Αν πιστεύετε ότι άλλαξαν πολλά σε ό,τι αφορά στη θέση της γυναίκας σε μια σύγχρονη κοινωνία από, ας πούμε, την Αμερική του 19ου αιώνα, τότε πρέπει να διαβάσετε ξανά το Little Women της Louisa May Alcott για να θαυμάσετε όχι μόνο την ομορφιά αυτής της αθάνατης ιστορίας ενηλικίωσης αλλά και την αποκαρδιωτική διαχρονικότητά της. Ή να δείτε την υπέροχη, τρυφερή, βαθιάς ουσίας και απαράμιλλης ομορφιάς μεταφορά της από τη δημιουργό του Lady Bird, Greta Gerwig. 

Θα πείτε, χρειάζεται η ανθρωπότητα ακόμα μία διασκευή του κλασικού αναγνώσματος, ειδικά όταν έχει προηγηθεί η ικανοποιητική μεταφορά του 1994 με τη Winona Ryder σε μια από τις υποτιμημένες ερμηνείες της καριέρας της ως η παθιασμένη επίδοξη συγγραφέας Jo March; Η απάντηση είναι, αν μπολιάζει το διαχρονικό αυτό έργο με τη σύγχρονη φεμινιστική ματιά του 21ου αιώνα, φυσικά και τη χρειαζόμαστε. Η Gerwig ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στις παλαιομοδίτικες θεματικές και την πάντα επίκαιρη υπεράσπιση του δικαιώματος της γυναίκας να κυνηγήσει κι άλλα όνειρα πέρα απ’ τον γάμο, χωρίς να καταφεύγει σε διδακτισμούς και φλύαρα φεμινιστικά μανιφέστο, περνώντας τα (έντονα) μηνύματα με την σποραδική φράση, κίνηση ή βλέμμα.

Η πλοκή, γνώριμη και οικεία: Στη μετεμφυλιακή Αμερική οι τέσσερις αδελφές March παλεύουν να ακολουθήσουν τα όνειρά τους αλλά και να βρουν τη θέση τους στη ζωή και την κοινωνία - έργο ιδιαίτερα δύσκολο εάν προορίζεσαι κυρίως για οικοκυρικά και έναν πλούσιο γάμο. Η Jo (η εκπληκτική πέρα από κάθε περιγραφή Saoirse Ronan που απέσπασε δικαίως οσκαρική υποψηφιότητα) θέλει να γίνει συγγραφέας, η ατίθαση Amy (η επίσης εξαιρετική και υποψήφια Florence Pugh) έχει ταλέντο στη ζωγραφική αλλά και στον... ρεαλισμό γνωρίζοντας ότι ένας πλούσιος γάμος είναι το πιθανότερο εισιτήριο στην καλή ζωή, η μεγάλη Meg (Emma Watson) που παντρεύεται τελικά έναν φτωχό εκπαιδευτικό και ταλαντεύεται ανάμεσα στην αγάπη και τις στερήσεις και η μικρότερη, ευαίσθητη και ντελικάτη Beth (Eliza Scanlen) που μπορεί ο χαρακτήρας της να αναπτύσσεται δυσανάλογα, όμως θα παίξει κάποια στιγμή καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας (όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι θυμούνται το βιβλίο).

Το Little Women είναι πρωτίστως μια ταινία για τη γυναικεία χειραφέτηση, όχι όμως του είδους όπου οι άνδρες είναι οι “κακοί” της υπόθεσης. Η καταπίεση, τα στεγανά και τα εκάστοτε εμπόδια στα όνειρα και τις φιλοδοξίες των κοριτσιών επιβάλλονται από την πατριαρχία που είναι ένα σύστημα ηθών και αξιών που διέπει τη συγκεκριμένη εποχή (και κακά τα ψέματα και μεταγενέστερες) όχι από τους ίδιους τους άντρες. Οι άντρες στη ζωή των μικρών κυριών March είναι ευγενικοί, τρυφεροί, λογικοί, ιδεαλιστές που αγαπούν, κατανοούν και ενθαρρύνουν τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους - ακόμα κι όταν εκείνες πρόκειται να σπάσουν κάποιο καλούπι. Κι αυτό είναι που κάνει το φιλμ της Gerwig μία απαραίτητη οικογενειακή θέαση από όλους: Ένα φιλμ-ύμνος στη γυναικεία ενδυνάμωση και ανεξαρτησία που δεν δαιμονοποιεί το ανδρικό φύλο αλλά το σύστημα που μπορούν αμφότεροι να εναντιωθούν ενωμένοι. Αρκεί φυσικά να υπάρχει αγάπη, σε όλες τις μορφές της. (Θα τη βρείτε online)