Πέθανε σε ηλικία 77 ετών ο μεγάλος μαέστρος του ιταλικού σινεμά Bernardo Bertolucci, όπως μετέδωσαν τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης.

Ο Bertolucci θεωρείται ένας από τους πιο αξιόλογους Ιταλούς σκηνοθέτες της δεκαετίας του ’70. Είχε κερδίσει τον Τιμητικό Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, το 2011.

Γεννήθηκε στην Πάρμα της τότε φασιστικής Ιταλίας στις 16 Μαρτίου του 1940. Ο πατέρας του ήταν ο ποιητής Attilio Bertolucci. Στην αρχή ο Bertolucci ήθελε να γίνει ποιητής, όπως ο πατέρας του, όμως μετέπειτα αναθεώρησε. Διακρίθηκε με αρκετά βραβεία λογοτεχνίας πριν αποφασίσει ότι ήθελε να ακολουθήσει κινηματογραφική πορεία. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτης του Pier Paolo Pasolini πριν αρχίσει να σκηνοθετεί ο ίδιος. Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και ο ίδιος, δίνοντας και κάποια αριστουργήματα, όπως ο πολυδιάστατος Ο Κονφορμίστας και το αμφιλεγόμενο Το Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Jean-Luc Godard τον κατηγόρησε ότι παραδόθηκε στη Χολυγουντιανή βιομηχανία και έχασε εντελώς το προσωπικό του, ιδιαίτερο σκηνοθετικό στυλ το οποίο είχε στο παρελθόν.

Ο Bernardo Bertolucci διέπρεψε σε ορισμένα στιλ που τα υπηρέτησε με μεγάλη γνώση και καλλιέργεια, πλήρη κυριαρχία στα εκφραστικά του μέσα και μορφοπλαστική κι εικονοπλαστική φαντασία. Στο επικό είδος, με ιστορικές προεκτάσεις, όπως το 1900. Σε ένα στιλ κινηματογραφικής αποστασιοποίησης, επηρεασμένης από τον Godard και τον Brecht, στα φιλμ του Partner (1968), Η στρατηγική της αράχνης (La strategia del ragno, 1970), Ο κονφορμίστας (Il conformista, 1971), Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου (La tragedia di un uomo ridicolo, 1981).

Ο Bertolucci εντρύφησε, επίσης, σε ένα λυρικό στιλ, δικής του έμπνευσης, γεμάτο συναισθήματα, αισθαντικότητα, μα κι αισθητικές επινοήσεις, που πραγμάτωσε στις ταινίες του Το φεγγάρι (La luna, 1979), Τσάι στη Σαχάρα, στο αισθησιακό, τολμηρό μα και σπαρακτικό, ερωτικό, Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (L’ultimo tango a Parigi, 1972), στα Η πολιορκία μιας γυναίκας (L’assedio, 1998), Οι ονειροπόλοι (The Dreamers, 2003), Κλεμμένη ομορφιά (Stealing Beauty, 1995) και στην πρώτη του ταινία Βίαιος θάνατος (La commare secca, 1962). Τα φιλμ αυτά, όπως όμως και τα κοινωνικοπολιτικά φιλμ του (Η στρατηγική της αράχνης, Η τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου, Ο κονφορμίστας), έχουν μια έντονη υπαρξιακή διάσταση, πραγματεύονται μεταξύ άλλων και τα υπαρξιακά προβλήματα ή αδιέξοδα που ταλανίζουν τους ήρωες του Bertolucci.