Πέντε γυναίκες και δύο μωρά νεκρά. Επτά πλάσματα (μέχρι στιγμής) νεκρά, δολοφονημένα από ένα κτήνος που κάποιοι εξακολουθούν να εξανθρωπίζουν είτε για κλικοθηρικούς λόγους είτε γιατί δεν θέλουν να απομακρυνθεί η συζήτηση από τον δράστη και να μεταφερθεί στους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών: το ανίκανο κράτος και τον έμφυτο ρατσισμό μας, ένας συνδυασμός που κυριολεκτικά σκοτώνει.

Επτά γυναίκες (οι δύο μωρά) άγρια δολοφονημένες, πεταμένες σε υγρούς τάφους, θαμμένες, εξαφανισμένες για πάντα, αόρατες πολύ πριν τους αφαιρεθεί βίαια η ζωή, ξεχασμένες και αγνοημένες πολύ πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Κι αυτή είναι μια πραγματικότητα που όσους ψόφους κι αν μοιράσεις στον δράστη, όσο κι αν προσπαθήσεις να εκλογικεύσεις την πράξη (“είναι άρρωστος”, “είναι φασίστας” κλπ), όση ανόητη -και μεταξύ μας αρκετά ύποπτη- συγκατάβαση κι αν εκφράσεις (“ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα”, “δεν είμαστε ρατσιστική κοινωνία”, “η αστυνομία έκανε μια χαρά τη δουλειά της”, “γίναμε όλοι ειδικοί και κρίνουμε”) το να την αγνοείς δεν είναι πια απλά ηλίθιο, είναι επικίνδυνο. Και για κάποιους αόρατους συνανθρώπους μας, μοιραίο.

Πέντε γυναίκες, οι δύο με τις κόρες τους, δολοφονημένες και εξαφανισμένες -κάποιες για τρία(!) χρόνια- και κάποιων η μοναδική έγνοια είναι μη τυχόν και αδικήσουμε τους στρατιωτικούς, το κόμμα που υποτίθεται ότι ανήκει ο δράστης, την ομάδα, την αστυνομία ή την κυβέρνηση. Ακόμα και τα μέχρι πρότινος λαλίστατα παπαγαλάκια του προεδρικού, οι έμμισθοι σύμβουλοι και συνεργάτες που ήταν πάντα με ετοιμοπόλεμο διδασκαλικό ύφος και το εριστικό tweet στην άκρη του keyboard, σιώπησαν ξαφνικά - άντε το πολύ πολύ να ποστάρουν κανένα ανώδυνο ψόφο στον δράστη ή να ψελλίσουν καμιά αόριστη παπαριά για συλλογικές ευθύνες. Προσέξατε φαντάζομαι πως οι κραυγές για παραιτήσεις και καθαιρέσεις όταν το λάθος είναι των άλλων μετατρέπονται σε ψιθυριστές εκκλήσεις... ψυχραιμίας, περισυλλογής και ομοψυχίας όταν το ίδιο λάθος αφορά τον κώλο μας. Κόλπο αρχαιότερο κι από την ίδια την πουτανιά αλλά δέκα φορές αισχρότερο.

Επτά ανυπεράσπιστα πλάσματα νεκρά, δολοφονημένα, πεταμένα και κάποια κλικοθηρικά σάιτ ξεψαχνίζουν και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του δράστη για να την προσφέρουν αμάσητη στους βαριούς χρήστες του Facebook που η ανάγνωση ενός κραυγαλέου τίτλου, άντε και μιας εισαγωγής, είναι αρκετή για να αφήσουν τον ψόφο τους στα σχόλια και να εκπληρώσουν το καθήκον τους ως “ανώτεροι άνθρωποι”. Άβγαλτοι και ημιμαθείς “δημοσιογράφοι” που η δουλειά τους ήταν να ανεβάζουν copy paste ειδήσεις από ΚΥΠΕ και άλλα σάιτ ανέλαβαν να μας διαφωτίσουν για την προσωπική ζωή, τα χόμπι, τις δεξιότητες, τις πολιτικές πεποιθήσεις, τα κίνητρα και την ψυχολογική κατάσταση του δράστη: αποκορύφωμα, οι δήθεν δηλώσεις του Θάνου Ασκητή για “εκ γενετής υποταγμένες Φιλιππινέζες” στο SigmaLive τις οποίες ο ίδιος αποκήρυξε αργότερα (μετά από παγκύπριο και πανελλαδικό κράξιμο) ρίχνοντας την ευθύνη στην κυπριακή ιστοσελίδα (η οποία φυσικά δεν ζήτησε καν συγγνώμη για το ρατσιστικό παραλήρημα). Όλοι αυτοί να δίνουν στο τέρας όνομα, ανθρώπινο πρόσωπο και υπόσταση, διαστάσεις θρύλου με πομπώδεις τίτλους τιμής (ένα σάιτ είχε τίτλο “Στη λίστα με τους πιο διαβόητους serial killers του κόσμου ο “Ορέστης” λες και είναι εθνική επιτυχία), χωρίς φυσικά να περνάει από το μυαλουδάκι τους ότι ΑΥΤΟ ακριβώς επιζητά. Μην εκπλαγείτε όταν σε δέκα χρόνια οι ίδιοι ημιμαθείς θα κάνουν δακρύβρεχτα ρεπορτάζ για τον “Ορέστη” που παίζει μπουζούκι ή γράφει ποιήματα στη φυλακή. Πόσο large γινόμαστε όταν καθίσει η σκόνη και το έγκλημα δεν είναι πια τόσο πιασάρικο.

Επτά ανυπεράσπιστα πλάσματα νεκρά, δολοφονημένα από έναν κοινωνιοπαθή με σιωπηρούς συνεργούς το ανάλγητο κράτος, την αδιάφορη αστυνομία και μια ρατσιστική κοινωνία που είχε 200.000 λόγους (όσοι οι ξεσπιτωμένοι του ‘74) να γνωρίζει καλύτερα. Και ταυτόχρονα έχουμε έναν Ιωνά τόσο παχύδερμο που θα μπορούσε να καταπιεί αυτός το κήτος, έναν Αρχηγό Αστυνομίας που η μόνη του έγνοια είναι τα συγχαρητήρια(!) που δέχεται για την εξιχνίαση της υπόθεσης (με στοιχεία του 2018 και την καθοδήγηση ενός... 70χρονου προέδρου συνδέσμου οικιακών βοηθών που αρχικά αγνόησαν) κι έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που κάνει -κυριολεκτικά- τον Κινέζο.

Προσωπικά αρνούμαι να εξανθρωπίσω το κτήνος. Δεν με ενδιαφέρουν τα παιδικά του χρόνια, η ψυχική του κατάσταση, αν ήταν ΕΛΑΜίτης ή ΑΚΕΛικός, ΑΠΟΕΛίστας, κλειστός χαρακτήρας ή δεινός φωτογράφος. Αυτός θα μπει φυλακή και θα του πληρώνουμε τροφή, στέγη και μαθήματα μπουζουκιού μέχρι να πεθάνει (αν δεν πάρει καμιά προεδρική χάρη, τίποτα δεν με εκπλήσσει πια σ’ αυτόν τον ρημαδότοπο). Οι συνεργοί του όμως παραμένουν όχι μόνο ασύλληπτοι αλλά φοράνε ακόμα στολές, γαλόνια και κατέχουν υπουργικούς θώκους και αξιώματα. Είναι γνωστοί, έχουν ονοματεπώνυμο και ιδιότητες. Και περιμένουν απλά να ολοκληρωθεί ο κύκλος της είδησης, να ξεκινήσει η κουβέντα για το ΓΕΣΥ, μια ανύπαρκτη εξέλιξη για το Κυπριακό, κάποια νέα τουρκική πρόκληση ώστε να ξεχαστεί και να συνεχίσουν ανενόχλητοι το θεάρεστο -όπως πιστεύουν οι ίδιοι- έργο τους.

Όμως ακόμα κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα, οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις του αόρατου ξένου, της πουτάνας Ρωσίδας, της υποταγμένης Φιλιππινέζας, του βρωμιάρη τσιγγάνου, του “έτσι κάμνουν τούτοι” και δεκάδων άλλων στερεοτύπων θα παραμείνουν ως ανεξίτηλος λεκές στο λευκό, αθώο περιστέρι-έμβλημα της Δημοκρατίας μας. Έτοιμες να διεκδικήσουν αργότερα, όταν καθίσει η σκόνη, το επόμενο θύμα τους.

Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα.

ΥΓ Προσέξατε φαντάζομαι την εκκωφαντική σιωπή της κατά τ' άλλα λαλίστατης θρησκευτικής ηγεσίας μας για την υπόθεση. Ούτε μια προσευχή, ένα τρισάγιο, μια αγρύπνια για τις ψυχές των (μη ορθόδοξων) θυμάτων. Προφανώς φοβούνται ότι, marketing-wise, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο να εορτάζεις Ανάσταση με τόσα πτώματα...