Η συνέντευξη που παραχώρησε ο Bill Clinton την προηγούμενη εβδομάδα στο NBC εξακολουθεί να συζητιέται πολύ στην Αμερική. Εμφανίστηκε στην τηλεόραση για να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο. Αλλά ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπόρεσε να μην παραδεχτεί ότι το παρελθόν δεν σταματά να τον στοιχειώνει. «Όχι δεν το πιστεύω. Δεν της μίλησα ποτέ. Αλλά δήλωσα δημόσια πολλές φορές πως λυπόμουν. Η συγγνώμη υπήρξε δημόσια», υποστήριξε ερωτώμενος εάν θεωρεί πως πρέπει ζητήσει συγχώρεση από την Μόνικα Λεβίνσκι. Ο Κλίντον αρνήθηκε επίσης πως ένα βρισκόταν σήμερα στην προεδρία θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί λόγω του κινήματος #MeToo.

Αλλά ο δημοσιογράφος Τζον Χάρις, ο οποίος βρισκόταν πίσω από τον Κλίντον σε κάθε του βήμα κατά την παραμονή του στον Λευκό Οίκο, γράφοντας στη συνέχεια μια βιογραφία του πρώην πλανητάρχη, έχει διαφορετική άποψη. Ο διευθυντής -σήμερα- του Politico, σημειώνει σε κείμενό του, πως «η συνέντευξη αποκάλυψε έναν Κλίντον που δυστυχώς δεν συμβαδίζει με την εποχή όσον αφορά την αντίληψη του πώς τα πρόσφατα γεγονότα άλλαξαν το δημόσιο διάλογο για τη σεξουαλικότητα, την ισχύ και τον σεβασμό προς τις γυναίκες. Μίλησε λεπτομερώς για το προσωπικό και οικονομικό τίμημα που κλήθηκε να πληρώσει. Αλλά δεν έδειξε να κατανοεί αυτό που το σύγχρονο κοινό απαιτεί να αντιληφθεί, το τίμημα, δηλαδή, που πλήρωσαν οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένης και της γυναίκας που ήταν μια μαθητευόμενη ηλικίας 22 ετών όταν άρχισε η ιστορία μαζί του». Για τον Clinton -σήμερα, όπως και τότε- το όλο ζήτημα είναι πολιτικό και αφορά την εξουσία, τη δική του αλλά και των άλλων, εκείνων που ήθελαν και εξακολουθούν να επιδιώκουν τη συνθηκολόγησή του. Και, σίγουρα, δεν ανέχεται τις νύξεις που προέρχονται από την παράταξή του.

«Οι προοδευτικοί ασκούν πίεση στον πρώην πρόεδρό τους, ούτως ώστε να βρει τις σωστές λέξεις για να εκφράσει μετάνοια και σεβασμό (ενώ) οι συντηρητικοί γελάνε με έναν πρόεδρο σαν τον Τραμπ», για την έπαρσή του, για τον τρόπο με το οποίο προσεγγίζει τις γυναίκες. «Είναι αυτή η αιτία της οργής» του Clinton, καταλήγει ο Χάρις, αλλά το αποτέλεσμα είναι να μοιάζει ο Bill με έναν «πρώην προεδρικό Γκάτσμπι, διαρκώς στραμμένο στις διενέξεις του παρελθόντος του».