Στη θεωρία η δημιουργία ενός παγκόσμιου εθνικιστικού κινήματος αποτελεί μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, από τη φύση της σχεδόν αδύνατη, δεδομένου ότι κύριο μέλημα των εθνικιστών όλου του κόσμου είναι η προάσπιση των συμφερόντων της δικής τους φυλής και όχι κάτι πιο οικουμενικό. Στην πραγματικότητα, όμως, υπάρχει μια άτυπη «Εθνικιστική Διεθνής» καθώς «τα εθνικιστικά κόμματα σημειώνουν άνοδο στη Δύση, εμπνέονται το ένα από το άλλο και εργάζονται από κοινού», υποστηρίζει σε κείμενό του στους Financial Times ο Γκίντεον Ράχμαν.

Σύμφωνα με τον αρχισυντάκτη του τμήματος διεθνών ειδήσεων των FT, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι «άτυπος ηγέτης» αυτού του διεθνούς κινήματος ενώ έχει και «ιδεολογικές αδελφές ψυχές» εντός της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν και ο ιταλός υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι. Εθνικιστικές θέσεις ασπάζονται όμως και «πιο παραδοσιακά κόμματα της κεντροδεξιάς» στην Ευρώπη όπως το κόμμα των Συντηρητικών στη Βρετανία με τον Μπόρις Τζόνσον να δηλώνει πως θαυμάζει «ολοένα και περισσότερο» τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, η Χριστιανοκοινωνική Ένωση της Βαυαρίας και το Λαϊκό Κόμμα της Αυστρίας. Κύριο μέλημα των εθνικιστών είναι η προστασία των εθνών τους από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενώ όσον αφορά την οικονομία, δείχνουν να έλκονται από τον προστατευτισμό του Ντόναλντ Τραμπ.

Εμφανίζονται εχθρικοί προς τους διεθνείς θεσμούς ενώ ειδικά οι Ευρωπαίοι μισούν τις Βρυξέλλες και σχεδόν λατρεύουν τον Πούτιν, τόσο όσο αντιπαθούν την Άνγκελα Μέρκελ. Ωστόσο, ο Ράχμαν επισημαίνει τη δυσκολία με την οποία αρκετοί φιλελεύθεροι διεθνιστές αναγνωρίζουν πως οι εθνικιστές εισάκουσαν πρώτοι κάποιες από τις ανησυχίες των πολιτών τους. Και υπενθυμίζει πως τα κύρια αιτήματά τους, περί ελέγχου των προσφύγων και των μεταναστών και προστασίας της εθνικής οικονομίας «αποτελούν θεμιτές θέσεις στο πλαίσιο της δημοκρατίας».

Αλλά οι πολιτικές που εφάρμοσαν ή πρόκειται να εφαρμόσουν αφότου ανέλαβαν την εξουσία είναι τουλάχιστον απάνθρωπες είτε πρόκειται για την κράτηση των παιδιών μεταναστών στις ΗΠΑ είτε για την πρόθεση του Σαλβίνι να απελάσει το σύνολο των Ρομά που ζουν στην Ιταλία. Ένα άλλο πρόβλημα όσον αφορά τους νεο-εθνικιστές της Δύσης αποτελεί το γεγονός ότι «αγνοούν την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου». Θεωρούν πως οι διεθνείς κανόνες αποτελούν το προϊόν της ιδεολογίας που ασπάζονται τα μέλη μιας παγκόσμιας ελίτ ενώ στην πραγματικότητα είναι – υπενθυμίζει ο Ράχμαν – «τα απαραίτητα μέσα για τη ρύθμιση και τον έλεγχο των σχέσεων μεταξύ των εθνών όσον αφορά τα πάντα, από το εμπόριο έως τα ταξίδια». Η κατάργησή τους θα επιφέρει αναρχία, στο πλαίσιο της οποίας ένας εμπορικός πόλεμος θα μπορούσε να καταλήξει σε πραγματική σύρραξη.

Αυτό σημαίνει ότι η «Εθνικιστική Διεθνής είναι εγγενώς ασταθής». Παρότι τα άτυπα μέλη της βάλλουν από κοινού κατά των φιλελεύθερων διεθνιστών. Γιατί «ένας κόσμος στον οποίο τα κράτη – έθνη εκλαμβάνουν τα υπόλοιπα πρωτίστως ως αντιπάλους προετοιμάζεται για συγκρούσεις».