Συνέντευξη στην Νίκολα Καρατζιά  

Ξεκίνησε μόλις 21 ετών, για να κάνει την πλάκα του. Ωστόσο, αυτή η κατά τα άλλα κίνηση που ονομαζόταν «Caprice café» και ξεκίνησε στον χαβαλέ, με δανεικά χρήματα και κάποιες οικονομίες, κατέληξε σε μια επιτυχημένη επιχείρηση την οποία ακολούθησε μια ακόμη πιο επιτυχημένη. Το Brown's Νew Café Restaurant, από το οποίο, όλοι όσοι είναι άνω των 20, έχουν σίγουρα κάνει μια στάση μετά το club και πριν τον ύπνο…για ένα κοτόπουλο cacciatore ή μια carbonara.

Ένας χώρος σήμα κατατεθέν για τη νυχτερινή ζωή της Λευκωσίας, που τελικά έκρυβε περισσότερα από όσα γνωρίζαμε στην 20χρονή του πορεία. Ο ιδιοκτήτης του, Μάριος Αργυρού, θυμάται και διηγείται…πολλά που θα σου ξυπνήσουν μνήμες αν τα έχεις ζήσει ή θα σου δημιουργήσουν εικόνες για τις εξόδους της προηγούμενης γενιάς. 

Μάριε, πόσα χρόνια βρίσκεσαι μέσα στον χώρο των επιχειρήσεων, με χώρους εστίασης και διασκέδασης;

Είμαι 28 χρόνια σε αυτό τον κλάδο.

Ποιο ήταν το πρώτο σου επιχειρηματικό εγχείρημα;

Ήμουν 21 χρονών τότε. Είχα αποφασίσει πως δεν θα ακολουθούσα το επάγγελμα του πατέρα μου ο οποίος είχε ξυλουργείο, το οποίο πήγαινε πολύ καλά αλλά το έκλεισε μετά από 35 χρόνια λειτουργίας, όταν ο ίδιος αντιλήφθηκε πως κανένα από τα  τρία του παιδιά δεν θα το αναλάμβανε. Αποφάσισα λοιπόν, έτσι, στον χαβαλέ, να ανοίξω το Caprice café στο Capital Centre, στη Λευκωσία. Ξεκίνησα με κάποιες οικονομίες που είχα και κάποια δανεικά χρήματα από τον παπά μου. Ήμουν από μικρός, πολύ κοινωνικός ως άνθρωπος και είχα μεγάλο κύκλο γνωριμιών. Το σκεπτικό μου λοιπόν, ήταν απλό. «Πάμε να κάνουμε μια φασούα, ένα καφέ για να συναντιόμαστε όλοι μαζί το απόγευμα και αν «κάτσει έκατσε». 

Και η φάση «έκατσε» τελικά.

Ναι. Κατέληξε να περάσει από εκεί, τουλάχιστον η μισή Λευκωσία. Κάναμε και 1-2 πιο πιασάρικα για την τότε εποχή πραγματάκια και «πιαστήκαμε». Τότε, όταν ήσουν μισό βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους, σε θεωρούσαν πολύ προχωρημένο. Για να καταλάβεις, ψάχναμε πως να σερβίρουμε τη ζεστή σοκολάτα. Βρήκαμε κάποιες γυάλινες κούπες της σούπας και με τον αφρό – σαντιγί που υπήρχε από πάνω, φτιάχναμε μια καρδιά, μαζί με το αρχικό γράμμα του ονόματος του κάθε πελάτη. Αυτό ακούστηκε προς τα έξω και διαδόθηκε σε σημείο, που ερχόντουσαν από άλλες πόλεις μόνο και μόνο για να πιούνε από το hot chocolate μας.

Σκέψου να υπήρχε και το Instagram τότε, τι θα γινόταν.

Θα γινόταν χαμός με τις φωτογραφίες. Και χωρίς αυτό όμως, το café έγινε γνωστό. Τόσο, που έμαθαν για εμάς και μας έκαναν πρόταση να αναλάβουμε το Brown's. Τα παιδιά που το είχαν δεν κατάφεραν να το δουλέψουν με τρόπο που να θεωρηθεί επιτυχημένη επιχείρηση και ο ενοικιαστής του χώρου, μας προσέγγισε για να το πάρουμε εμείς. Αυτό, έγινε πριν από 26 χρόνια. Αποδεχθήκαμε την πρόταση, το ανακαινίσαμε και ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε. 

Μιλάς συνεχώς στον πληθυντικό. Είχες συνέταιρο; 

Ήμουν εγώ μαζί με τον αδελφό μου ουσιαστικά. 

Ξεκινάει λοιπόν η ένδοξη πορεία και εποχή του Brown's, το οποίο άφησε ιστορία, κάτι που εσείς καταφέρατε προφανώς.

Ναι, 20 ολόκληρα χρόνια διήρκησε αυτή η πορεία. Όταν το πήραμε στα χέρια μας, εκτός από ανακαίνιση που κάναμε στον χώρο, προσθέσαμε και τη λέξη «New» πίσω από το όνομα του, κάνοντας το «Brown's new». Είναι πάντως αλήθεια αυτό που λες. Άφησε εποχή! Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν groups στο διαδίκτυο, όπου συζητούν τα φαγητά του Brown's. 

Θυμάμαι τότε, ως μαθήτρια αλλά και πολύ αργότερα, που μετά το clubbing, τις πρώτες πρωινές ώρες, δεν νοείτω να μην περάσουμε από εκεί για φαγητό πριν πάμε για ύπνο. 

Ήταν πολύ καλός ο σεφ που βρέθηκε στο δρόμο μας. Αναφέρομαι στον Γιάννο Χαραλάμπους -άλλως Πάμπης-, που ήταν συνοδοιπόρος για 15 χρόνια, τη στιγμή που σε πολλές περιπτώσεις οι σεφ αλλάζουν κάθε 3 μήνες. Υπήρχαν και ένα δύο γκαρσόνια που θα χαρακτήριζα ως σήμα κατατεθέν του χώρου. Ήμασταν όλοι σαν μια οικογένεια. Ωστόσο, επειδή ως άνθρωπος θέλω να είμαι μετριόφρων και ρεαλιστής, οφείλω να πως ότι μας βοήθησε και η εποχή τότε. Δεν υπήρχε μεγάλη προσφορά σε χώρους παρόμοιους με το δικό μας. Για το λόγο αυτό, οτιδήποτε ήταν ελάχιστα πιο πρωτοποριακό από τα γνώριμα της εποχής, ξεχώριζε. Ως εκ τούτου, το Brown's δεν συνάντησε μεγάλο συναγωνισμό. Πλέον όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει εντελώς, με την πληθώρα επιλογών που υπάρχουν σήμερα.

Αναφερόμαστε στα θετικά εκείνης της εποχής για την επιχείρησή σου. Είμαι βέβαιη όμως, ότι θα υπήρξαν και δυσκολίες.

Ας ξεκινήσουμε από το δύσκολο ωράριο. Ήταν, όχι κουραστικό αλλά εξουθενωτικό. Στην αρχή λειτουργούσαμε 24 ώρες το 24ωρο, οπόταν καταλαβαίνεις. Στη συνέχεια, μετά από μερικά χρόνια, αναγκαστήκαμε να μειώσουμε τις ώρες λειτουργίας. Είχε χτυπήσει ο αδελφός μου σοβαρά καθώς οδηγούσε τη μοτοσυκλέτα μου και δεν μπορούσε πλέον να δουλέψει μαζί μου. Έτσι το ωράριο άλλαξε. Ανοίγαμε στις 17:00, διότι μόνος μου δεν τα προλάβαινα όλα. Είχα να τρέξω το Caprice, το Brown's, την καφετέρια του bowling την οποία είχαμε αναλάβει λίγο πριν έχει το ατύχημα ο αδελφός μου, καθώς και ένα club που μόλις είχαμε ανοίξει. Το «Πορτοκάλι», που βρισκόταν δίπλα από το Brown's. Όλα αυτά, στα 24 μου χρόνια. 

Συνεπώς, βρίσκεσαι στα 24 σου χρόνια, να διευθύνεις μόνος σου 4 μαγαζιά;

Ακριβώς. Αναγκαστικά παραχώρησα την καφετέρια του bowling, το Caprice café το πώλησα πολύ φθηνά, το club το κλείσαμε και επικεντρώθηκα στο Brown's. Ξεκινήσαμε με 250 καθίσματα και στην επόμενη πενταετία τα αύξησα σε 500. Θυμάμαι ακόμα τον αριθμό των τραπεζιών που ήταν 104, ενώ στο μενού μας υπήρχαν και 104 κωδικοί. Σκέψου όμως ότι τότε, δεν υπήρχαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές για να περαστούν οι κωδικοί και να στους βγάζει αυτόματα με ένα πάτημα του κουμπιού. Έπρεπε να αποστηθίσουμε και τους 104 κωδικούς. Για παράδειγμα, το 2 αντιστοιχούσε στο φραπέ, το 40 στο κοτόπουλο κατσιατόρε (Cacciatore) και έπρεπε τόσο εγώ, όσο και ο ταμίας, να τα θυμόμαστε όλα απ΄ έξω. Είχαμε 104 κουτάκια με υποδοχές, όπου έμπαιναν κάθε μέρα όλα τα χαρτάκια με τις παραγγελίες. Ήταν βασανιστήριο. Υπήρχαν όμως και άλλες δυσκολίες πέραν από αυτές που μόλις ανέφερα. 

Ποια ήταν η μεγαλύτερη από αυτές;

Το βραδινό χτυποκάρδι, κυρίως Παρασκευές, Σάββατα και αργίες. Είχαμε όπως σου είπα, 500 καθίσματα. Όταν αυτά γέμιζαν, συνήθως υπήρχε ουρά με άλλα 100 άτομα που περίμεναν να καθίσουν. Μιλάμε για η ώρα 2:30 – 3:00 το πρωί που έκλειναν τα clubs και μαζεύονταν όλοι στο Brown's για φαγητό. Κάπου εκεί, ξεκινούσαν τα δύσκολα. Οι πλείστοι είχαν και αρκετά ποτά «επάνω» τους. Καταλαβαίνεις πως εκείνη η ώρα της αναμονής, ήταν πολύ αγχωτική για εμάς, διότι φοβόμασταν να μην προκληθούν καυγάδες μεταξύ ατόμων που περίμεναν στη σειρά. Να στο πω πολύ απλά. Ήταν ένα δίωρο, κάθε φορά, φοϊτσιάρικο.

Δεν γλυτώνατε πάντοτε τα «χειρότερα» υποθέτω;

Πολλά ήταν τα περιστατικά που εξελίχθηκαν σε τσακωμό μεταξύ θαμώνων. Κάποιοι παρεξηγούνταν από πιο πριν, μέσα στο νυχτερινό κέντρο, επειδή για παράδειγμα ο ένας κοίταζε την φίλη του άλλου. Στη συνέχεια, ερχόντουσαν στο Brown's και καθώς περίμεναν για να καθίσουν, ξαναβρισκόντουσαν, αναθερμαινόταν η ένταση μεταξύ τους, είχαν καταναλώσει και αρκετό αλκοόλ και κάπως έτσι ξεκινούσαν οι καυγάδες. Πολύ συχνό φαινόμενο. Να σου πω πάντως, ότι κάθε φορά που συνέβαινε ένας τσακωμός, την επόμενη μέρα ερχόταν ακόμη περισσότερος κόσμος εκεί, για να ρωτήσει τι έγινε το προηγούμενο βράδυ. 

Δηλαδή, θα έλεγε κάποιος ότι λειτουργούσε «ευεργετικά» στο τέλος για εσάς μια φασαρία.

Το σίγουρο είναι πως δημιουργούσε ένα σασπένς στον κόσμο. Μάλιστα, να σου πω ότι κάθε φορά που ξεκινούσε ένας καυγάς, οι παρευρισκόμενοι, όχι μόνο δεν προσπαθούσαν να τον σταματήσουν, αλλά συνέχιζαν το φαγητό τους και παρακολουθούσαν με αγωνία την εξέλιξη. Ήταν λες και έβλεπαν ταινία. 

Η Αστυνομία; Έκανε περιπολίες και εφόδους;

Με την Αστυνομία είχαμε πάντοτε θέματα, λόγω του ωραρίου λειτουργίας. Κανονικά, έπρεπε να κλείνουμε μετά από κάποια συγκεκριμένη ώρα βάσει νόμου. Η αλήθεια όμως είναι πως ήμασταν τότε δύο – τρία μαγαζιά, που δεν τηρούσαμε το ωράριο. Το αποτέλεσμα ήταν να μας γράφουν εξώδικα κατά διαστήματα. Πρόστιμο, πάνω στο πρόστιμο. 

Τα οποία όμως σε σχέση με το κέρδος από κάθε βράδυ, ήταν μηδαμινό κόστος για εσάς;

Ακριβώς. Πιστεύω όμως ότι τα πρόστιμα δεν ήταν μεγάλα, διότι και η ίδια η Αστυνομία είχε όφελος εν μέρει από αυτή την κατάσταση και θα σου εξηγήσω πως. Όλοι εκείνοι που μεθυσμένοι θα έπιαναν το τιμόνι μετά από το club, μαζεύονταν στο Brown's, έτρωγαν, περνούσε και κανένα δίωρο μέχρι να φύγουν, άρα έφευγε σε σημαντικό βαθμό και η επήρεια από το αλκοόλ πριν οδηγήσουν. Με λίγα λόγια, χωρίς καμία προσπάθεια από την ίδια την αστυνομία, είχε σε έναν χώρο μαζεμένους και τους «καλούς» και τους «κακούς» και τους «παράνομους». Οι περισσότεροι από όλους αυτούς, ήταν εκείνες τις ώρες σε μαγαζιά όπως το Brown's και το Milano. 

Το τέλος για το Brown's ήρθε πριν από έξι περίπου χρόνια. Γιατί πήρες αυτή την απόφαση;

Ναι, μετά από 20 χρόνια, έπρεπε να το εγκαταλείψουμε και αυτό δεν ήταν ακριβώς μια απόφαση δική μας. Απλώς, ο ιδιοκτήτης του υποστατικού που μάλλον ήταν κάπου μπλεγμένος και ο οποίος έξι μήνες μετά έθεσε ο ίδιος τέρμα στη ζωή του, ήθελε να μας βγάλει έξω, έστω και αν ήμασταν θέσμιοι ενοικιαστές. Έκανε κάποια «τρικ» και φαίνεται πως χρημάτισε ακόμη και δικηγόρους κάτω από το τραπέζι. Αποφασίσαμε λοιπόν να μην μπούμε σε μια ατέλειωτη δικαστική διαμάχη και αποχωρήσαμε. Είχαμε κουραστεί κιόλας είναι η αλήθεια, μετά από τόσα χρόνια. Μεγαλώσαμε…

Γνώρισες και τη σύζυγό σου βεβαίως πριν κλείσετε, εάν δεν κάνω λάθος. 

Ναι. Εργάστηκε κοντά μας έναν χρόνο. Η Aliona εκτός από πανέμορφη, ήταν και το πιο καλό παιδί. Σοβαρή, αυστηρή! Ξέρεις, επειδή όταν δουλεύεις νύχτα και έχεις τόσες γνωριμίες, οι επαφές, το φλερτ και οι εφήμερες σχέσεις είναι εύκολη υπόθεση. Όταν πέσεις πάνω σε «τοίχο», τότε λες «ώπα, κάτι υπάρχει εδώ». Αυτό έγινε στην περίπτωση της Αliona. Ήμουν και σε ηλικία που ήθελα κάτι σοβαρό στη ζωή μου. Βεβαίως, δεν συνάψαμε δεσμό εκείνο τον χρόνο που εργαζόταν στο Brown's. Έφυγε, επέστρεψε στην χώρα από την οποία κατάγεται και ξαναμιλήσαμε μετά από καιρό. Με είχε πάρει τηλέφωνο να μου πει ότι θα επιστρέψει στην Κύπρο και με ρώτησε αν μπορεί να εργαστεί ξανά κοντά μας. Της είπα ναι. Ήρθε και σιγά σιγά, ξεκινήσαμε να είμαστε μαζί, αργότερα συγκατοικήσαμε, παντρευτήκαμε και μαζί αποκτήσαμε τα τρία μας παιδιά. 

Σήμερα, αν είχες την ευκαιρία θα λειτουργούσες ξανά το Brown's με κάποιες διαφοροποιήσεις ή έκανε τον κύκλο του για σένα; 

Ότι κάνεις και το κλείσεις, πρέπει να γυρίσεις σελίδα και να τελειώσει θεωρώ. 

Να πούμε ότι τώρα άνοιξες ένα νέο χώρο. Το 50’s restaurant bar. 

Ναι, βεβαίως να πούμε ότι μέχρι να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, έχουν προηγηθεί και άλλες επιχειρηματικές κινήσεις κατά καιρούς, ανάμεσά τους το εστιατόριο «Kartell», το «Touch bar» ενώ το 2013 που ήταν η εποχή του frozen yogurt στην Κύπρο άνοιξα το «frozee yogee». Ακολούθησε το «Symbols restobar» το οποίο ανοίξαμε με τον Δημήτρη Τοκαρή. Έπειτα, όταν πήραμε «διαζύγιο» με τον Δημήτρη, άνοιξα το «Avenue live & cafe» και μετά το «Omnia club», για να καταλήξω στο «50’s restaurant bar», το οποίο δημιουργήσαμε με τρεις κολλητούς μου. Αυτοί οι τρεις άνθρωποι, είναι από εκείνο το είδος των φίλων, που μετριούνται μόνο στο ένα χέρι.

Γιατί να έρθει λοιπόν κάποιος στο 50’s restaurant bar, αφού και εσύ ο ίδιος ανέφερες προηγουμένως ότι οι επιλογές πλέον είναι πολλές;

Κοίτα. Θα σου πω απλώς ότι είναι ένας χώρος κοντά στην πλατεία Φανερωμένης, που παραπέμπει στην εποχή των 50’s, τόσο σε σχεδιασμό και διακόσμηση, όσο και μουσική. Τα ονόματα των φαγητών και κοκτέιλ στο μενού, παραπέμπουν σε ηθοποιούς και σταρ εκείνης της εποχής. Τα πιάτα είναι «Αμερικανιές» όπως hot dogs, burgers, steaks, με έμφαση όμως στην ποιότητα και ωραία γεύση. Φρέσκο κρέας και υλικά, όλα μαγειρεμένα από έναν εξαιρετικό σεφ που εργάζεται κοντά μας. Στην τελική, ας μου επιτραπεί να πω ότι, λίγο, φτάνει με τα κατεψυγμένα και τα μικρά πιάτα που δεν σε χορταίνουν. 

Τις φωτογραφίες μας παραχώρησε ο κ. Μάριος Αργυρού, μέσα από το φωτογραφικό του αρχείο.