Οι ταύροι του εκτίθενται στη Νιμ, οι μπαλαρίνες του στη βιβλιοθήκη-μουσείο της Όπερας των Παρισίων, οι πίνακες και τα έργα του με θέμα το φαγητό στη Βαρκελώνη ενώ στην Tate Modern του Λονδίνου την τιμητική τους έχουν 100 από τους πίνακες που φιλοτέχνησε ο θρυλικός ζωγράφος το 1932.

Φέτος ο Πικάσο βρίσκεται παντού, φέτος υπάρχει ένας Πικάσο για όλα τα γούστα, καθώς – αναφέρουν οι κυριακάτικοι Times του Λονδίνου σε κύριο, μάλιστα, άρθρο τους – ολοένα και περισσότεροι που δραστηριοποιούνται στον χώρο της τέχνης με πρώτους τους γκαλερίστες, αντιλαμβάνονται πως οι σύγχρονοι καλλιτέχνες τείνουν να εκθρονίσουν τους μεγάλους δασκάλους του παρελθόντος και πως «με πιθανή εξαίρεση τον Μονέ, κανένας δεν συγκεντρώνει τα πλήθη όπως ο Πικάσο». Και αυτό αιτιολογεί το γεγονός ότι μόνον στη Γαλλία τη φετινή χρονιά υπάρχουν περισσότερες από 20 εκθέσεις αφιερωμένες στον κατεξοχήν ισπανό ζωγράφο της σύγχρονης εποχής.

Αλλά σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα «το ότι τα έργα του Πικάσο βρίσκονται παντού δεν συμβάλλει στην ανάδειξη του μεγαλείου του, αλλά στον περιορισμό του. Η οικειότητα τροφοδοτεί την αδιαφορία, αν όχι την περιφρόνηση». Τα έργα του Πικάσο θα πρέπει να μας συγκλονίζουν γιατί κανένας άλλος δεν παραμόρφωσε και ερωτικοποίησε περισσότερο από εκείνον εικόνες της καθημερινής ζωής.

«Μέσω της ατέρμονης φθοράς, οι ακανόνιστες άκρες του έργου του έχουν στρογγυλοποιηθεί. Με τόσα πολλά ελάσσονος σημασίας έργα του στριμωγμένα σε εκθέσεις ώστε να γεμίσει ο χώρος, ο Πικάσο παρουσιάζεται ως ένας ζωγράφος μουτζούρων και ορνιθοσκαλισμάτων» και όχι αριστουργημάτων όπως η Guernica. Για να αποκαταστήσουν το όνομα του Πικάσο, οι επιμελητές εκθέσεων και οι ιστορικοί της τέχνης θα πρέπει να εφαρμόσουν στην πράξη μια δική του φράση: «η τέχνη είναι η απαλοιφή του περιττού».