Αλιεύσαμε από το Facebook την ανάρτηση της καθηγήτριας ελληνικής φιλολογίας Κούλας Στυλιανού και μεταφέρουμε: 

Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Είμαι ρυθμισμένη να υπακούω στις εντολές και στις οδηγίες αυτών που είναι πάνω από εμένα και προφανώς ξέρουν περισσότερα από εμένα για να είναι πάνω από εμένα και να δίνουν εντολές και οδηγίες.

Από το αρχικό σοκ το λογισμικό μου επηρεάζεται από τον ιό και αρχίζω να μην υπακούω. Αυτοσχεδιαζω. Βρίσκω τους μαθητές προτού μού δοθούν εντολές και οδηγίες και δημιουργώ γκρουπ στο viber. Ευτυχώς, ζητάω από άλλον μαθητή να μου δημιουργήσει τα γκρουπ, γιατί ενδεχομένως μετά θα είχα να αντιμετωπίσω θέμα με τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών.

Ακούω πως το ιδιωτικό σχολείο ξεκίνησε ήδη μαθήματα. Κι είναι και πάλι ευκαιρία να πλήξουν το δημόσιο σχολείο. Τα αντανακλαστικα μου γίνονται ακόμα πιο ευαίσθητα. Όχι, δεν θα πουν για το δημόσιο σχολείο. Θα το στηρίξουμε.

Ζητάω βοήθεια από άλλους με όνομα δασκάλου που ξέρουν προγράμματα τηλεδιάσκεψης. Αυτοί σίγουρα ξέρουν περισσότερα από αυτούς που είναι από πάνω μας και δίνουν εντολές. Η διαφορά είναι ότι με βοηθούν ουσιαστικά χωρίς να δίνουν ασαφείς εντολές και οδηγίες όπως αυτούς από πάνω που δίνουν απλώς οδηγίες κι αυτές είναι μόνο ασαφείς.

Ξεκινάω μαθήματα με ανοικτές κάμερες. Βλέπω τα παιδιά και με βλέπουν. Έχουμε όλοι πρόσωπο, χέρια, πόδια, χτενισμένα μαλλιά ή αχτενιστα, χαμόγελα ή μούτρα, νύστα ή ενεργητικότητα. Είμαστε σχεδόν άνθρωποι και θυμίζει μια ανθρώπινη τάξη. Είναι σχεδόν ευτυχία.

Είναι μαθητές ρυθμισμένοι με καλύτερη υποδοχή οδηγιών, πειθαρχία, προσήλωση και είναι και άλλοι με προδιάθεση για αναρχία και τεμπελιά. Αλλά τους βλέπεις και σε βλέπουν. Είσαι πρόσωπο, μάτια, φωνή, εκφράσεις. Είναι και οι μαθητές πρόσωπο, μάτια, φωνή και εκφράσεις.

Δεύτερο σοκ δέχομαι όταν απειλουμαστε από έναν άγνωστο εχθρό που λέγεται "προσωπικά δεδομένα μαθητών". Η εντολή αυτή τη φορά είναι ρητή και ξεκάθαρη :Οι κάμερες πρέπει να κλείσουν!

Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Είμαι ρυθμισμένη να υπακούω στις εντολές. Ως εκ τούτου, το επόμενο μάθημα οι κάμερες κλείνουν για να διασφαλιστουν τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών.

είμαι μια οθόνη power point και ένα φύλλο εργασίας. Είμαι μια ασωματη φωνή από το υπερπέραν και πατώ κουμπάκια και τους κλείνω το στόμα όλων. Κι αυτοί πατάνε κουμπάκια για να ανοίξουν το στόμα

Τώρα δασκάλα και μαθητές δεν έχουμε πρόσωπο, χέρια, πόδια, χαμόγελο ή μούτρα, νύστα ή ενεργητικοτητα. Εγώ είμαι μια οθόνη power point και ένα φύλλο εργασίας. Είμαι μια ασωματη φωνή από το υπερπέραν και πατώ κουμπάκια και τους κλείνω το στόμα όλων. Κι αυτοί πατάνε κουμπάκια για να ανοίξουν το στόμα.

Κάποτε αποσυντονίζομαι τόσο πολύ που σπάνε τα ηχεία μου. Ακούγομαι σαν εξωγήινος, ακούγονται και οι μαθητές σαν εξωγήινοι. Πρέπει να βγω από το πρόγραμμα, να κάνω sign out. Οι πιο τρελοί μαθητές σπάνε πλάκα, τα σπασικλάκια μου αγχώνονται και θέλουν να με βοηθήσουν με κάθε τρόπο.

Αγχώνομαι. Μη σπάσουν τα ηχεία μου. Μήπως δεν μπορώ να μοιράσω την οθόνη του υπολογιστή μου στον δικό τους υπολογιστή. Αγχώνομαι μήπως απορρυθμιστώ, μήπως η μηχανή μου πάθει κάτι και δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Και τι σόι δασκάλα θα είμαι αν δεν μπορώ να προσαρμοστω στις εκάστοτε συνθήκες;

Ποιος και ποια είμαι τον καιρό της πανδημίας;

Δεν ξέρω αν λέγομαι δασκάλα. Δεν έχω μάτια, χέρια, πόδια, μαλλιά. Είμαι μια οθόνη, είμαι πλήκτρα, ηχεία που δουλεύουν ή ξεχνούν να δουλέψουν. Είμαι ένα σύστημα. Εγώ και το κομπιούτερ μου. Το κομπιούτερ μου κι εγώ.

Κλείνω τον υπολογιστή. Απενεργοποιούμαι. Έχω ένα παλιό ραδιόφωνο. Το τσεκάρω αν δουλεύει. Δουλεύει. Αλλάζω σταθμούς. Σταματώ στο αγαπημένο τραγούδι που πετυχαίνω. Δυναμώνω την ένταση του ήχου. Λέει :"Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιος μου το ανταλλακτικό, θα ναι μια ζωή στη δουλεψη σας, είναι από άριστο υλικό."

Με λένε δασκάλα για μεγάλα παιδιά την εποχή της πανδημίας. Μα είμαι οθόνη, μηχανή, ήχος, κουμπάκια. Εγώ και το κομπιούτερ μου. Το κομπιούτερ μου κι εγώ. Εγώ είμαι κομπιούτερ. Σχεδόν ρομπότ. Εξάρτημα της μηχανής με ανταλλακτικό.