Τους απεχθανόμαστε, τους δείχνουμε με το δάχτυλο, τους γλεντάμε στα social για την ανορθογραφία τους, κάποιοι πιο ακραίοι τους σκυλοβρίζουν και τους εύχονται αγνούς χριστιανικούς ψόφους. Είναι οι "φασίστες", οι "νεοναζί", οι "μελανοχίτωνες", οι "ουγκάνοι", οι "Νεάντερταλ", είναι το όνειδος κάθε σύγχρονης κοινωνίας, ο σάκος του μποξ του αριστεριστή τουϊτερά, το ζοφερό γιν κάθε φωτεινού γιανγκ, ο μπαμπούλας αλλά και το τέλειο άλλοθι κάθε δημοκράτη.

Είναι επίσης οι αληθινοί νικητές των εκλογών. Και δικό μας δημιούργημα.

Το ΕΛΑΜ δεν φύτρωσε σε μια νύχτα. Από ένα περιθωριακό κομματίδιο-παράρτημα της Χρυσής Αυγής που πήρε 663 ψήφους στην πρώτη του επίσημη εμφάνιση στις ευρωεκλογές του 2009, εξέλεξε δύο βουλευτές στις εκλογές του 2016 με 13.000 ψήφους και τις οποίες έκανε 21.841 πριν δυο Κυριακές όμως το περάσαμε στα ψιλά γιατί ήμασταν απασχολημένοι στο να μοιράζουμε συγχαρητήρια σε Αναστασιάδη και Μαλά. Είναι και οι 21.841 συνειδητοί φασίστες; Νοσταλγοί του Χίτλερ και των ναζί; Είναι ψήφοι διαμαρτυρίας από παραπλανημένους καθημερινούς ανθρώπους που έρχονται για το Κυπριακό, τον έντονο αντιτουρκισμό και τις περικεφαλαίες και αγοράζουν χωρίς να γνωρίζουν όλο το ακροδεξιό πακέτο; Στ’ αλήθεια εδώ που φτάσαμε έχει πια οποιαδήποτε σημασία; Το ΕΛΑΜ δεν δημιουργήθηκε από κάποιους σκοτεινούς αποσταθεροποιητικούς κύκλους, εκείνους τους ακροδεξιούς αρχικακούς που βλέπουμε σε ταινίες και σειρές, ούτε καν απ’ τη Χρυσή Αυγή, αυτή απλά οργάνωσε το άτακτο πρωτογενές υλικό σε κόμμα και το έβαλε στη Βουλή κατά τα δικά της πρότυπα. Το ΕΛΑΜ είναι δικό μας δημιούργημα κι όταν λέω “μας” εννοώ των λεγόμενων δημοκρατικών δυνάμεων. Δεκατέσσερα χρόνια στην Κύπρο δεν ακούω τίποτα άλλο παρά μόνο για μητέρες πατρίδες, ελληνόψυχους, πατριώτες, ήρωες, ηρωομάρτυρες, εθνικόφρονες, σταυραετούς, λιοντάρια, ένδοξο παρελθόν, αρχαίους προγόνους αλλά και σιυλλότουρκους, τουρκανταρσίες, προδότες, μειοδότες, τουρκοπροσκυνημένους, Αττίλες, βιαστές, δολοφόνους, βάρβαρους. Και αυτή τη ρητορική τη συναντάς παντού: στην εκπαίδευση, στη γαλούχηση, στην κατήχηση. Στα σπίτια, τα μπαλκόνια, τις σχολικές αίθουσες, τους ναούς, τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, τις πλατείες χωριών, τις παρελάσεις, τα γήπεδα, τα καφενεία, την ουρά στο ταμείο - πλέον δεν μπορείς να βρεθείς ούτε στα εγκαίνια ενός γαμημένου σουβλατζίδικου χωρίς ν’ ακούσεις για ήρωες και προδότες. ‘Ντάξει ο εθνικισμός (ξε)πουλάει όπως τις ζεστές χαλουμωτές ή το δωρεάν πορνό, όλοι το ξέρουν αυτό - ειδικά σε προβληματικές περιοχές όπως τη δική μας με θερμοκέφαλους ένθεν κι ένθεν. Μοσχοπουλάει εξίσου σε ακραίους και μετριοπαθείς, δεξιούς κι αριστερούς, παράλογους και λογικούς, ψύχραιμους κι απελπισμένους. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να φλερτάρεις μαζί του είτε είσαι πολιτικός βεληνεκούς ενός Γλαύκου Κληρίδη είτε bottom feeder δαπέδου Σιζόπουλου. Είτε είσαι ακαδημαϊκός ή αμόρφωτος, επιστήμονας ή κομμώτρια, ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας ή καταδικασμένος κλέφτης και απατεώνας, είτε λέγεσαι Κασιδιάρης, είτε Μίκης Θεοδωράκης.

Θα καταφύγεις αναγκαστικά είτε γιατί είσαι ηλίθιος, είτε γιατί απευθύνεσαι σε ηλίθιους.

Κι όσο ήταν μαντρωμένος σε όλους τους πολιτικούς χώρους (σε κάποιους περισσότερο, σε άλλους λιγότερο) κανείς δεν παραπονιόταν για τις γαλανόλευκες, τα εμβατήρια και τα πομπώδη λογύδρια. Απλά δεν υπολόγισαν ότι μια μέρα θα τους έβγαιναν κάτι μαυροντυμένα ντούκια απ’ τ’ ακροδεξιά με ακραιφνείς εθνικιστικές θέσεις, χωρίς φτιασίδια, ελιγμούς και εξωραϊσμούς. Και ξαφνικά το μαύρο t-shirt, οι περικεφαλαίες και οι στρατιωτικές μπότες έδειχναν πιο πειστικά στον μέσο νοικοκυραίο από την περιστασιακή φουστανέλα των legit κομμάτων. Και ξαφνικά μια ομάδα περιθωριακών έλεγαν δημόσια αυτό που όλοι οι άλλοι εννοούσαν μεν αλλά δεν εξέφραζαν ποτέ ανοιχτά ώστε να μπορούν να πατάνε εσαεί πάνω σε δύο βάρκες. Και ξαφνικά οι 663 έγιναν 21.841. Εντάξει, όχι και τόσο ξαφνικά. Το ΕΛΑΜ απλά ήρθε να θερίσει ότι όλοι οι άλλοι έσπερναν από το 1960 μέχρι σήμερα. Εύκολα, ανέξοδα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν - ακόμα δεν έχουν φτάσει στο peak τους. Όσο οι δημοκρατικές δυνάμεις απενοχοποιούν τον ακραίο εθνικισμό και τον κάνουν mainstream όλο και περισσότεροι θα βγαίνουν απ’ το καβούκι τους και θα τον ασπάζονται ανοιχτά και μέσα από πολιτικούς σχηματισμούς που τον εκφράζουν επίσημα με παρουσία και λόγο στη Βουλή, το Εθνικό Συμβούλιο και τα τηλεοπτικά πάνελ.

Κι ας κάνουν πως δεν βλέπουν τη σβάστικα κάτω απ’ τον μαίανδρο.

Οπότε ναι, ευτυχώς που υπάρχει το ΕΛΑΜ. Γιατί έριξε τις μάσκες. Γιατί φανέρωσε αληθινές τάσεις και πεποιθήσεις. Γιατί ρίχνει δολώματα τύπου Ενωτικό κι αράζει χαζεύοντας τους υπόλοιπους να μαλώνουν ποιος τον έχει μεγαλύτερο (τον πατριωτισμό) σαν κάγκουρες στ’ αποδυτήρια γυμναστηρίου. Γιατί παίζει το ντέφι του εθνικισμού και οι αρκούδες γύρω του χορεύουν στους ρυθμούς του (πλην του ΑΚΕΛ, το μόνο κόμμα που δεν ενδιαφέρεται να του αρπάξει ψηφοφόρους). Γιατί όπως είπε κι ο σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης “οι Χρυσαυγίτες αγαπούν την πατρίδα τους με έναν τρόπο εριστικό”.

Ευτυχώς που υπάρχει για να μας θυμίζει την παταγώδη αποτυχία μας ως κοινωνία.