Ο παλιός προϊστάμενος του Τζέιμι Άτκινς ήταν εθισμένος. «Θα πεταγόταν έξω το μεσημέρι για να συναντήσει τον ντίλερ του. Είχε πολλούς ντίλερς σε όλο το Λονδίνο». Λίγη ώρα μετά επέστρεφε με τη δόση του. «Θα κουβαλούσε κανέναν παράξενο δίσκο βινυλίου που έμοιαζε να αξίζει 50 πένες. Και μετά μάθαινες ότι είχε ξοδέψει 250 λίρες για να τον αποκτήσει».

Ο Άτκινς εργάζεται για το μηναίο βρετανικό περιοδικό Record Collector, τη Βίβλο του κόσμου που γνωρίσαμε από το βιβλίο του Νικ Χόρνμπι «High Fidelity» το 1995 και την ομώνυμη ταινία του 2000. Ο κόσμος αυτός μοιάζει αναχρονιστικός σήμερα. Στον καιρό του «High Fidelity» ο πιο συνηθισμένος τρόπος να αγοράσεις ή να πουλήσεις έναν δίσκο ήταν να μπεις σε ένα δισκάδικο και να ελπίζεις ότι ο υπάλληλος δεν θα εξαπατήσει, καθώς δεν είχες τρόπο να ξέρεις πόσα αξίζει ο σπάνιος δίσκος που αναζητούσες.

Το Discogs

Το Ίντερνετ εξαφάνισε αυτόν τον κόσμο και μία συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αλλαγής. Το Discogs δημιουργήθηκε το 2000 από τον Κέβιν Λεβαντόφσκι, αρχικά με το σκοπό της καταγραφής δίσκων χορευτικής μουσικής. Στον πρώτο του χρόνο 2.200 επισκέπτες καταχώρησαν τις λεπτομέρειες της μουσικής συλλογής τους. Σήμερα έχει 4,7 εκατομμύρια χρήστες, πολλοί από τους οποίους μπαίνουν όχι μόνο για να καταχωρήσουν τους δίσκους, τα CD και τις κασέτες τους, αλλά και για να πραγματοποιήσουν αγοραπωλησίες στην αγορά του Discogs, που ξεκίνησε το 2005. Το 2017 **10 εκατ. κομμάτια πουλήθηκαν μέσω του Discogs**, με σχεδόν τα 8 εκατ. από αυτά να είναι βινύλια. Η πιο ακριβή του πώληση ήταν ένα promo του πρώτου σινγκλ των Beatles για την Parlophone, του «Love Me Do» για 14.757 δολάρια. Ακολούθησε ένα σπάνιο «God Save The Queen» των Sex Pistols για 14.690 δολάρια. Αλλά στις πρώτες 10 θέσεις συναντάμε και λιγότερο γνωστά ονόματα. Το άλμπουμ «The Love Cycle» (1969) των Forever Amber, που κυκλοφόρησε μόνο σε 99 αντίτυπα, έπιασε 6.714 δολάρια, ενώ ένα διπλό άλμπουμ του ιαπωνικού power trio Speed, Glue & Shinki αγοράστηκε για 5.205 δολάρια. **Πώς επηρεάζουν τη βιομηχανία**

Τρελοί συλλέκτες, θα πει κανείς. Όμως αυτοί οι τρελοί συλλέκτες καταλήγουν να επηρεάζουν ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία. Πολλοί από αυτούς είναι μουσικοί, συνθέτες ή διευθυντές δισκογραφικών εταιρειών. Και όταν αρχίσουν να συλλέγουν τη δουλειά ενός καλλιτέχνη ή ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής, είναι σε θέση να κάνουν κάτι γι αυτό. Οι μουσικοί αρχίζουν να μιλάνε για τη μουσική αυτή σε συνεντεύξεις τους, οι δημοσιογράφοι γράφουν άρθρα, οι δισκογραφικές αρχίζουν να επανακυκλοφορούν τους δίσκους. Σήμερα **οι δισκογραφικές εταιρείες χρησιμοποιούν το Discogs για να αποφασίσουν ποιους παλιούς δίσκους να επανακυκλοφορήσουν. **Τι πουλάει στο Discogs; Είναι στον κατάλογό μας; Τότε ξαναβγάλτο! Το Discogs μπορεί να κάνει τα πάντα διαθέσιμα σε όλους, και επιτρέπει στους επισκέπτες να ξεψαχνίσουν την αγορά μεταχειρισμένων δίσκων χωρίς να αφήσουν τον καναπέ τους. Κάτι που στεναχωρεί αρκετούς συλλέκτες, που θεωρούν ότι η μισή χαρά είναι στο κυνήγι του δίσκου σε μαγαζιά και παζάρια. Όσο για το τι θεωρείται «καυτό» αυτή την εποχή; «Οι πραγματικοί συλλέκτες σήμερα αναζητούν βινύλια της σοβιετικής εποχής», αποκαλύπτει ο Τζέιμι Άτκινς του Record Collector. «Αλλά και **ιαπωνική τζαζ.** Συνεχώς αναζητούν κάτι καινούργιο». Αναζητήστε λοιπόν όσο προλαβαίνετε το λετονικό αντίτυπο του άλμπουμ των Iveria από το 1975, στην εταιρεία Melodiya. Σήμερα κοστίζει 100 λίρες, αλλά σε 2-3 χρόνια μπορεί να σας χαρίσει πολλά χρήματα...