«Τον Ιούλιο του 1972, η σύζυγός μου Μορίν και εγώ μπήκαμε σε ένα Mini Traveller και εγκαταλείψαμε την Αγγλία με κατεύθυνση προς την Ανατολή. Μόλις είχα αποφοιτήσει από το London Business School με ένα MBA, και το σχέδιο ήταν να φθάσουμε έως εκεί που θα μας πήγαινε εκείνο το αυτοκίνητο των 65 στερλινών. Οι καιροί αλλάζουν. Σήμερα οι κάτοχοι MBA φέρουν στις πλάτες τους ένα σακίδιο γεμάτο χρέη και πρέπει να ξεκινήσουν γρήγορα να κερδίζουν χρήματα, ώστε να ξεχρεώσουν. Τα δικά μας σακίδια περιείχαν μερικά ρούχα, αλλά ήταν γεμάτα κυρίως με όνειρα. Εκείνο το πάμφθηνο αμάξι μάς πήγε έως το Αφγανιστάν».

Αυτά γράφει στους Financial Times o Τόνι Ουίλερ, ηλικίας 71 ετών σήμερα, ιδρυτής, μαζί με τη γυναίκα του Μορίν, της ιστορικής σειράς ταξιδιωτικών οδηγών (link, της «βίβλου» των backpackers όλου του κόσμου. Αφορμή για να αφηγηθεί μια περιπέτεια που ξεκίνησε πριν από 45 χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας στάθηκε η έντονη φημολογία περί πώλησης, για τρίτη φορά, του θρυλικού εκδοτικού οίκου. Το 2007 το Lonely Planet, επιθυμώντας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ψηφιακής εποχής αποδέχτηκε την προσφορά, μεταξύ πολλών άλλων, του BBC.

Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν όπως αναμενόταν, με αποτέλεσμα το 2013 να περάσει στα χέρια της αμερικανικής NC2 Media, αντί 51,5 εκατομμυρίων στερλινών, ενώ οι Βρετανοί είχαν δαπανήσει περί τα 130 εκατομμύρια. Τώρα φέρεται πως αναζητείται εκ νέου αγοραστής. Και για τον λόγο αυτό ο Τόνι Ουίλερ, απευθυνόμενος προφανώς προς τους επίδοξους νέους ιδιοκτήτες του Lonely Planet αλλά και προς τους τουρίστες όλου του κόσμου, θέλησε να υπογραμμίσει τα εξής:

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η “σοφία της μάζας” μπορεί να κατέληξαν να αποτελούν την κύρια πηγή πληροφόρησης για όσους ταξιδεύουν, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μια τεράστια αγορά για ταξιδιωτικούς οδηγούς, και άκουσα πως τα τελευταία πέντε χρόνια οι πωλήσεις του Lonely Planet συνέχισαν να αυξάνονται. Επιπλέον, εξακολουθώ να πιστεύω στην τεκμηριωμένη πληροφόρηση με στοιχεία που συγκεντρώνει ένας ενημερωμένος ειδικός, και όχι σε κάποια τυχαία σύσταση του διακριτικά μεροληπτικού αδελφού του ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου».