The Americans 

Από τις κορυφαίες σειρές των τελευταίων χρόνων με 6 μεστές σεζόν που μας μεταφέρουν στην Αμερική του Ψυχρού πολέμου. Δύο πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης ζουν στην Αμερική και παριστάνουν ένα φυσιολογικό ζευγάρι Αμερικανών. Ούτε καν τα παιδιά τους δεν γνωρίζουν ότι πατρίδα τους είναι η Ρωσία και επαγγελματική τους ιδιότητα η κατασκοπεία με κάθε μέσο. 

The Good Wife

Κάθε φορά που σκέφτομαι υποτιμημένες σειρές (από πλευράς θέασης μόνο, γιατί από τους κριτικούς έχει σαρωτικά αναγνωριστεί το μεγαλείο της), το Good Wife είναι η πρώτη που μου έρχεται πάντα στο μυαλό. Θα την χαρακτήριζε κανείς ως ένα legal procedural drama αλλά όποιος έχει εντρυφήσει στους 7 κύκλους της, γνωρίζει πως πρόκεται για μια από τις πιο φιλόδοξες, καλογραμμένες και υπέροχα σύγχρονες σειρές που έχουμε ευτυχήσει να δούμε. Η σειρά είναι ένας θρίαμβος μιας καλοκουρδισμένης ορχήστρας που τελειώνοντας την, θα αισθανθείς λίγο πιο έξυπνος και ευεργετημένος που δεν άφησες να σου ξεφύγει κάτι στ’αλήθεια σπουδαίο. 

bonus: το spin off που ακολούθησε το τέλος της σειράς με τίτλο The Good Fight είναι εξίσου υπέροχο. 

Mad Men 

Είναι στο Νέτφλιξ, σκέφτεσαι να το ξεκινήσεις αλλά βαριέσαι κιόλας γιατί είναι πολλά τα επεισόδια. Η αλήθεια είναι οτι το Mad Men δεν είναι ακριβώς σειρά για binge watch. Η πλοκή είναι κάπως βραδύκαυστη, οι χαρακτήρες παίρνουν τον χρόνο τους και οι παύσεις τους αιωρούνται στον αέρα με ρυθμούς στους οποίους δεν μας έχει συνηθίσει η τηλεόραση (βέβαια στο Crown βλέπουμε τη Βασίλισσα να αγναντεύει 10 ώρες ένα παράθυρο όποτε όλα είναι σχετικά).

Έλα όμως που το Mad Men αφενός πραγματεύεται μια δεκαετία που έχει αλλάξει τον κόσμο σε σχέση με όλα όσα είναι αυτά που μας αρέσει να χαζεύουμε - μόδα, τέχνη, design, και αφετέρου αφουγκράζεται τα υπαρξιακά ντελίρια των πρωταγωνιστών της με κατανόηση και μαεστρία. Τώρα στην καραντίνα, ξαναθυμήθηκα και τον μονόλογο με τον οποίο ξεκινάει η 6η σεζον: “….Πώς εκτυλίσεται μια ζωή; Είναι σα να αντικρύζεις μια πόρτα για πρώτη φορά και αναρωτιέσαι “τι να βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πόρτας;” Αφού ανοίξεις μερικές τέτοιες πόρτες, σκέφτεσαι: “Νομίζω οτι θέλω να περάσω μια γέφυρα. Βαρέθηκα τις πόρτες.”

Ώσπου τελικα συνειδητοποιείς οτι μόνο αυτό υπάρχει: πόρτες και παράθυρα και γέφυρες και πύλες. Και ανοίγουν με τον ίδιο τρόπο. Και κλείνουν πάντα πίσω σου. Κοίτα, η ζωή υποτίθεται οτι είναι ένα μονοπάτι που το περπατάς και στην πορεία σου συμβαίνουν πράγματα που υποτίθεται οτι σου αλλάζουν κατεύθυνση, αλλά αποδεικνύεται τελικά οτι αυτό δεν ισχύει. Αποδεικνύεται οτι οι εμπειρίες δεν είναι τίποτα. Είναι μόνο κάποιες δεκάρες που μαζεύεις από το πάτωμα, τις βάζεις στην τσέπη και συνεχίζεις στην ευθεία γραμμή που καταλήγει εκεί – που – ξέρεις…”