Η καλλιτέχνις /ζωγράφος, Στέλλα Ίσσα, είναι ένα από τα νέα πρόσωπα της καμπάνιας την Τράπεζας Κύπρου, «Σε κάθε επόμενη κίνηση» και αυτό, μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να ήταν, αφού η ίδια δεν αφήνει αφήνει το «άγνωστο» να την τρομάξει. Ξέρει να προχωράει πάντοτε στο επόμενο βήμα με κύριο γνώμονα τα θέλω της που μετατρέπονται σε στόχους.

Εάν συναντιόμασταν πέντε χρόνια πιο πριν, που θα σε έβρισκα και σε τι φάση;

Αν με συναντούσες το 2016, θα ήταν μόλις είχα επιστρέψει στην Κύπρο και τελείωνα το μεταπτυχιακό μου. Θα ήμουν 22 χρονών, οπόταν, πιθανόν να με έβρισκες μπερδεμένη σχετικά με το επόμενο βήμα. Φιλόδοξη μεν, λίγο χαμένη στη μετάβαση δε. Σίγουρα θα με έβρισκες πολύ διαφορετική από ότι σήμερα και ενώ έμαθα να εκτιμώ κάθε φάση της ζωής μου, δεν θα ήθελα να επιστρέψω σε εκείνη την ηλικία! 

Γενικότερα, ποια είναι η Στέλλα, τι έχει σπουδάσει και με τι έχει ασχοληθεί στη ζωή της μέχρι σήμερα σε επαγγελματικό επίπεδο; 

Από τότε που με θυμάμαι, ήμουν με ένα χαρτί και μπογιές γύρω μου. Ήσυχη γενικότερα, αν και μεγαλώνοντας έγινα λίγο πιο ανήσυχη και αντιδραστική. Σπούδασα Fine Arts στην Αγγλία, κάτι το οποίο ήταν «μονόδρομος» για μένα, ενώ ακολούθησε μεταπτυχιακό σε Special / Inclusive Education. Από τότε μέχρι σήμερα, σε επαγγελματικό επίπεδο έχω κάνει και δοκιμάσει πολλά, όλα όμως περιστρέφονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο γύρω από την τέχνη και τη δημιουργία. 

Τα τελευταία χρόνια έχω κατασταλάξει στο να είμαι practicing artist/painter εδώ στο νησί. Ασχολούμαι ως ελεύθερη επαγγελματίας με τη δημιουργία περιεχομένου -content- για επιχειρήσεις, όπως επίσης και τη διαχείριση των σελίδων τους. Φυσικά, ασχολούμαι και με το pardón my vase, που είναι το μικρό μου «παιδί» τους τελευταίους μήνες. 

«Pardón my Vase». Pardonne-moi, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως δεν γνωρίζω πολλά γύρω από αυτά τα βάζα, εκτός του ότι είναι χάρτινα και ανακυκλώσιμα. Πως προέκυψε αλήθεια η αρχική σκέψη για δημιουργία τους και κατά πόσο είναι διακοσμητικά μόνο ή έχουν και χρηστική αξία;

Vous êtes excusée mademoiselle! Το Pardón my Vase είναι το αποτέλεσμα των πολλών καραντίνων, της συσσωρευμένης δημιουργικής ενέργειας, της αγάπης για τα λουλούδια, κυρίως όμως, της ανάγκης για χρώματα, χαμόγελα και παιχνιδιάρικη, σχεδόν παιδική διάθεση. Στην ουσία είναι χάρτινα βάζα ή χαριτωμένα «καλύμματα» αν θέλετε, που χρησιμοποιούνται για να αγκαλιάζουν οποιοδήποτε δοχείο το οποίο περιέχει λουλούδια. Τα σχέδια είναι μοναδικά αφού τα σχεδιάζω στο χέρι, μετά μετατρέπονται σε digital, τυπώνονται σε ανακυκλωμένο χαρτί και τέλος, ράβονται ένα προς ένα από έναν αγαπημένο μου άνθρωπο, τη γιαγιά μου. Η διαδικασία να φτιαχτούν είναι το κομμάτι που ξεχωρίζω αφού περιλαμβάνει παιχνίδι, πειραματισμούς και δημιουργίες, παρέα με κάποιους από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους. Είναι χαρούμενα, εύκολα στην χρήση και οικονομικά, ώστε να μπορεί κάποιος να τα αλλάζει αναλόγως διάθεσης και εποχής.

Που βρίσκονται προς πώληση;

Αυτή τη στιγμή μπορείτε να τα βρείτε μέσω της σελίδας μας στο instagram @pardonmyvase, στο προσωπικό μου studio στη Λάρνακα, στο RSVP Shop στην Λευκωσία και στο Niki’s Flower Shop στη Λάρνακα.  

Η όλη ιδέα – εγχείρημα, είναι once off ή θεωρείς πως θα διαρκέσει στον χρόνο έστω και αν ένα χάρτινο βάζο δεν θεωρείται και πολύ ανθεκτικό λόγω υλικού;

Προσπαθούμε να φτιάχνουμε τα βάζα μας όσο πιο ανθεκτικά γίνεται, σύμφωνα και με τα υλικά και τα μέσα που έχουμε στην Κύπρο, γιατί είναι σημαντικό για εμάς να κατασκευάζονται εδώ, τοπικά. Στο παρόν στάδιο, το Pardón my Vase πάει εξαιρετικά καλά και είμαι πολύ χαρούμενη γι’αυτό. Πιστεύω πως θα διαρκέσει στον χρόνο, αφού αφιερώνουμε αρκετό καιρό και δουλειά σε καινούρια σχέδια, συνεργασίες και δημιουργίες. Σε αυτό το στάδιο προσφέρουμε μόνο το συγκεκριμένο είδος, σε διάφορες βεβαίως παραλλαγές και σχέδια. Ωστόσο, πολύ σύντομα η γκάμα μας θα μεγαλώσει με κάτι νέο που εδώ και λίγο καιρό ετοιμάζουμε, πάντοτε με την ίδια αγάπη και αφοσίωση.

Οι δύσκολες στιγμές ή ακόμη, οι στιγμές που αποτελούν συναισθηματική πρόκληση, δημιουργούν ανάταση στη δημιουργικότητα και πηγή έμπνευσης ή αντιθέτως τη θέτουν σε λήθαργο; Δώσε μας ένα παράδειγμα.

Σίγουρα προκαλούν ανάταση στη δημιουργικότητα! Δεν είμαι σίγουρη αν φέρουν πηγή έμπνευσης ή αν στην ουσία, απλώς μέσα από την τέχνη προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε, να καταλάβουμε και να εκφράσουμε αυτό που μας συμβαίνει ή αυτό που νιώθουμε. Τα έργα που δημιούργησα σε κάποια από τις πολλές καραντίνες, υπήρξαν σημαντικά στο να εκφράσω το πως πραγματικά νιώθω για την κατάσταση που όλοι ζούσαμε. Πολύ φυσικά και οργανικά, ανακάλυπτα τι ουσιαστικά μου έλειπε τη συγκεκριμένη περίοδο και σε τι ανυπομονούσα να επιστρέψω. 

Όταν αισθάνεσαι σε κάποιο κομμάτι της ζωής σου ανολοκλήρωτη, κάνεις το επόμενο βήμα και ποια θεωρείς ότι ήταν μέχρι σήμερα η καθοριστική κίνηση που έχεις κάνει;

Θεωρώ ότι κάθε καλλιτέχνης ή κάθε άνθρωπος που επιλέγει να κάνει την τέχνη του επάγγελμα, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται ή όσο δύσκολο κι' αν άκουσε να του λένε χιλιάδες φορές ότι είναι -βιοποριστικά τουλάχιστον-, παίρνει μία καθοριστική απόφαση για τη ζωή του. Συνεπώς, πιστεύω ότι η απόφαση να φτιάξω τη ζωή μου γύρω από το κομμάτι της τέχνης, ήταν καθοριστική. Καθοριστική ήταν και η «κίνηση» να συνεχίσω να επιμένω κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποιο εμπόδιο στον χώρο. Έναν χώρο που για μένα προσωπικά έχει ακόμα πολλά βήματα να κάνει σε ένα νησί, γεμάτο από ταλαντούχους ανθρώπους.  

Γενικότερα ρισκάρεις ως άνθρωπος ή μόνο όταν πίσω σου βρίσκεται ένα «χέρι» να σε κρατήσει ή να σου δώσει την ώθηση που χρειάζεσαι;

Γενικότερα, αν και είμαι άνθρωπος που του αρέσει η σταθερότητα, έχω καταλάβει τα τελευταία χρόνια ότι βαριέμαι εύκολα, γι’ αυτό και συνεχώς ψάχνω κάτι καινούριο και συναρπαστικό. Άρα, θα έλεγα ότι προσωπικά, ναι, ρισκάρω πολύ. Μου αρέσει να κάνω πράγματα που με βγάζουν από τη ζώνη ασφαλείας μου και των οποίων δεν μπορώ να προβλέψω ή να ελέγξω το αποτέλεσμά. Αυτό είναι κάτι που μου δίνει ένα συναίσθημα ελευθερίας και ενθουσιασμού. Επαγγελματικά, είμαι λίγο πιο συγκρατημένη, και το «χέρι» γίνεται πιο σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό αναφορικά με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, επαγγελματικά και προσωπικά. Πιστεύω στο ότι το εμείς, σε πάει πολύ πιο μπροστά, από το εγώ. 

Μιλώντας για αποφάσεις και βήματα στη ζωή, να αναφέρουμε πως έχεις λάβει μέρος και στη νέα καμπάνια της Τράπεζας Κύπρου, «Σε κάθε επόμενη κίνηση». Τι σε ώθησε να το πράξεις και και ποιο μήνυμα θέλεις να μεταφέρεις μέσα από αυτή τη συμμετοχή;

Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν μου πρότειναν να συμμετάσχω στην καμπάνια με το «Pardón my Vase», γιατί πραγματικά η δημιουργία του brand ήταν η επόμενη κίνηση που με «ξεκόλλησε» αν θέλεις, από την όλη κατάσταση που ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν. Είναι πολύ εύκολο για εμάς τους ανθρώπους να αποδεχόμαστε καταστάσεις, ρουτίνες και καθημερινότητα, όταν δεν είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε. Οπόταν, το μήνυμα που ίσως θέλω να μεταφέρω, είναι πως όμορφα πράγματα μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από άσχημες καταστάσεις, φτάνει να τολμήσουμε να κάνουμε την «επόμενη κίνηση», όσο και αν «μουδιάζουμε» ή τρέμουμε για το μετά.  

Αισθάνεσαι forward thinker και αν ναι, με ποιο τρόπο;

Δεν ξέρω αν είμαι forward thinker με την κλασική έννοια της έκφρασης, ξέρω όμως ότι πλέον, δεν φοβάμαι τις αλλαγές, τις «bold» αποφάσεις, τις προκλήσεις και τις «προοδευτικές ιδέες» που όλοι σου λένε ότι δεν θα πετύχουν ή ότι η Κύπρος δεν έχει το σωστό κοινό για αυτές. Προσωπικά, πιστεύω πως οτιδήποτε γίνεται με αυθεντικότητα, επίγνωση και πολλή αγάπη, είναι αυτομάτως και μπροστά ως τρόπος σκέψης (forward thinking). Για μένα, πρόοδος θεωρείται όταν οι άνθρωποι κάνουν αυτό που αγαπούν και αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους. Όταν οι επιχειρήσεις αποτελούνται από άτομα ανήσυχα για την κατάσταση που βρίσκεται η ανθρωπότητα σήμερα και μέσω της δουλειάς τους προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν, προκαλέσουν και γιατί όχι, να αλλάξουν τον κόσμο. 

Στέλλα, what’s next για σένα; 

Το τι ακολουθεί είναι άγνωστο. Μάλιστα, νομίζω ότι μου αρέσει λίγο να μην ξέρω τι θα έρθει μετά. Κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Θα συνεχίσω να εργάζομαι και να εξελίσσομαι με την ίδια αφοσίωση, να βελτιώνω τον εαυτό μου ταυτόχρονα, να στέκομαι αντίθετη σε ότι καταπιέζει και κάνει τους ανθρώπους δυστυχισμένους, να βοηθάω και να συμβάλω όπου και όπως μπορώ. Τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, νομίζω πως όλοι εκτιμήσαμε τη ζωή λίγο περισσότερο. Ακριβώς γι΄αυτό και εγώ, ανυπομονώ να δω τι μου επιφυλάσσει. Θέλω και σκοπεύω να τη ζήσω στο μέγιστο βαθμό.