Ο Κύπριος που κρύβει το πρόσωπο και ενώνει ρεμπέτικο με grunge
Και όλα αυτά μέσα από τη «Μούχλα»
Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά
Ακούγοντας για πρώτη φορά ένα δικό του κομμάτι που μόλις κυκλοφόρησε και σκοπό έχει να μας προετοιμάσει για ακόμη πιο «πειραγμένες» μουσικές συνταγές, μου δημιουργήθηκαν αντικρουόμενα συναισθήματα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως το «King of Men» αξίζει να το ακούσεις και να το ξαναβάλεις στο repeat. Τουλάχιστον αυτό συνέβηκε στη δική μου περίπτωση, που βρήκα την αρμονική συνύπαρξη του μπαγλαμά μέσα σε ένα πιο hard κομμάτι αλλά και την έντονη παρουσία του Ιωάννη Γιαννίκου -ακόμη και μέσα από την «απουσία» προσώπου-, ενδιαφέρουσα και μουσικά «διεγερτική».
Mould. Μία λέξη με διάφορες ερμηνείες. Εσύ για ποια από όλες την επέλεξες, ώστε να συνοδεύσει τη μουσική σου πορεία και γιατί;
Η λέξη Mould στην περίπτωση της καλλιτεχνικής μου ταυτότητας, στα ελληνικά αντιπροσωπεύει τη λέξη «μούχλα». Ο λόγος που διάλεξα το συγκεκριμένο όνομα είναι γιατί συμβολίζει αυτό που βγάζει προς τα έξω η μουσική και οι στίχοι μου. Το γράψιμο της μουσικής για μένα προσωπικά είναι σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας. Με βοηθάει να αποβάλλω την αρνητική ενέργεια (μούχλα).
Το όνομα αυτό παραπέμπει περισσότερο σε συγκρότημα θα έλεγα, παρά σε σόλο καλλιτέχνη. Μήπως όμως χρησιμοποιείς περισσότερα από ένα όργανα στις συνθέσεις σου, οπότε θα μπορούσε να θεωρηθείς κάτι σαν «γκρουπ»;
Μέχρι στιγμής, όλες οι εκτελέσεις των οργάνων στα κομμάτια μου γίνονται από εμένα. Η αρχική ιδέα ήταν να είναι συγκρότημα αλλά για διάφορους λόγους συμπεριλαμβανομένης και της πανδημίας, το MoulD κατέληξε να είναι το όνομα μου ως σόλο καλλιτέχνης. Μελλοντικά, σκοπεύω να βρω μουσικούς έτσι ώστε να μπορώ να κάνω ζωντανές εμφανίσεις μαζί τους.
Αλήθεια, ποιος είναι ο Ιωάννης Γιαννίκος που βρίσκεται πίσω από το Mould;
Άρχισα να παίζω ηλεκτρική κιθάρα όταν ήμουν 12 χρονών. Μόλις στα 14, κατάφερα να είμαι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας σε metal μπάντα, για δύο χρόνια. Το 2015 πήγα στην Αγγλία για να ακολουθήσω την επαγγελματική πορεία που επιθυμούσα. Έκανα μουσικές σπουδές στο BIMM Manchester, ενώ παράλληλα έχω εργαστεί ως session κιθαρίστας και τραγουδοποιός (songwriter), με καλλιτέχνες και μπάντες από διαφορά μουσικά υπόβαθρα, κυρίως στο Manchester.
Όταν τελείωσα τις σπουδές, εκτός από τις συναυλίες που έκανα, έχω εργαστεί και ως ελεύθερος επαγγελματίας σε ραδιοφωνικό σταθμό, καθώς επίσης οργάνωσα και ορισμένες εκδηλώσεις και φεστιβαλ, μαζί με διάφορες ομάδες. Αυτή τη στιγμή, προτεραιότητά μου είναι το προσωπικό μου project (MoulD), αλλά και η μπάντα Incarnate, στην οποία είμαι επίσημο μέλος (κιθαρίστας).
Μόλις κυκλοφόρησες το πρώτο σου cd single με τίτλο «King of Men». Αν σου ζητούσα να μας το περιγράψεις επιγραμματικά, τι θα έλεγες για αυτό;
Στιχουργικά, αυτο το κομμάτι μιλάει για μια προσωπική μου εμπειρία. Συγκεκριμένα, το «King of Men» για μένα είναι κάτι σαν ο καλύτερος, γεμάτος αυτοπεποίθηση εαυτός μου, που τον χρειαζόμουν να έρθει να με σώσει σε μια στιγμή αδυναμίας στη ζωή μου. Παρόλο που το κομμάτι είναι προσωπικό, οι στίχοι του είναι θα έλεγα κάπως αλληγορικοί,́ έτσι ώστε ο καθένας να νιώθει ελεύθερος να ταυτιστεί σύμφωνα με τη δίκη του ιστορία.
Μουσικά το single έχει επιδράσεις από ρεμπέτικο, grunge και alternative metal καθώς και στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. Aντιπροσωπεύει κατά κάποιο τρόπο τον ήχο μου ως MoulD και θέλησα να ειναι το πρώτο κομμάτι που θα κυκλοφορήσω, έτσι ώστε να προετοιμαστεί ο ακροατής και για τις επόμενες δουλειές μου.
Πώς αποφάσισες να δημιουργείς κομμάτια κάνοντας σύμπτυξη του ελληνικού στοιχείου – μπαγλαμαδάκι- με το hard rock και τι θα ήθελες να προωθήσεις ως μήνυμα ή συναίσθημα μέσα από αυτού του είδους τη μουσική;
Η επιλογή του είδους της μουσικής προέρχεται καθαρά από τα ερεθίσματα που είχα στη ζωή μου λόγω της καταγωγής μου, συμπεριλαβανομένου του ρεμπέτικου. Έχω διαβάσει άρθρα -αγγλόφωνα κυρίως- που χαρακτηρίζουν τη ρεμπέτικη μουσική ως τα «Greek Blues». Το γεγονός οτι η μπλουζ μουσική εξελίχθηκε με τον χρόνο σε ροκ και αργότερα σε heavy metal, μου κίνησε την περιέργεια για το ποια εξέλιξη θα μπορούσε να έχει το ρεμπέτικο σε συνδυασμό με τη μοντέρνα μουσική. Το μήνυμα που θα ήθελα να προωθήσω μέσω της μουσικής και των στίχων μου είναι η ανάγκη για ενότητα και επικοινωνία με νέους ανθρώπους. Είναι όμως και μια προσπάθεια να αποκτήσει η ρεμπέτικη μουσική μια πιο μοντέρνα εκδοχή.
Στη σελίδα σου, περιγράφεις τον εαυτό σου ως μυστηριώδη και παράξενο. Kατά πόσο αλλά και με ποιο τρόπο, αυτά σου τα χαρακτηριστικά διοχετεύονται στη μουσική σου;
Όλοι έχουμε ιδιαιτερότητες. Αυτά τα επίθετα, τα διάλεξα για να περιγράψω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. 'Οπως ανέφερα πριν, το γράψιμο της μουσικής για μένα είναι σαν ψυχοθεραπεία. Δεν ειναι πάντοτε έτσι όμως, πολλές φορές μπορεί να είναι επίπονο ψυχολογικά και κυρίως σωματικά, όταν το περιεχόμενο των στίχων αντιπροσωπευει προσωπικές εμπειριες. Για παράδειγμα, όταν έχω έμπνευση να δημιουργήσω κάτι, συχνά αυτό μου δημιουργεί σοβαρές αϋπνίες. Όταν τελικά ολοκληρώνω τη δημιουργία ενός τέτοιου κομματιού́, νιωθω ένα μεγάλο βάρος να φεύγει από μέσα μου.
Δεν μπορώ παρά να σχολιάσω το γεγονός ότι σε καμία φωτογραφία σου, βιντεάκι ή video clip, δεν φαίνεται ξεκάθαρα το πρόσωπό σου. Αυτό γίνεται επί σκοπού ως ένα statement, για λόγους δημιουργίας μυστηρίου στο πλαίσιο του μάρκετινγκ ή είναι τυχαίο και μελλοντικά θα εμφανιστείς;
Ο λόγος που επιλέγω να μην επικεντρώσω το οπτικό μου υλικό στο πρόσωπό μου, είναι γιατί θέλω κάποιον που θα ακούσει τη δουλειά μου, να εστιάσει αποκλειστικά στη μουσική μου και στο μήνυμα που θέλω να μεταφέρω προς τα έξω. Γενικά, στη μουσική βιομηχανία δίνεται μεγάλη, αν όχι περισσότερη βαρύτητα στην εξωτερική εμφάνιση των καλλιτεχνών, παρά στην ποιότητα και στα μηνύματα της μουσικής τους. Προσωπικά, διαφωνώ πολύ με αυτό το σύστημα, γι΄ αυτό και επέλεξα να κρύψω το πρόσωπό μου.
Βρίσκεσαι στο Manchester. Σκέφτεσαι να παραμείνεις εκεί και να κυνηγήσεις μία καριέρα στη βιομηχανία της μουσικής ή θα επιστρέψεις κάποια στιγμή στην Κύπρο για να εργαστείς ως μουσικός;
Αυτή τη στιγμή τίποτα δεν είναι σίγουρο. Προς το παρόν, επιθυμία μου ειναι να παραμείνω στο Manchester και να κάνω ζωντανές εμφανίσεις, ώστε να προωθήσω τη δουλειά μου. Δυστυχώς, αυτη τη στιγμή όλα είναι παγωμένα λόγω της πανδημίας. Εντούτοις, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Κυπρο.
Μιλώντας για τις συνθήκες που επικρατούν φέτος στη μουσική βιομηχανία, θα ήθελα να μου πεις, άν σου ζητούσα να επιλέξεις ένα μουσικό κομμάτι για να κρατήσουμε από το έτος 2020 -μέχρι τώρα-, ενώ όλα τα άλλα θα διαγράφονταν, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θα προτιμούσα να μην επιλέξω ένα κομμάτι από το 2020 γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μπορώ να σχηματίσω γνώμη. Θα διαλέξω όμως ένα άλμπουμ από το 2019 και αυτό είναι το «We Are Not Your Kind» των Slipknot. Θεωρώ ότι είναι σημαντικό, γιατί με την κυκλοφορία του χτύπησε την πρώτη θέση στα αμερικανικά charts, αποδεικνύοντας ότι η rock και metal μουσική δεν έχει πεθάνει. Η τελευταία φορά που κάτι τόσο πειραματικό και heavy βρισκόταν στα αμερικανικά charts, ήταν το 2001.
