O Λίβανος και το Ισραήλ είναι δύο χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση από το 1978, όταν τα ισραηλινά στρατεύματα εισέβαλαν στη Χώρα του Κέδρου. Η απόσυρσή τους, το 2000, φυσικά και δεν σήμανε των τέλος της εχθρότητας μεταξύ των δύο κρατών, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας νέος πόλεμος το 2006. Και καθώς οι κυβερνήσεις των δύο χωρών δεν έχουν ποτέ αναπτύξει οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις, το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τους πολίτες τους. Ειδικά στον Λίβανο, οποιαδήποτε μορφή ανεπίσημης επικοινωνίας με έναν πολίτη του Ισραήλ μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπισθεί έως και ποινικό αδίκημα.

Υπάρχει, ωστόσο, ένας τόπος στην Ανατολική Μεσόγειο-αναφέρουν σε ρεπορτάζ τους οι New York Times– όπου οι Λιβανέζοι και οι Ισραηλινοί, άνδρες και γυναίκες, συναντιούνται λόγω μιας κοινής επιθυμίας τους: «να παρακάμψουν τις αντίστοιχες θρησκευτικές αρχές των χωρών τους όταν αποφασίσουν να παντρευτούν». Ο τόπος αυτός είναι η Κύπρος και ειδικά η Λάρνακα όπου έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία για τη διευκόλυνση των κοσμικών Λιβανέζων και Ισραηλινών, «όλων των μελλόνυμφων που θέλουν να κρατήσουν εκτός της συναισθηματικής τους ζωής, τους ραβίνους, τους σεΐχηδες, τους παπάδες και τους πάστορες», τους μοναδικούς που έχουν τη δικαιοδοσία να τελούν γάμους στις χώρες τους.

Χάρη στις 7.000 γαμήλιες τελετές που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην Κύπρο, εισέρχεται τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ευρώ στα κρατικά ταμεία. Στη Λάρνακα για να παντρευτούν με πολιτικό γάμο δύο άνθρωποι, αρκεί να έχουν τα απαραίτητα έγγραφα και να καταβάλουν στις αρμόδιες αρχές το ποσό των 281,90 ευρώ. Εξαιρούνται τα πρώτα και τα δεύτερα ξαδέλφια, οι ανήλικοι και τα άτομα που τελούν υπό κατάσταση μέθης ή υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών.

Όλοι όσοι θέλουν να τους μείνει αξέχαστη η ημέρα του γάμου τους, μπορούν, πληρώνοντας κάτι παραπάνω, να ανταλλάξουν τους όρκους τους είτε σε κάποια παραλία ή στο μεσαιωνικό κάστρο της Λάρνακας. Οι δημοτικές Αρχές δεν μπορούν επίσης να τελέσουν γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά δεν απαγορεύεται, φυσικά, η σύναψη συμφώνου συμβίωσης, ανεξάρτητα από το σεξουαλικό προσανατολισμό των ενδιαφερομένων. «Ζευγάρια από δύο εχθρικές χώρες στέκονται στην ουρά μαζί, ανταλλάσσουν ευχές και κάποιες φορές κοινωνικοποιούνται στη δημοτική καφετερία καθώς περιμένουν τη σειρά τους για να παντρευτούν». Πρόκειται για μια μικρή βιομηχανία που κατέληξε «τυχαία και διακριτικά να γεφυρώσει ένα από τα πιο βαθιά χάσματα της Μέσης Ανατολής».

Φωτογραφία: Tasneem Alsultan for The New York Times