32 χρόνια μετά την πρώτη του μεγάλου μήκους δημιουργία, το χαριτωμένο «Από Κάποιον θα το Βρει» («She's Gotta Have it»), ο Lee κατορθώνει να δώσει μια πρόσκαιρη τονωτική ένεση στην εσχάτως προβληματική καριέρα του χάρη στο «BlacKkKlansman» και την απίστευτη ιστορία του Ron Stallworth. Μοναδικός μαύρος αστυνομικός στο Colorado Springs της δεκαετίας του '70, ο νεαρός Στόλγουορθ κατάφερε να εισδύσει στα υψηλότερα κλιμάκια της τοπικής Ku Klux Klan όχι αυτοπροσώπως φυσικά, αλλά επιστρατεύοντας έναν λευκό και εβραϊκής καταγωγής συνάδελφό του!

Στα όρια του σουρεαλιστικού ανεκδότου, όμως πέρα για πέρα αληθινή, η ιστορία αυτή αποτυπώθηκε από τον ίδιο τον Stallworth στο βιβλίο «Black Klansman» και έδωσε την έμπνευση στον Spike Leeνα επικαλεστεί για ακόμη μια φορά τις επιθετικά στρατευμένες αντιλήψεις του προκειμένου να αφηγηθεί μια από τις πιο παράτολμες επιχειρήσεις της αμερικανικής αστυνομίας στα χρονικά της δεκαετίας του '70, με σαφείς παραλληλισμούς σε ό,τι αφορά το σήμερα.

Έχοντας γίνει προ καιρού ο άτυπος (και πιο οργισμένος) εκπρόσωπος της μαύρης φυλής στη μεγάλη οθόνη, ο Lee αντιλήφθηκε πολύ σωστά εδώ ότι ο σοφότερος τρόπος για να προσεγγίσει ένα τέτοιας βαρύτητας και σοβαρότητας υλικό ήταν μέσω του χιούμορ και της ειρωνείας. Για τον λόγο αυτό μετέτρεψε το φιλμ του σε μια σαρκαστική κωμωδία, με σουβλερά δόντια, που υπηρετεί χωρίς ίχνος υπεκφυγής τη φορτισμένη πολιτική ατζέντα του δημιουργού της.

Το «BlacKkKlansman» προσφέρει θυμωμένη ψυχαγωγία με καθαρά mainstream όρους και γι΄αυτό η επιτυχία του στις αίθουσες είναι εγγυημένη. Με κωμικό οίστρο, ο οποίος όμως στιγμή δεν κρύβει τους τρόμους που ουσιαστικά περιγράφει, ο Lee τοποθετεί τη φλογερή ρητορεία του στο μηχανισμό μιας αστυνομικής πλοκής η οποία αναπαριστά τα πραγματικά συμβάντα την ίδια ώρα που προσπαθεί να θίξει ένα σωρό κρίσιμα ζητήματα, είτε πρόκειται για την κληρονομιά μίσους και τις εύθραυστες ισορροπίες των φυλετικών σχέσεων στη σύγχρονη Αμερική, είτε για τους συζητήσιμους τρόπους με τους οποίους η μαύρη εμπειρία έχει εκπροσωπηθεί στον κινηματογράφο (ξεκινώντας από τη «Γέννηση ενός Έθνους» του Griffith), είτε για την πικρή ψευδαίσθηση όσων ευελπιστούν κατά καιρούς ότι το διεφθαρμένο Σύστημα μπορεί να χτυπηθεί εκ των έσω.