Στις 5 Ιουλίου του 1946, το πρώτο σετ μπικίνι – όπως το γνωρίζουμε σήμερα- παρουσιάστηκε από τον Γάλλο μηχανικό και σχεδιαστή Λουί Ρεάρ σε υπαίθρια επίδειξη μόδας στην Piscine Molitor του Παρισιού.

Πως πήρε όμως το όνομά του το απαραίτητο πλέον καλοκαιρινό γυναικείο ένδυμα;

Καθώς οι Ευρωπαίες είχαν ήδη αρχίσει να φορούν από τη δεκαετία του ’30 μαγιό που αποτελούνταν από δύο κομμάτια – δίχως όμως να αποκαλύπτουν ποτέ τον αφαλό τους – η «έκρηξη» ενθουσιασμού που προκλήθηκε στον ανδρικό πληθυσμό από την έμπνευση και δημιουργία του νέου μαγιό παρομοιάστηκε με την ισχυρή και καταστροφική έκρηξη που υπέστη το νησί Bikini Atoll στον Ειρηνικό Ωκεανό -όπου νωρίτερα την ίδια εβδομάδα είχαν λάβει χώρα πυρηνικές δοκιμές από τις ΗΠΑ- στο πλαίσιο των πρώτων δοκιμών ατομικής βόμβα στα νησιά Μάρσαλ.

Ο Ρεάρ τελειοποίησε τη δημιουργία ενός άλλου σχεδιαστή, του Ζακ Εν που είχε παρουσιάσει το δικό του μπικίνι δύο μήνες νωρίτερα ονομάζοντάς το «άτομο» υποδηλώνοντας έτσι το μικροσκοπικό του μέγεθος και προωθώντας το ως το «μικρότερο από το μικρότερο μαγιό στον κόσμο». Το εξελιγμένο και ανταγωνιστικό σχέδιο του Ρεάρ υπήρξε ακόμη μικρότερο, αφού αποτελούνταν από τέσσερα τριγωνικά κομμάτια υφάσματος, που κάλυπταν μόνο τα απολύτως απαραίτητα και θεωρήθηκε τόσο αποκαλυπτικό για την εποχή με συνέπεια να μην υπάρχει κανένα μοντέλο που να δέχεται να το παρουσιάσει στα ντεφιλέ. Μέχρι που η Μισελίν Μπερναρντινί έδωσε τη λύση, η αισθησιακή χορεύτρια που εργαζόταν στο Casino de Pari, η οποία μάλιστα μετά το ντεμπούτο του νέου μαγιό έλαβε περίπου 50.000 επιστολές από θαυμαστές. Παρότι λοιπόν οι τολμηρές νεαρές γυναίκες της εποχής κυκλοφορούσαν με μπικίνι, η Ισπανία και η Ιταλία ψήφισαν μέτρα που απαγόρευαν το μικρό μαγιό στις δημόσιες παραλίες μέχρι να αναγκαστούν να προσαρμοστούν συνταγματικά στη νέα επιβολή της μόδας και στην επέλαση του μπικίνι που γρήγορα κατέκτησε τις ευρωπαϊκές παραλίες στη δεκαετία του 1950. Τα κέρδη των επιχειρήσεων του Ρεαρ εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ ο ίδιος στις διαφημίσεις του υποστήριζε ότι ένα απλό μαγιό δύο τεμαχίων δεν ήταν γνήσιο μπικίνι παρά μόνο «εάν χωρούσε να περάσει μέσα από ένα γαμήλιο δαχτυλίδι».

Και ενώ η Ευρώπη αγάπησε γρήγορα την νέα πρόταση για τις εμφανίσεις των γυναικών στις ακτές, στις ΗΠΑ χρειάστηκαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια προκειμένου το μπικίνι να γίνει αποδεκτό, από τη στιγμή που το 1951 απαγορεύτηκε η χρήση του στον διεθνή διαγωνισμό ομορφιάς για την ανάδειξη της Μις Υφηλίου. Μέχρι που το μπικίνι της Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» του 1956 και η εμφάνισή της στην παραλία των Καννών την αμέσως επόμενη χρονιά δημιούργησαν μια νέα τάση και ένα κύμα απελευθέρωσης στην αγορά των μαγιό που απογειώθηκε το 1960, μετά την ποπ επιτυχία του Μπράιαν Χίλαντ “Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini”. Το 1964 το περιοδικό Sports Illustrated δημοσιεύει για πρώτη φορά στο εξώφυλλο του μια γυναίκα με μπικίνι όταν ο εκδότης του δε μπορούσε να βρει κανένα αξιόλογο αθλητικό γεγονός για να γεμίσει τις σελίδες του κατά τους χειμερινούς μήνες και ζήτησε από μια δημοσιογράφο μόδας να τον βοηθήσει δίνοντας του μια πρωτότυπη ιδέα. Το 1988 η εταιρεία του πρωτοπόρου Ρεάρ κλείνει οριστικά, αλλά η δημοτικότητα του μπικίνι συνεχίζει την άνοδό της αντιπροσωπεύοντας πάνω από το 20% των πωλήσεων μαγιό στις ΗΠΑ.