The Trials of Gabriel Fernandez

Θα ματώσει η καρδιά σας μ’ αυτό το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του Netflix που καταγράφει το φρικιαστικό χρονικό της κακοποίησης μέχρι θανάτου του 8χρονου Gabriel Fernandez από τη μητέρα του και τον φίλο της τον Μάιο του 2013 στο Λος Άντζελες. Μία υπόθεση που θυμίζει πολύ τη δική μας με τον 15χρονο Στυλιανό και η οποία σημάδεψε την αμερικανική κοινωνία όχι μόνο για την απίστευτη σκληρότητά της αλλά και γιατί απογύμνωσε το υποτίθεται συμπαγές και αξιόπιστο σύστημα Πρόνοιας:

Πώς γίνεται ένα παιδάκι με τόσα πολλά και εμφανή σημάδια κακοποίησης να γλιστρήσει στις χαραμάδες του συστήματος; Ό,τι πιθανή ζημιά μπορεί να προκληθεί στο ανθρώπινο σώμα ο μικρός Gabriel την υπέστει συν μερικές που δεν τις χωράει ο νους. Υπήρχαν χτυπήματα, κατάγματα, κοψίματα, εγκαύματα, γδαρσίματα και τραύματα από αεροβόλο σε ΟΛΟ του το κορμί, τον τάιζαν άμμο για γάτες και τις νύχτες τις περνούσε κλειδωμένος σε ένα ντουλάπι, σε εμβρυακή στάση αφού δεν χωρούσε να ξαπλώσει. Στις 22 Μαΐου 2013 μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο όπου εξέπνευσε δύο 24ωρα μετά, όσοι ενεπλάκησαν στην υπόθεση, από τους διασώστες που ανταποκρίθηκαν στην κλήση της μητέρας μέχρι τους αστυνομικούς, δημοσιογράφους και τον ιατροδικαστή (που του πήρε δύο ολόκληρες μέρες να καταγράψει όλα τα τραύματα στο κορμάκι του Gabriel) μιλούν για τη “χειρότερη περίπτωση κακοποίησης που αντίκρισαν στη ζωή τους”. Παρ’ όλα αυτά, ο μικρός έζησε οκτώ μήνες στην προσωπική του κόλαση χωρίς να ακούγονται οι κραυγές του, με όλους εκείνους που υποτίθεται πως θα τον προστάτευαν (οικογένεια, περίγυρος, αστυνομία, Πρόνοια) να έχουν αποτύχει οικτρά

. Σκληρό, ωμό, σπαρακτικό και αποκαρδιωτικό, το six-part αυτό ντοκιμαντέρ εγγυημένα θα σας σφίξει το στομάχι και ίσως να μην το αντέξετε μέχρι τέλους, όμως ΠΡΕΠΕΙ να το δείτε γιατί αυτό που συνέβη στον Gabriel συνέβη και στον Στυλιανό και μπορεί να συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο διπλανό σπίτι. 

I Am Not Okay with This 

Αν ο John Hughes γύριζε ποτέ origin story σούπερ ήρωα το αποτέλεσμα θα ήταν περίπου σαν αυτή τη νεανική σειρά του Netflix που βλέπεται μονορούφι (μόλις επτά 20-25λεπτα επεισόδια). Η ανερχόμενη Sophia Lillis (It, Gretel & Hansel) υποδύεται μία κοινωνικά αδέξια, κυνική και γεμάτη θυμό έφηβη που αδυνατεί να ξεπεράσει την αυτοκτονία του πατέρα της αλλά και να βρει τη θέση της σε έναν κόσμο που τη θεωρεί φρικιό και απόκληρη - επίσης δεν βοηθάει καθόλου το γεγονός ότι διαθέτει καταστροφικές υπερφυσικές δυνάμεις που εκδηλώνονται κάθε φορά που τα παίρνει στο κρανίο! Η υπερδύναμη ως παραβολή του εφηβικού άγχους δεν είναι κάτι καινούργιο (βλ. X-men, Spider-Man κλπ), όμως αυτό το ευφάνταστο, καλογραμμένο και πανέξυπνο κράμα superhero, rom com του ‘80, Stranger Things και Stephen King (υπάρχει ολόκληρο επεισόδιο φόρος τιμής στο Breakfast Club ενώ το φινάλε εμπνέεται από την Carrie) δίνει μια απαραίτητη νέα πνοή σε ένα είδος που οδεύει επικίνδυνα προς τον κορεσμό. 

Locke & Key 

To Riverdale συναντά το The Haunting of Hill House σ’ αυτή τη binge-worthy μεταφορά του ευφάνταστου graphic novel των Joe Hill και Gabriel Rodríguez, όπου χήρα με τα τρία παιδιά της μετακομίζουν στο πατρικό σπίτι του δολοφονημένου συζύγου της και το οποίο κρύβει κλειδιά με εκπληκτικές (και επικίνδυνες) μαγικές ιδιότητες. Με το ένα μπορείς να μεταφερθείς οπουδήποτε, άλλο ξεκλειδώνει -κυριολεκτικά- το μυαλό σου, με ένα τρίτο αλλάζεις μορφή, με άλλο ταξιδεύεις έξω απ’ το σώμα σου κλπ. Το πρόβλημα είναι πως όλα έχουν το τίμημά τους και η οικογένεια μπλέκει με σκοτεινές δυνάμεις που δεν κατανοεί καθώς δεν είναι οι μόνοι που ξέρουν για τα κλειδιά. Πιθανότατα να καθαρίσετε τα δέκα επεισόδια του πρώτου κύκλου σε ένα Σαββατοκύριακο και όχι μόνο για την πρωτότυπη, ιντριγκαδόρικη πλοκή και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες αλλά γιατί εχμ ξεκλειδώνει σταδιακά τα μυστικά της χωρίς να βιάζεται και γιατί βρίσκει το χρόνο ανάμεσα στα φανταστικό στοιχεία, το σασπένς και τον (σχετικά ανώδυνο) τρόμο να διηγηθεί μια ιστορία απώλειας, οικογενειακών δεσμών και απότομης ενηλικίωσης. (Netflix)

The Outsider

Από το ομώνυμο best seller του Stephen King μία αποπνικτικά ατμοσφαιρική και καθηλωτική σειρά τρόμου και αγωνίας του ΗΒΟ απ’ την οποία θα είναι αδύνατο να ξεκολλήσετε. Μια μικρή πόλη αναστατώνεται από την άγρια δολοφονία ενός μικρού αγοριού όμως το πραγματικό σοκ έρχεται όταν για το έγκλημα συλλαμβάνεται ο υπεράνω πάσης υποψίας και αγαπητός προπονητής της σχολικής ομάδας (Jason Bateman).Το πρόβλημα; Όσα ακλόνητα στοιχεία διαθέτουν οι αρχές για την ενοχή του άλλα τόσα -εξίσου στιβαρά- υπάρχουν για την αθωότητά του: τη στιγμή του φόνου παρακολουθούσε ένα συνέδριο σε άλλη πόλη - και υπάρχει σε βίντεο. Πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα; Αυτό που ξεκινάει ως τυπικό, νευρώδες, αστυνομικό procedural εξελίσσεται σε κάτι σκοτεινότερο και πιο απόκοσμο που μόνο η ευφάνταστη πένα του King μπορεί να γεννήσει. Παίζουν ακόμα ο πάντα ευπρόσδεκτος Ben Mendelssohn και η ερμηνευτική ιδιοφυία (και οσκαρική υποψήφια για τη Harriet) που ακούει στο όνομα Cynthia Erivo. 

High Fidelity

Μεταφορά του γνωστού βιβλίου του Nick Hornby (About a Boy, Fever Pitch) με αλλαγή φύλου καθώς η Zoë Kravitz (Big Little Lies) παίρνει τη σκυτάλη από τον John Cusack που είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία του 2000 (όπου έπαιζε και η μητέρα της Kravitz, Lisa Bonet) ως η νεαρή Νεοϋορκέζα ιδιοκτήτρια ενός δισκάδικου στο Μπρούκλιν (ναι, πουλάει μόνο βινύλια και ναι, υπάρχει ακόμα κάτι τέτοιο το 2020) που περνάει από τις Συμπληγάδες του μιλένιαλ dating ενώ ξεδιπλώνει τις εμμονές της με τη vintage μουσική, την ποπ κουλτούρα και τις top five λίστες. Φρέσκια, πνευματώδης, τρυφερή και με τη χαρισματική παρουσία της Kravitz η νέα αυτή εκδοχή από το Hulu επεκτείνει το αρχικό υλικό χωρίς να το προδίδει, όπως το μπιτάτο remix μιας κλασικής μπαλάντας που προσθέτει νεύρο χωρίς να χάνεται η νοσταλγία. 

Hunters

Η σειρά της Amazon για την οποία σας ζάλισα τον έρωτα μέσα από το Breakfast Sfera είναι αναμφίβολα από τους must see τίτλους της χρονιάς.Το The Boys συναντά το Inglourious Basterds στο πλατό του Mission: Impossible σε μια σειρά για κρυμμένους Ναζί στην Αμερική του 1977 που σχεδιάζουν την άνοδο του Τέταρτου Ράιχ και μια ομάδα Εβραίων κυνηγών με αρχηγό τον Al Pacino που βρίσκεται στα ίχνη τους.

Δεν είναι μόνο η groovy αναπαράσταση των 70s, η δράση, τα twists της πλοκής, το πόσο καλοφτιαγμένη, cool και γαμάτη δείχνει αλλά κυρίως αυτή η διαβολεμένη εναλλαγή τόνου και κλίματος που πραγματικά δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα: από ακόμα μία ιστορία φρίκης και σαδισμού σε κάποιο flashback από το Άουσβιτς (όπως η απάνθρωπα σοκαριστική -επινοημένη- σκηνή με το ανθρώπινο σκάκι για την οποία και κατακρίθηκε η σειρά από διάφορες εβραϊκές οργανώσεις) θα μεταβείς σε κάποιο μαστούρικο χορευτικό νούμερο, badass σκηνή δράσης με πιστολίδι και ποπ αναφορές ή σε ένα από τα καθαρά ταραντινικά βιντεάκια ή trailers που επιστρατεύονται για να σπάνε οι ήρωες τον “τέταρτο τοίχο” και να απευθύνονται στο κοινό.

Αστεία, αποκρουστική, συγκινητική, βάναυση, ανάλαφρη, βίαια., αιματηρή, καταιγιστική, εύπεπτη, ουσιαστική και 100% ψυχαγωγική, η παραγωγή αυτή του Jordan Peele (Get Out) είναι φτιαγμένη από ανθρώπους παθιασμένους με το Ολοκαύτωμα, τα κόμικ, την ποπ κουλτούρα και - φυσικά- τον Tarantino (που μπορεί να μην εμπλέκεται αλλά οι επιρροές του είναι διάχυτες). Μπορεί να τη λατρέψεις, να τη μισήσεις, να μην την αντέξεις μέχρι τέλους και ίσως να μην παραδεχτείς ποτέ πόσο σου άρεσε, αλλά -όπως όταν περνάς από τη σκηνή ενός πολύνεκρου τροχαίου- θα είναι πρακτικά αδύνατο να ξεκολλήσεις. Το φινάλε, του πρώτου κύκλου θέλω να πιστεύω, θα σας βρει με την κάτω σιαγόνα στο πάτωμα.