Συνέντευξη στον Μάριο Κωνσταντινίδη 

Φωτογραφίες Ανδρέας Ιερείδης 

Η συγκεκριμένη παράσταση ανεβαίνει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Πώς εξελίσσεται η σχέση σου με το έργο μέσα στα χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά που ανέβηκε ο "Ανάμισης Ντενεκές" δεν είχα ιδέα ποια θα μπορούσε να είναι η πορεία της παράστασης και η ανταπόκριση του κοινού.  Ήξερα μόνο ότι είναι μια πολύ ωραία και εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία και ήθελα πολύ να την αφηγηθώ. Μια αληθινή ιστορία καταγεγραμμένη και διανθισμένη με στοιχεία μυθοπλασίας από τον Γιάννη Μακριδάκη στο ομώνυμο μυθιστόρημα. Με τη σκηνοθέτι της παράστασης , Μαρία Αιγινίτου αποφασίσαμε να την αφηγηθούμε όσο πιο απλά γίνεται χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, απλά και μόνο γιατί μας γοήτευσε η ιστορία αλλά και ο λόγος του Γιάννη Μακριδάκη. Η ανταπόκριση του κοινού στην Αθήνα, στην Πάτρα αλλά και στην Κύπρο την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε η παράσταση ήταν συγκινητική και πολύ ενθαρρυντική!  Την ίδια γοητεία που άσκησε σε εμάς φαίνεται ότι ασκεί και στον υπόλοιπο κόσμο.  Είναι μια ιστορία που τρελαίνομαι να τη λέω και όσο κι αν κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος παραστάσεων λέω ότι αυτό ήταν και δεν έχει άλλο. Πάντα μετά από λίγο καιρό αρχίζει κάτι μέσα μου να με τρώει και να θέλω να ταξιδέψω πάλι στα βήματα του Γιώργη Πέτικα! Αυτό κάνει τη σχέση μου με το έργο μέσα στα χρόνια πιο ώριμη, πιο ανταποδοτική και ο κάθε κύκλος παραστάσεων έχει και τη δική του ψυχική βαρύτητα ανάλογα με το που βρίσκομαι κι εγώ ψυχικά. Είναι ένα μέστωμα που βοηθάει και εμένα αλλα και την παράσταση.  Ωριμάζω και εξελίσσομαι ως άνθρωπος και ως ηθοποιός μαζί και μέσα από την παράσταση.

Ήταν δική σου απόφαση να ανέβει το συγκεκριμένο έργο; Τι έχει να μας πει ο «Ανάμιση Ντενεκές» σήμερα;

Πρώτη ήρθε σε επαφή με το μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη η σκηνοθέτις της παράστασης, Μαρία Αιγινίτου, η οποία είναι φανατική του αναγνώστρια αλλά και λάτρης της ελληνικής λογοτεχνίας. Διάβασε το βιβλίο και ακολούθως μου πρότεινε να το διαβάσω κι εγω και αν μου άρεσε, να προχωρούσαμε στη θεατρική διασκευή και στην παράσταση. Το διάβασα, μου υπεράρεσε και έτσι σιγά σιγά έγιναν όλα.  

Ο "Ανάμισης Ντενεκές" σήμερα έχει να μας πει ότι έχουν να μας πουν και οι λαϊκοι θρύλοι ή τα παραμύθια της παράδοσής μας. Μας φέρνει σε επαφή με μια ρίζα η οποία μας είναι πολύ χρήσιμη απέναντι σε όλα αυτά τα επιτεύγματα της τεχνολογίας και τις νευρώσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής.  Ένας απλός άνθρωπος, ο Γιώργης Πέτικας, φτάνει στα άκρα από έρωτα και καταφέρνει να επιβιώσει λόγω της θέλησης του για ζωή, της αγάπης του για τη φύση και την πίστη στον άνθρωπο. Το δικό του πάθος για τη ζωή, την ελευθερία, τη φύση, το δίκαιο, είναι η κινητήριος δύναμη που ζωντανεύει κάθε φορά, μέσα από το θαύμα της αφήγησης, και την δική μου θέληση να μοιραστώ την ιστορία του με τον κόσμο.   Να αφήσω στον καθένα από ένα ραβασάκι. Ένα ραβασάκι της αγάπης για την ρίζα του καθένα. Της αγάπης για τις ιστορίες και τους θρύλους που μας νανούρισαν, μας μεγάλωσαν, μας βοηθούν να μπορούμε ακόμα να ονειρευόμαστε. 

Πώς βλέπεις τα πράγματα εδώ σε σχέση με την Αθήνα; Μπορούμε να μιλάμε για νέα εποχή στο κυπριακό θέατρο;

Η μεγαλύτερη διαφορά είναι το μέγεθος της αγοράς , δηλαδή του κοινού. Η έμπνευση, η όρεξη και η θέληση από το καλλιτεχνικό δυναμικό της Κύπρου υπάρχουν και είναι στοιχεία ικάνα να ταξιδέψουν κυπριακές καλλιτεχνικές δημιουργίες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στην Ευρώπη και στον κόσμο. Θα πρέπει βεβαίως και η επίσημη πολιτεία με τους μηχανισμούς που διαθέτει να βοηθήσει δραστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Καθήκον της πολιτείας είναι επίσης να βοηθήσει στην αύξηση του κοινού μέσω της παιδείας και της τριβής των παιδιών με κάθε είδους τέχνη από μικρές ηλικίες. Οι πολύ αξιόλογες παιδικές και εφηβικές παραστάσεις που υπάρχουν δείχνουν ήδη τη σημασία που δίνουν οι ανθρώποι του θεάτρου στη διαμόρφωση κοινού και θεατρικής κουλτούρας.  Είναι όμως επιβεβλημένη και η βοήθεια της πολιτείας. Είναι επένδυση με κέρδος μεγαλύτερο, μακροβιότερο και πολύ πιο σημαντικό από τον κάθε πύργο που ξεπηδά ανέμελος και θρασύς επί κυπριακού εδάφους. Μπορούμε με σιγουριά να μιλάμε για νέα εποχή κυπριακού θεάτρου ναι! Με σεβασμό σε ό,τι προϋπηρξε αλλά και με έντονες τάσεις αμφισβήτησης. Αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα και που με κάνει να θέλω να συμμετέχω και να συνεισφέρω κι εγώ όπως μπορώ σ αυτή την νέα εποχή.

Ποιον ή ποιους θα χαρακτήριζες μέντορες σου;

Όλους τους αγωνιστές της ζωής. Από αυτόν που κουβαλάει στην αγκαλιά του το παιδί του και παλεύει με τα κύματα για να φτάσει στη στεριά διωγμένος από την πατρίδα του μέχρι αυτόν που στερείται τα πάντα για να κάνει την έμπνευσή του χειροπιαστή πραγματικότητα.

Ποια θεατρική σου στιγμή θα ξεχώριζες;

Η παράσταση του "Ανάμιση Ντενεκέ" στο Αρχαίο Ωδείο Πάφου στο πλαίσιο του Monodrama Showcase ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έζησα στο θέατρο και ευχαριστώ θερμά την κα Γεωργία Ντέτσερ και τον κ. Μηνά Τίγκιλη για αυτή την ευκαιρία τότε.  Μια άλλη τέτοια στιγμή ήταν η πρεμιέρα των "Περσών" του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στην Επίδαυρο, όπου είχα τον ρόλο του Αγγελιαφόρου.  Το κοινό διέκοψε την αγγελική ρηση τέσσερις φορές με χειροκρότημα κι εγω από την ταραχή μου όταν τελείωσα και βγήκα έκλαιγα για ένα τέταρτο περίπου.

Πώς βλέπεις την εποχή μας; Σου δίνει ή σου στερεί έμπνευση; 

Ζούμε σε περίεργους καιρούς. Νιώθω σαν να διάγουμε μια μακρά μεταβατική περίοδο χωρίς ξεκάθαρο προορισμό.  Η έμπνευση και η δημιουργικότητα λειτουργούν για μένα ως τα ασφαλέστερα οχήματα μεταφοράς. Κάτι σαν σωσίβιες λέμβοι. Άρα μου δίνει , αλλιώς θα βυθιστώ!

Υπάρχουν σήμερα καλλιτέχνες;

Υπάρχουν και αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό μας. Στερούνται, θυσιάζουν, θυσιάζονται, παλεύουν αλλά δεν παύουν ποτέ να ονειρεύονται κι αυτό αξίζει μια βαθιά υπόκλιση.

Τα social media επηρεάζουν την τέχνη; Ποια η σχέση σου; 

Όπως επηρεάζουν την καθημερινότητα μας έτσι επηρεάζουν και την τέχνη.  Σε πολλές περιπτώσεις γίνονται και υλικό τέχνης. Χρειάζεται μια προσοχή στην υπερκατανάλωση και στη ψυχική απόσταση που μπορούν να δημιουργήσουν μεταξύ του κοινού και του πραγματικού καλλιτέχνη και των προθέσεων του.  Προσπαθώ να έχω μια ισότιμη σχέση με τα social media. Και θύμα και θύτης.

Μάθε πότε και πού ανεβαίνει ο Ανάμιση Ντενεκές, εδώ