‘Μα επιτέλους τι θέλουν οι Βρετανοί’ αναφωνούν οι κύκλοι των Βρυξελλών και δεν έχουν άδικο. Για την κυβέρνηση της Theresa May, κάθε βδομάδα φέρνει και μια νέα ήττα, μια νέα εξευτελιστική ιστορική ‘πρωτιά’ να εντείνει τη συνταγματική κρίση που βρήκε την άλλοτε σοβαρή και σταθερή πολιτική σκηνή της χώρας, πλήρως ανέτοιμη.

Δύο χρόνια μετά το μοιραίο δημοψήφισμα, όλα είναι ακόμα στον αέρα. Η συμφωνία που έφερε η Theresa May καταψηφίστηκε για τρίτη φορά από τη βρετανική Βουλή και σήμερα επαναλαμβάνονται οι διερευνητικές ψηφοφορίες μήπως βρεθεί κάποια άκρη. Τι σημαίνει αυτό;

Εφόσον η Βουλή δεν μπορεί να επικυρώσει τους όρους εξόδου μέχρι τις 12 Απριλίου, η Βρετανία θα πρέπει να αποχωρήσει χωρίς συμφωνία. Η Βουλή όμως έχει ψηφίσει τρεις φορές εναντίον του no deal σεναρίου. Όσοι αξιώνονται ακόμα το Leave, ανησυχούν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καν πια ως ενδεχόμενο το Brexit στις 12 Απριλίου.

Στις διερευνητικές ψηφοφορίες, υπάρχουν οκτώ προτάσεις για λύση και καλείται να επικρατήσει η δημοφιλέστερη. Αν και στον πρώτο γύρο καταψηφίστηκαν και οι οκτώ, η συμμετοχή στην τελωνειακή ένωση (Customs Union) και η διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την έγκριση πιθανής συμφωνίας εξόδου ήταν πιο κοντά στο να περάσουν. Είναι λοιπόν πιθανό το Brexit να γίνει τελικά αλλά χωρίς έξοδο από την τελωνειακή ένωση και εφόσον ο κόσμος προτιμήσει σε νέο δημοψήφισμα αυτή τη λύση από την παραμονή.

Ένα δημοψήφισμα που έγινε για τους λάθους λόγους κατάφερε να σύρει μια ισχυρή χώρα σ’ έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο που δεν πλήττει μόνο την οικονομία αλλά εντείνει και τον κοινωνικό διχασμό

Είναι θλιβερό αυτό που παρακολουθούμε να συμβαίνει στη Βρετανία, ειδικά αυτούς τους τελευταίους μήνες. Επικρατεί το απόλυτο χάος και τα πράγματα δεν αναμένονται να γίνουν καλύτερα. Εαν τελικά επέλθει το μοιραίο Brexit, κανείς δεν ξέρει πόσος καιρός θα χρειαστεί για να μπουν τα πράγματα σε μια σωστή σειρά. Και μόνο οι διαπραγματεύσεις νέων εμπορικών συμφωνιών θα πάρουν χρόνια και χρόνια.

Κι όλα αυτά, γιατί; Ένα δημοψήφισμα που έγινε για τους λάθους λόγους κατάφερε να σύρει μια ισχυρή χώρα σ’ έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο που δεν πλήττει μόνο την οικονομία αλλά εντείνει και τον κοινωνικό διχασμό. Σ’ ένα σημερινό του άρθρο στην Καθημερινή, ο Γιώργος Παγουλάτος γράφει πολύ εύστοχα: “Οπως κάθε δημαγωγική φενάκη, το Brexit επαγγέλλεται μια λογική αδυνατότητα: υπόσχεται να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τρία πράγματα: αποχώρηση από την ενιαία αγορά και την τελωνειακή ένωση, κανένα σύνορο Ιρλανδίας - Β. Ιρλανδίας (αλλιώς καταρρέει η ειρήνη στη Β. Ιρλανδία), κανένα σύνορο Βρετανίας και Β. Ιρλανδίας (αλλιώς καταρρέει το Ηνωμένο Βασίλειο). Ομως μόνο δύο από τις τρεις «αδιαπραγμάτευτες» αυτές επιδιώξεις των Brexiteers είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν. Το τεστ αλήθειας των δημαγωγών είναι η πρόσκρουσή τους στον τοίχο της λογικής”.

Ακριβώς. Στον τοίχο της λογικής, η ιδέα του Brexit προσκρούει πια ως ένα πρωταπριλιάτικο αστείο, με το οποίο ωστόσο κανείς δεν γελάει.