Αυτό αναρωτιέται μια ομάδα γυναικών (και ελάχιστων ανδρών) ακτιβιστών από την Αργεντινή που έχουν ιδρύσει το «Φεμινιστικό Κίνημα Τάνγκο» εναντίον του Νο1 εξαγώγιμου πολιτιστικού προϊόντος της χώρας.

Οι ακτιβιστές επιθυμούν να στηλιτεύσουν τις μισογυνικές, όπως ισχυρίζονται, ρίζες του χορού, ειδικά σε μια περίοδο που ανθεί ιδιαίτερα το διεθνές κίνημα #MeToo.

Στο παραδοσιακό τάνγκο, οι άνδρες προσκαλούν τις γυναίκες να χορέψουν, οπότε ο άνδρας επιβεβαιώνει την «πρωτοκαθεδρία» του στο ζευγάρι, με τον έλεγχο των κινήσεων και με τις χορευτικές φιγούρες να κυμαίνονται από τον αισθησιασμό μέχρι τον αυταρχισμό. Επίσης, ο άνδρας είναι αυτός που σχεδόν κινεί όλο το σώμα της γυναίκας, ενώ επίσης έχει δικαίωμα να τοποθετεί… στρατηγικά το χέρι του σε όποιο σημείο του κάτω μέρος του σώματος της παρτενέρ του το επιθυμεί.

Όλα αυτά τα παραδοσιακά στερεότυπα που συχνά εμπίπτουν έως και στην κατηγορία της παρενόχλησης είναι που εκνευρίζουν την Λιλιάνα Φούριο, μια σκηνοθέτιδα, δασκάλα τάνγκο και ιδρυτή της ομάδας.

Όπως αναφέρουν οι New York Times, τον περασμένο Ιούλιο η Φούριο δημοσίευσε ένα είδος «πρωτοκόλλου» το οποίο στη συνέχεια διένειμε στις χιλιάδες αίθουσες τάνγκο ανά την αργεντίνικη επικράτεια, προκειμένου ο χορός να γίνει σταδιακά λιγότερο «δογματικός» σχετικά με τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Το πρωτόκολλο παρέχει στους επίδοξους διοργανωτές εκδηλώσεων τάνγκο κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, όπως επίσης και καθοδήγηση σε χορεύτριες σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης περιπτώσεων παρενόχλησης και κακοποίησης, συμβουλεύοντάς τες, για παράδειγμα, να ζητούν από τους άνδρες-παρτενέρ τους που τις ακούμπησαν περισσότερο απ’ όσο επιβάλλουν οι κανόνες, να αποχωρήσουν άμεσα από τον χώρο.

Οι φεμινίστριες υποστηρίζουν πως το τάνγκο «είναι μια αντανάκλαση του τι συμβαίνει στην κουλτούρα μας και για πολύ καιρό η κουλτούρα μας αυτή, έχει επιτρέψει στους άνδρες να μας αγγίζουν όταν και όσο θέλουν και αν παραπονεθούμε, τότε απολυόμαστε με συνοπτικές διαδικασίες».

«Το τάνγκο, ιστορικά μιλώντας, πάντα είχε γύρω του έναν αέρα σεξισμού», προσθέτει η Σοράγια Γκονζάλεζ, δασκάλα τάνγκο και μέλος της ομάδας των ακτιβιστριών.

«Ανέκαθεν οι γυναίκες-παρτενέρ αντιμετωπίζονταν ως απλές «μαριονέτες» προκειμένου ο άνδρας χορευτής να εκτελέσει τις φιγούρες του», συμπληρώνει, καταλήγοντας με νόημα πως «οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι: ο άνδρας οδηγεί και η γυναίκα ακολουθεί. Το τάνγκο αποτελεί μια καρικατούρα της πατριαρχίας».