Με τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην Κύπρο να σιμώνει, ανακατέψαμε τα δεφτέρια μας και εντοπίσαμε όμορφες και γεμάτες ουσία ατάκες του μέσα από παλαιότερες συνεντεύξεις που παραχώρησε.

Κι επειδή, όντως, "μας δόθηκε μια πολύ δύσκολη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή" ας ψαχτούμε εκ νέου μέσα απ' τις θέσεις του που είναι και δικές μας.

"Η έκφραση «δημόσιο πρόσωπο» μου θυμίζει συχνά τα δημόσια ουρητήρια, το Ελληνικό Δημόσιο και άλλες δύσοσμες καταστάσεις. Είναι όμως φυσικό (αν και όχι ιδιαίτερα χρήσιμο κατά τη γνώμη μου) σε εποχές όπου ψάχνουμε αγωνιωδώς για μιαν απάντηση, το να δίνουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στα λόγια του καθενός απ’ ότι στα έργα του".

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;

Αισθάνομαι ότι όλοι αυτόν τον καιρό χύνουμε νερό στην άμμο. Έχει βέβαια έναν ηρωισμό η επιμονή και η προσπάθεια σε μια τέτοια εποχή, και η ανταμοιβή στη μοιρασιά με τους συνανθρώπους είναι πολύτιμη. Οι συναυλίες έχουν αποκτήσει μιαν άλλη δύναμη τα τελευταία χρόνια, σαν να καταλαβαινόμαστε αλλιώς πια, σαν να επικοινωνούμε ουσιαστικότερα. Και, περιέργως, μέσα σε ένα τοπίο άγριο και μαύρο, υπάρχει χαρά μεγάλη στις συνευρέσεις με το κοινό. Άλλες φορές όμως, στην καθημερινότητα, κοιτώντας γύρω αισθάνεσαι μια ματαιότητα.

Η πραγματική αιτία της οικονομικής κρίσης είναι η αίσθηση της προσωρινότητας. Σαν να μην πρόκειται να ζήσεις ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους ή να συνεργαστείς μαζί τους στο μέλλον. Όλες οι δουλειές γίνονταν πάντα με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Ο καθένας προσπαθούσε να αρπάξει όσο πιο πολλά μπορούσε από τον άλλον, ακόμα και αν εν γνώσει του τον ζημίωνε. Στη δική μου δουλειά για παράδειγμα, κάνεις μια συναυλία και προσπαθείς να βγάλεις όσο το δυνατόν περισσότερα ακόμα και αν γνωρίζεις πως ο διοργανωτής μπορεί να μπαίνει μέσα... Η αίσθηση της προσωρινότητας - από τις επαγγελματικές σχέσεις μέχρι τον τρόπο που διαμορφώσαμε τις πόλεις και το περιβάλλον μας. Όλα με τρόπο βιαστικό και άσχημο - έγιναν με την αίσθηση ότι δεν θα διαρκέσουν. Η αδιαφορία για το αύριο και η λογική της αρπαχτής είναι βασικές αιτίες της κρίσης.

Η μουσική είναι συνυφασμένη με το ταξίδι και τη συνάντηση των ανθρώπων. Όταν δεν μοιράζεται, πεθαίνει. Μαζί της, πεθαίνει και ο μουσικός. Σήμερα, επιτέλους, ζούμε σε μια εποχή ουσιαστικής μοιρασιάς. Παλαιότερα, οι καλλιτέχνες παραπονιόμασταν ότι έπρεπε να παραγάγουμε ενδιαφέρον έργο σε αδιάφορη εποχή. Τώρα, μας δόθηκε μια πολύ δύσκολη, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εποχή. Μέσα σε αυτήν, λοιπόν, καλούμαστε να δημιουργήσουμε κάτι ουσιαστικό και καθένας μας να αναζητήσει την πραγματική του ταυτότητα, ώστε να τη μοιραστεί με τους άλλους.

Η τέχνη σηκώνει μπροστά μας έναν βαρύ, έναν ασήκωτο καθρέφτη και μας δείχνει όπως ακριβώς είμαστε. Αυτό που μας φαίνεται φανταστικό στην τέχνη είναι το πραγματικό μας πρόσωπο. Γι' αυτό και το να μικραίνουν οι τέχνες σε έναν τόπο είναι αποτέλεσμα της μικρότητας του τόπου και όχι των δημιουργών.

Υποδουλωθήκαμε με διάφορους τρόπους. Γίναμε ευτυχείς καταναλωτές. Ανταλλάξαμε την ελευθερία με τη γυαλιστερή φωτογραφία της. Δώσαμε ευχαρίστως μία εβδομάδα εργασίας για ένα μίξερ, ενώ είχαμε άλλα δύο στο σπίτι. Μια μέρα απουσίας από τα παιδιά μας για ένα “προϊόν”. Γίναμε τηλεμάρκετινγκ. Τα όνειρά μας έγιναν πλαστικούρα. Δεν ξέρω από πού ξεκινούν τα λάθη, ούτε πώς θα διορθωθούν. Φοβάμαι όμως πως, αν υποθέσουμε ότι βρισκόταν ένας καλός άνθρωπος να μας πει “ξεχρεώνω όλο το εθνικό σας χρέος και σας δίνω άλλα τόσα από πάνω, επειδή είστε ωραίοι”, θ’ αρχίζαμε πάλι τα ίδια, θα τελειώναμε τις ζωές μας ικανοποιημένοι και ηλίθιοι.

Στο δημόσιο λόγο σου, όταν κυβερνάς, απαγορεύεται να πουλάς μαγκιές και να ξεκατινιάζεσαι. Όσο και αν αγωνίζεσαι, όσο τίμιος και να είσαι, όσες αμαρτίες προηγούμενων και αν διορθώνεις, όσο σκληρό και αν είναι το παιχνίδι. Δεν πολεμιέται η ασχήμια με ασχήμια. Η πρώτη έγνοια της κάθε κυβέρνησης θα έπρεπε να είναι να ανεβάσει με νύχια και με δόντια το επίπεδο όλων μας, αρχίζοντας από το δικό της.

Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Μάθε περισσότερα για την επερχόμενη συναυλία του Αλκίνοου στην Κύπρο εδώ