Μετά το «Σάιπρους Φάιναλ Τεϊστινέισιον» και το «Πνάσε Ούλλα Εννα παν Καλά», η Άρτεμις Ευαγόρου κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το «Γεναίτζες», το τρίτο σε σειρά βιβλίο που εξέδωσε με την A Bookworm Publication.Το βιβλιο γράφτηκε μέσα στο 2020, στο ενδιάμεσο της πρώτης και της δεύτερης καραντίνας. 

«Πάθη, αππωμάρες, πλοία, ελάφκια, φουμίσια, ξύλινοι άππαροι τζαι προπάντων λιλλίτσια, πολλά λιλλίτσια. Τούτη ήταν κουτσά στραβά η περίληψη της Ομηρικής Ιλιάδας. Μέσα σε τούτα ούλα πού ήταν οι γεναίτζιες; Νάμπου εκάμνασιν; Τι απογίνασιν;» γράφει στο οπισθόφυλλο με το χαρακτηριστικό, κάφρικο και καυστικό της ύφος η Άρτεμις.

Ποιο ήταν λοιπόν το αρχικό της ερέθισμα για να γράψει το τέλειο και ευανάγνωστο, highly recommended βιβλίο και πώς νιώθει για την ωραία Ελένη και το «βάρος» που δέχθηκε ως η γυναίκα - μήλον της έριδος για τη διεξαγωγή του δεκαετούς πολέμου; Εντοπίζει παραλληλισμό με τον Αδάμ και την Εύα;

Πόσο σημαντική είναι η απουσία της γυναικείας οπτικής σε τόσο γνωστές και διαχρονικές ιστορίες της αρχαιότητας και πώς σχολιάζει το κίνημα που δημιουργήθηκε προσφάτως στις ΗΠΑ, όπου τα ομηρικά έπη χαρακτηρίζονται ως σεξιστικά και λαμβάνονται πρωτοβουλίες για την απόσυρσή τους απ' τα σχολεία;

Πρέπει ή δεν πρέπει το κάθε έργο να κρίνεται σύμφωνα με τα ήθη της εποχής του;

Τι είναι εκείνο που τη γοητεύει στη χρήση κυπριακών αθυροστομιών στον γραπτό λόγο και ποιες είναι οι σκέψεις της για το #Metoo, το οποίο εντελώς συμπτωματικά κυριάρχησε στην επικαιρότητα σε Ελλάδα και Κύπρο ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του βιβλίου της;

Digital Agenda σήμερα με Άρτεμις Ευαγόρου: