«Ζωγραφίζω αυτοπροσωπογραφίες επειδή νιώθω τόσο συχνά μοναξιά και επειδή ο εαυτός μου είναι το άτομο που γνωρίζω καλύτερα». Aδάμαστη γυναίκα, εκρηκτική καλλιτέχνης με τραγική ζωή αλλά και έργο που σημάδεψε την σύγχρονη τέχνη με την άνθιση του ρεύματος του Νεομεξικανισμού, η Frida Kahlo μιλούσε μέσα από τους πίνακες της όπως οι μεγάλοι συγγραφείς μέσα από τα βιβλία τους.

Η ζωή της πολυτάραχη και βασανισμένη. Στα 18 της χρόνια, η νεαρή Frida βιώνει το πιο καθοριστικό γεγονός της ζωής της: το λεωφορείο στο οποίο επιβιβάζεται συγκρούεται με ένα τρόλεϊ και η ίδια τραυματίζεται σοβαρά. Ο απολογισμός του ατυχήματος: σπασμένα πλευρά, σπονδυλική στήλη, λεκάνη και κλείδα, βγαλμένος ώμος, έντεκα ραγίσματα στο δεξί της πόδι. Μία σιδερένια χειρολαβή τρυπάει τον κορμό της και τη μήτρα της και της αφήνει διά βίου προβλήματα στο να κάνει παιδί. Έμεινε τρεις μήνες στο νοσοκομείο, με όλο το σώμα της σε γύψο, υποφέροντας από φρικτούς πόνους. Αναγκάστηκε να υποστεί τριάντα πέντε επεμβάσεις. Έτσι, **εγκατάλειψε τα σχέδιά της να σπουδάσει ιατρική και στράφηκε στη ζωγραφική. ** Το 1929 παντρεύεται τον **μεγάλο έρωτα της ζωής της ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα**, σε μια θυελλώδη σχέση με επικούς καυγάδες αλεπάλληλες εξωσυζυγικές σχέσεις.

Το 1932, η Κάλο θα αρχίσει να ενσωματώνει στην τεχνοτροπία της πιο παραστατικά και σουρεαλιστικά στοιχεία, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ την βαθύτατα αυτοβιογραφική απεικόνιση της ζωής της σε έργα που προκαλούν και συγκινούν βαθύτατα.

Τα επόμενα χρόνια θα βρούν την Kahlo σε πολύ άσχημη κατάσταση. Aφού διαγνώστηκε με γάγγραινα στο δεξί της πόδι, θα περνούσε 9 μήνες στο νοσοκομείο υποβαλλόμενη σε μια σειρά δύσκολων και oδυνηρών επεμβάσεων. Αν και καθηλωμένη στο κρεβάτι, εκείνη ζωγραφίζει αρειμανίως και δηλώνει: «Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω». Το 1953 κάνει την **πρώτη της ατομική έκθεση στο Μεξικό**, στα εγκαίνια της οποίας παίρνει άδεια από το νοσοκομείο και καταφτάνει στην gallery με ασθενοφόρο, περνώντας το απόγευμα συζητώντας με τους επισκέπτες πάνω στο κρεβάτι που στήθηκε για κείνη στον χώρο.

Πέθανε στις 13 Ιουλίου 1954, μία εβδομάδα μετά τα 47α γενέθλιά της, από πνευμονική εμβολή. Aυτή είναι η επίσημη εκδοχή της αιτίας θανάτου της παρόλο που ακολούθησαν έντονες φήμες που την ήθελαν να έχει αυτοκτονήσει με υπερβολική δόση ηρεμιστικών. Σε μια από τις τελευταίες της καταχωρήσεις στο ημερολόγιό της, η Frida αποτύπωσε σε μια πρόταση τον πόνο όλης της ζωής της. «Ελπίζω η έξοδός μου να είναι χαρμόσυνη – και να ελπίζω να μη γυρίσω ποτέ ».