Με το γαλλογερμανικό πάθος για το επιχειρηματικό «μοντέλο Frankenstein» - δηλαδή για τη συγχώνευση μεγάλων εθνικών βιομηχανιών με προφασιζόμενο σκοπό τόσο την αντιμετώπιση των κινεζικών και αμερικανικών γιγάντων, όσο και τον «ευρωπαϊκό πρωταθλητισμό»- ασχολείται ο αρθρογράφος του Bloomberg, Ferdinando Giugliano.

Την αφορμή για τις διαπιστώσεις του, λαμβάνει από το ναυάγιο ενός μεγαλόπνοου σχεδίου δύο ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων, της γαλλικής Alstom και της γερμανικής Siemens, στις βραχώδεις ακτές των… Βρυξελλών.

Το σχέδιο των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών εταιρειών αφορούσε στη γέννηση, μέσω συγχώνευσης, ενός «πρωταθλητή των σιδηροδρόμων» αλλά προσέκρουσε στην αντιμονοπωλιακή ξέρα της σχετικής Ρυθμιστικής Αρχής της Ευρωπαϊκής Ενωσης: απερρίφθη (άνευ επαίνων) ως βλαπτικό του ανταγωνισμού και ως προσάναμμα ανατιμήσεων – τις οποίες αναγκαστικά «λούζεται» η ευρωπαϊκή κατανάλωση.

Η απόφαση της Κομισιόν, προκάλεσε «λύπη» σε Alstom και Siemens, κυρίως όμως εξόργισε τις κυβερνήσεις των δύο «ηγεμονευόντων» στην ΕΕ κρατών: και το Βερολίνο και το Παρίσι στήριξαν τη λογική των δύο εταιρειών περί αναγκαιότητας αντιμετώπισης σε παγκόσμιο επίπεδο της κρατικής κινεζικής εταιρείας CRRC. Και δεν περιορίστηκαν στη στήριξη αλλά πήγαν τη βαλίτσα και παραπέρα.

Η παρέμβαση «Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει τους κανόνες ανταγωνισμού προς διευκόλυνση των συγχωνεύσεων και με σκοπό τη δημιουργία ‘‘ευρωπαίων πρωταθλητών’’» δήλωσε ο γερμανός υπουργός Οικονομίας Peter Altmaier. Και έδωσε την είδηση: «Συμφωνούμε με τον γάλλο συνάδελφο Bruno Le Maire, ότι θα προετοιμάσουμε μια κοινή γαλλογερμανική πρωτοβουλία που αποσκοπεί στην επικαιροποίηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας περί ανταγωνισμού».

Επ’ αυτών τοποθετείται αρνητικά ο αρθρογράφος του Bloomberg: «Μια συγχώνευση μπορεί να δημιουργήσει αποτελέσματα κλίμακας, αλλά μπορεί επίσης να μειώσει το κίνητρο για καινοτομία, ελλείψει, φυσικά, του ανταγωνισμού. Οι οριζόντιες συγχωνεύσεις, δηλαδή αυτές μεταξύ επιχειρήσεων του ιδίου κλάδου παραγωγής, σχεδόν πάντα έχουν επιπτώσεις στον ανταγωνισμό, ενώ στερούν επιλογές από την κατανάλωση και ανατιμούν τις υπηρεσίες».

Συνεχίζει, δε, με τρόπο σαφέστατο: «Η γαλλογερμανική αγάπη για τις ‘‘εταιρείες Φράνκενσταϊν’’ είναι συνταγή καταστροφής. Θα αποδυναμώσει ένα από τα περιουσιακά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης -την ενιαία αγορά- χωρίς να παραγάγει αποδοτικότερες επιχειρήσεις».

Και δίνει στους πολιτικούς των «ηγεμονευόντων» ένα όντως αγοραίο μήνυμα μέτρου: «Η ισχύς της Ευρωπαϊκής Ενωσης έγκειται στην ποικιλία της. Είναι καλύτερο να αφήσουμε να προκύπτουν οι νικητές από τον υγιή ανταγωνισμό παρά να τους δημιουργούμε τεχνητά στο εργαστήριο της πολιτικής»…