Γράφει ο φωτογράφος Νίκος Φιλίππου (Fortino Samano) 

Έσhιει μια θολούρα τούτη η περίοδος. Κάτι σαν όνειρο με όι τόσον ευδιάκριτα τα επιμέρους στοιχεία στη δομή τζιαι στο αφήγημα.  Κατά τα άλλα μαειρεύκω, ακούω μουσικές, θκιαβάζω χαϊκού του Κέρουακ τζιαι θωρώ ταινίες του Τζιάρμουσh. Έμαθα να κάμνω κέικ μπανάνας. Τζιαι τη δούκισσα που μου έκαμνεν η μάνα μου που ήμουν μιτσής. Έμαθα να χρησιμοποιώ εργαλεία εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Οι φοιτητές μου εχτιμούν το πολλά.  Παίρνω τη Νίτσα τον περίπατόν της τζιαι πελλαρίζω με τους παρέες στα σόσιαλ μίτια. Αν μου ελάλες πριν έναν μήναν ότι εν να διατηρούσα μιαν κάποιαν ψυχικήν ισορροπίαν μετά που τρεις εφτομάδες απομόνωσης ήταν να σε φκάλω ψεύτη. 

Έξω που το διαμέρισμα θωρώ μιαν κοινωνία γενικά ήρεμην, ώριμην τζιαι στωική. Να χτίζει έστω τζιαι διαδικτυακά πλατφόρμες αλληλοϋποστήριξης, αλληλεγγυής τζιαι ανταλλαγής μουσικών, αναγνωσμάτων, ταινιών τζιαι συνταγών. Τζιαι έναν κράτος, που επιάστηκεν απροετοίμαστο, να σούζει το δάχτυλο στην κοινωνία. Να της θυμώννει τζιαι να την προσβάλλει. Μαζί με «καλοθελητές» δημοσιογράφους να πιάνεται που εξαιρέσεις «άταχτων» τζιαι να δημιουργεί ηθικούς πανικούς καθορίζοντας τη δημόσια ατζιέντα τζιαι μετατοπίζοντας τη συζήτηση μακριά που τες δικές του ευθύνες. Τες ευθύνες του  για την αποδόμηση της δημόσιας υγείας τζιαι του κράτους πρόνοιας. Φοούμε ότι τούτος  ο αυταρχισμός μπορεί να μας μείνει κληρονομιά. Ότι μπορεί να περπατήσουμε, τοπικά τζιαι παγκόσμια, σε δυστοπικά μονοπάθκια. 

Ή μπορούμεν με αφορμή το σhιοκ της πανδημίας να αλλάξουμεν πορεία. Να καταλάβουμεν ότι έφεραμεν τα πράματα στα όρια τους. Εν ανάγκη πλέον να επενδύσουμε στην κοινωνία αντί στα γκόλτεν μπόις. Στην αληλεγγυή, στο κράτος πρόνοιας τζιαι στην οικολογία αντί στην αδυσώπητην ελεύθερην αγορά. Εν ανάγκη να αφήσουμεν πίσω τα παλιά μοντέλα σκέψης τζιαι να προσανατολιστούμε προς έναν καινοτόμο σοσιαλισμό τζιαι μιαν ανανεωμένην επαναστατικήν οικολογία. 

Είπεν το, περίπου τούτον, πολλά πιο ποιητικά σε σχετικόν άρθρον της τες προάλλες η Αρουντάτι Ρόι:

“Μπορούμε να θκιαλέξουμε να το διανύσουμε κωλοσύρνοντας πίσω μας τα πτώματα των προκαταλήψεων μας τζιαι του μίσους, την απληστία μας, τες τράπεζες δεδομένων μας, τες πεθαμένες ιδέες μας, τους πεθαμένους ποταμούς μας τζιαι τους καπνισμένους ουρανούς. Η μπορούμε να το διανύσουμε ανάλαφρα, με λλίες αποσκευές, έτοιμοι να φανταστούμεν έναν κόσμο άλλως πως. Τζιαι έτοιμοι να παλέψουμεν για τζιείνον.»

Πάντως, πεθυμώ να πάω στο αγαπημένο μου κκαφέ. Να έβρω φίλους τζιαι φίλες. Να πάμε στο ταβερνούι πάρα δίπλα να φάμεν τζιαι να πιούμεν ζιβάνες. Να αλητέψουμεν. Θέλω να πάω βόλτα με τους μάγκες με τες μοτόρες.  Πεθυμώ τον δρόμο πολλά!