Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Σταύρος Παμπαλλής, ο οποίος ως σεναριογράφος έχει υπογράψει μέχρι τώρα το σενάριο τριών ακόμη ταινιών, ανάμεσα στις οποίες η πολυβραβευμένη «Boy on the bridge».

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας που περιγράφεται ως ένα σύγχρονο κυπριακό γουέστερν έγινε χθες βράδι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και τα πρώτα αρκετά κολακευτικά σχόλια έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν εντός και εκτός νετ.

Η Γεωργία Σκονδράνη στο WEPOST, γράφει:

Καθώς το 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε εξέλιξη μια πολύ καλή επιλογή ταινίας που μας έρχεται από την Κύπρο είναι και η «Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη».

Βρισκόμαστε εν μέσω της οικονομικής κρίσης στην Μεγαλόνησο και ακριβώς μπροστά στην Πράσινη Γραμμή μέσα σ’ ένα νεοκλασικό σπίτι που έμεινε όρθιο παρά την εισβολή του 1974 με μια συνηθισμένη οικογένεια με δυο παιδιά και έναν παππού, που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην εξαθλίωση.

Ο μπαμπάς που τον υποδύεται ο εξαιρετικός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης είναι στρατιωτικός, άνεργος, που απολύθηκε λίγο μετά το (πραγματικό) τρομακτικό ατύχημα στην ναυτική βάση Ευάγγελος Φλωράκης που στοίχησε τη ζωή σε 13 άτομα και τελεί κάτω από φαρμακευτική αγωγή. Δεν μπορεί να βρει δουλειά, η κατάσταση της οικογένειας είναι τραγική και μέσα στην όλη απόγνωση απειλείται και το σπίτι τους με κατάσχεση. Και κάπου εκεί αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του για να μην χάσει το σπίτι κάνοντας μια παράτολμη κίνηση που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα το σκεφτόταν καν. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν λέει πολλά μέσα στο φιλμ. Οι ατάκες του είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Όλη η απόγνωση του ήρωα φαίνεται στο πρόσωπο του. Ο Μαρκουλάκης τα λέει όλα με τις εκφράσεις και τη στάση του σώματος του. Και εδώ φαίνεται η εξαιρετική ερμηνεία του. Δεν χρειάζεται ατάκες για να εκφράσει το τι συμβαίνει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα του.

Στο ρόλο της μητέρας η Δάφνη Αλεξάντερ υφαίνει με μαεστρία την απελπισία της ηρωίδας της ακροβατώντας ανάμεσα στην αγάπη που τρέφει προς τον σύζυγο και τα δυο της παιδιά και στις αναγκαστικές ενέργειες που ωθείτε να κάνει για το καλό της οικογένειας της. Η αξιοσημείωτη ερμηνεία της στο ρόλο της συζύγου συμπληρώνει τον Μαρκουλάκη ιδανικά και αποτυπώνει την τρυφερότητα και τη στήριξη που απορρέει από την αγάπη για τον σύντροφο σου και το πως δρας απέναντι του σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή.

Οι δευτερεύων ήρωες όπως ο ρόλος του ταξιτζή που τον υποδύεται ο Ακύλλας Καραζήσης αλλά και η Νιόβη Χαραλάμπους στον ρόλο της ομήρου προσθέτουν χιούμορ, εξυπνάδα και συνδέουν αριστοτεχνικά τις σκληρές και δύσκολες στιγμές της ταινίας με τις ανάλαφρες αφήνοντας τον θεατή να χαλαρώσει και να συνεχίσει να ζει το δράμα των πρωταγωνιστών.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Σταύρου Παμπαλλή που καταφέρνει να δώσει μια σφιχτή ταινία που σε «κρατάει» μέχρι το τέλος.

Το σενάριο σκιαγραφεί εξαίρετα την αγωνία και την απόγνωση των ηρωών και οι πρωταγωνιστές αποδίδουν κάτω από τη σκηνοθεσία του τα μέγιστα των ρόλων τους. Δεν αφήνει τίποτα να πάει χαμένο και σκιαγραφεί την κατάσταση που βιώσαμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο τα σκληρά χρόνια της οικονομικής κρίσης που μόνο απώλειες άφησε στον απλό καθημερινό κόσμο. Τραβάει την κουρτίνα της υποκρισίας και μας βάζει μέσα σε μια καθημερινή οικογένεια  που θα μπορούσε άνετα να είναι και η δική μας που στην προσπάθεια της να κρατήσει ότι της ανήκει δικαιωματικά παλεύει με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους. Όχι για τα υλικά αγαθά, που είναι και η αιτία που μπουρλοτιάζουν την υπόθεση αλλά για την αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι τελικά και το νόημα της όλης ταινίας. Η κρίση δεν μας πήρε τα χρήματα ή τα υλικά αγαθά, αλλά μας εξαθλίωσε, μας ξευτέλισε και σε κάποιους από εμάς μας στοίχισε και την ίδια μας την ύπαρξη. Και αυτό ο κ. Παμπαλλής το αποτυπώνει μοναδικά στην οθόνη.