Τέσσερις επαγγελματίες που συνήθως ζουν και εργάζονται “εκτός των ραντάρ” και στη σκιά των ειδικοτήτων που τραβούν συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας περιγράφουν τα προβλήματα των αντίστοιχων κλάδων τους στο ύφος των συναισθηματικών, εμπειρικών ποστ και άρθρων των εκπαιδευτικών που κατέκλυσαν τα media (social και παραδοσιακά) τις τελευταίες εβδομάδες.

Ανέστης 33, Νεκροθάφτης

“Θυμάμαι ήμουν επτά, ένα γκρίζο φθινοπωρινό πρωινό, όταν είδα το πρώτο μου πτώμα. Ήταν μιας νεαρής γυναίκας, κατάλευκο και παγωμένο, ξαπλωμένο πάνω στην τραπεζαρία παρά τις ρητές εντολές της μάνας μου προς τον πατέρα να μη φέρνει δουλειά στο σπίτι. Θυμάμαι επίσης και τον πατέρα μου να στέκεται μπροστά από το πτώμα με κατεβασμένο το παντελόνι και σκέφτηκα πόσο άβολο είναι να δουλεύει κανείς έτσι. Όταν αργότερα κατέληξε και ο ίδιος ο πατέρας μου στον πάγκο όπου φρόντιζε τους νεκρούς των άλλων για χρόνια, αυτοκτονία είπε η μάνα μου αν και ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί κάποιος να αυτοπυροβοληθεί επτά φορές, αναλάβαμε με εκείνη και τα αδέλφια μου την οικογενειακή επιχείρηση.

Πόσες υπέροχες αναμνήσεις από εκείνο το σκοτεινό και υγρό ημιυπόγειο στη Λακατάμεια με τα αδέλφια μου να παίζουμε ανέμελα ενώ η μάνα μας φώναζε να κάνουμε ησυχία γιατί συναρμολογούσε ένα θύμα δυστυχήματος με θεριζοαλωνιστική και δεν ήθελε να κάνει λάθος. Όπως τότε που είχε αναλάβει ένα πολύνεκρο και στο τέλος διαπίστωσε πως της περίσσευε ένα χέρι (ακόμα μας το χτυπάει αυτό ή πιο σωστά με αυτό γιατί εντέλει το κράτησε για ενθύμιο.

Θυμάμαι στο πατρικό μας, τη μυρωδιά από τα γεράνια στις γλάστρες να αναμειγνύεται αρμονικά με εκείνη από τα ταριχευτικά υγρά που βρωμοκοπάγαμε όλοι μας όταν γυρνούσαμε σπίτι. Τις σέλφι που βγαίναμε με τους πελάτες κάτι που εξόργιζε τη μάνα μας που μας κυνηγούσε με την αντλία της φορμόλης. Τις τσίλιες που κρατούσαμε τις νύχτες στα νοσοκομεία μπας και τα τινάξει κανένας ώστε να προλάβουμε να κλείσουμε τη δουλειά πρώτοι, καμιά φορά βοηθούσαμε κάπως την κατάσταση όπως μ’ εκείνη την 95χρονη γριά που επέζησε από έξι(!) απανωτές ανακοπές κι αρνούνταν πεισματικά να πεθάνει, ευτυχώς τίποτα που να μην διορθώνεται με ένα μαξιλάρι και λίγη πίεση).

Τα γράφω όλα αυτά με τα συναισθήματα νοσταλγίας, λύπης και οργής να αναμειγνύονται όπως το μείγμα αίματος, σωματικών υγρών και φορμόλης που αντλείται από το σώμα ταυτόχρονα με την εισαγωγή του ταριχευτικού υγρού. Νοσταλγία για ένα επάγγελμα που κάποτε του έδειχναν περισσότερο σεβασμό (έλεγαν “εργολάβος κηδειών” κι ακουγόταν σαν developer, αν το καλοσκεφτείτε και τα θεμέλια ενός σπιτιού αποτελούν ένα είδος ταφής), λύπη και οργή για τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει η κυβέρνηση όχι μόνο με τα άδικα μέτρα σε βάρος μας, που αναμφίβολα θα αποτελέσουν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του κλάδου μας, αλλά και την αλαζονική συμπεριφορά της απέναντί μας. Κι αλήθεια, πόσο συνετό είναι να μας λες “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του” όταν θεωρείται δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα καταλήξεις στον δικό μας;”

Νάντια 26, πορνοστάρ “Όταν ακούω διάφορους γνωστούς να παραπονιούνται ότι γαμήθηκαν στη δουλειά σκέφτομαι “πφφ, *ερασιτέχνες*”.

Ξέρετε πως είναι να σε κατηγορούν ότι πέρασες από πολλά κρεβάτια για να ανελιχθείς επαγγελματικά και να τους εξηγείς ότι αν ήταν μόνο κρεβάτια θα’ τα καλά, είναι οι designer καναπέδες που σου γαμάνε τη μέση.

Σε αντίθεση με άλλους τομείς όπου κυριαρχούν ο νεποτισμός και η αναξιοκρατία, στον δικό μας για να μπει κάποιος απ’ την πίσω πόρτα πρέπει να προηγηθεί τουλάχιστον διήμερη νηστεία κι ένα γερό κλύσμα. Επίσης απαγορεύονται τα σύκα.

Όταν διαμαρτυρηθήκαμε στο Υπουργείο Οικονομικών γιατί να έχουμε υψηλότερη φορολογία και λιγότερα προνόμια από τα μπουρδέλα μάς απάντησαν ότι για τα τελευταία ισχύει ότι και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.

Ενώ σε όλα τα επαγγέλματα απολαμβάνουν το δικαίωμα της απεργίας εμείς δουλεύουμε κανονικά ακόμα κι όταν απεργούμε. Άλλωστε για μας βγήκε ο όρος “λευκή απεργία” από το χρώμα του υγρού που μας καλύπτει στο τέλος κάθε σκηνής.

Τι να κάνουμε, δεν γίναμε δασκάλες να καθόμαστε αντί να τους καθόμαστε Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια και να μεταδίδουμε γνώσεις αντί χλαμύδια. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως μπορούν κοινωνία και κυβερνώντες να μας αντιμετωπίζουν σαν πολίτες γάμα κατηγορίας (pun intended).

Πολλά καταπίνουμε σ’ αυτή τη δουλειά αλλά την αδικία ποτέ”.

Πάμπος 52, υδραυλικός

“Δεν θα σας ζαλίσω με προσωπικά βιώματα, ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια και το πως κατέληξα να γίνω υδραυλικός - φοβάμαι πως η αφήγησή μου δεν θα έχει καλή ροή και θα μπάζει από παντού. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως το επάγγελμά μας δεν απολαμβάνει του σεβασμού και της αναγνώρισης που είχε στο παρελθόν με αποκορύφωμα την ένδοξη εκπροσώπηση του κλάδου από τον Σάκη τον υδραυλικό της σειράς “Λαβ σόρρυ” - ένα αρχετυπικό αρσενικό, κιμπάρης, μόρτης, μερακλής και μπήχτης.

Τώρα η σύγχρονη pop κουλτούρα μας έχει υποβαθμίσει σε πρόσκαιρους εραστές ξαναμένων νοικοκυρών στα πορνό της Brazzers (ουδέν αναληθέστερο btw, στα 30 και βάλε χρόνια δουλειάς ποτέ καμιά πελάτισσα δεν έμοιαζε με τη Lisa Ann, στην καλύτερη περίπτωση έφερναν της Κακουράτου) και ατέλειωτα αστεία για τις κωλοχαράδρες μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται η κυβέρνηση να απειλήσει τα κεκτημένα μας. Όμως εμείς δεν θα το αφήσουμε έτσι, δεν θα μείνουμε αμέτοχοι. Είμαστε υδραυλικοί και εννοείται πως δεν το βουλώνουμε”.

Ανδρέας 45 γκάνγκστερ, νομοταγής επιχειρηματίας

“Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ο κλάδος μας αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά της εγχώριας επιχειρηματικότητας, παρέχοντας προστασία στους καταστηματάρχες, ελέγχοντας τις ισορροπίες στο εμπόριο και ρυθμίζοντας τον εσωτερικό ανταγωνισμό ώστε να υπάρχει ομαλότητα κι επαγγελματική άμιλλα στον χώρο.

Παράλληλα αποτελούμε τον βασικό λόγο ύπαρξης της Αστυνομίας Κύπρου, απασχολώντας περίπου το 40% του κύκλου εργασιών της, δημιουργώντας επιπλέον εργατοώρες και θέσεις εργασίας. Και ποιο είναι το ευχαριστώ της πολιτείας στη συνεισφορά μας; Διπλασιασμός του φόρου οινοπνεύματος και καπνού, εντατικότεροι έλεγχοι για φοροδιαφυγή, αναίτιες συλλήψεις και συνεχής παρενόχληση των μελών μας από την Αστυνομία, εμπρηστικές δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων εναντίον μας με υποτιμητικούς όρους όπως “υπόκοσμος” και “γκάγκστερς” αντί του ορθού “νομοταγείς επιχειρηματίες” που είμαστε, συνεπείς σε όλες μας τις υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος αλλά και με τα ίδια δικαιώματα με όλους τους πολίτες.

Δεν θα επιτρέψουμε στην κυβέρνηση να τα τινάξει όλα στον αέρα - αυτό είναι δική μας δουλειά. Ούτε βέβαια να εκφοβίζει, να εκβιάζει και να απειλεί γιατί έτσι προκαλεί αθέμιτο ανταγωνισμό. Σας θέλουμε μαζί μας, εσάς τους απλούς πολίτες, σ’ αυτόν τον άνισο αλλά δίκαιο αγώνα μας γιατί δεν αφορά μόνο εμάς αλλά την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας γενικότερα.

Επίσης ξέρουμε πού μένετε”.