Γιατί; Πες μου!

Ο Σεπτέμβριος του 2006 με βρήκε να κάνω το κομμάτι της ειδικότητας που αφορούσε στην εκπαίδευση στην Ψυχιατρική Ενηλίκων. Πήγα ένα πρωί δουλεια και βρήκα τον Μ. , έμπειρο ψυχίατρο και επιμελητή στο ενδονοσοκομειακό τμήμα νοσηλείας της πανεπιστημιακής ψυχιατρικής κλινικής του Örebro, άυπνο, σκυθρωπό και με μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια. Ο Μ. που ήταν απο τους πλέον χαρούμενους γιατρούς στο τμήμα.

«Τι έγινε Μ; τα ήπιες χθες το βράδυ;», είπα αστειευόμενη, ήξερα άλλωστε οτι δεν εφημέρευε το προηγούμενο βράδυ...

«Όχι Μάχη! πέρασα το βράδυ στους παθολογοανατόμους. Βρέθηκε ένα πτώμα κομματιασμένο στις ράγες του τραίνου. Πήγα για αναγνώριση. Ήταν ο Α.», μου γρύλισε.

Μα! ο Α. θα έπαιρνε εξιτήριο σήμερα! ο Α. είχε αναρρώσει τόσο καλά. Απάντησε εξαιρετικά στην φαρμακευτική αγωγή. Η ψύχωση εξαφανίστηκε. Ανυπομονούσε να πάει σπίτι, να πάει πίσω στη δουλειά του, στην οικογένεια του. Η δοκιμαστική άδεια που του δόθηκε προ εξιτηρίου πήγαινε πάρα πολύ καλά. Κάθε μέρα έδινε τηλεφωνική αναφορά στον Μ. Όλα ήταν υπο έλεγχο...

Ο Α. είχε αφήσει ένα γράμμα...δεν ήθελε λέει να είναι βάρος για την οικογένεια του, δεν μπορούσε να αποδεχτεί το γεγονός οτι στα 37 του έγινε ψυχωσικός, δεν ήθελε να τον ξαναδούν τα παιδιά του σε παρόμοια κατάσταση και επουδενί δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο για επανάληψη της όλης κατάστασης. Τους ζητούσε συγνώμη και τους εγραφε οτι προτιμούσε να τους αφήσει στην ηρεμία τους...

«Ποιά ηρεμία τους βρε Μάχη! Τι συγνώμη;; Ο παλιοεγωιστής! τους ρώτησε;;; τα παιδιά του έμειναν ορφανά! η γυναίκα του χήρα! το καταλαβαίνει αυτό; Ποιός θα τους εξηγήσει τώρα γιατί το έκανε; ποιός ξέρει; ποιός και πως θα παρηγορήσει αυτά τα παιδιά; εγώ! εγω φυσικά γιατί ήμουνα ο γιατρός του! λες κι εγω ξέρω γιατί το έκανε; Γιατί δεν μου είπε κάτι;», φώναζε θυμωμένα, λες κι ο Α. ήταν ακόμα εν ζωή.

Απότομα, ξέσπασε σε ένα παραπονεμένο ενοχικό κλάμα..

«εγω φταίω; ήταν κάτι που δεν είχα προσέξει; έπρεπε να τον κρατήσω παραπάνω; πες μου!»

Προφανέστατα ο Μ. δεν ένιωθε καλά. Μες το πόνο του, ρωτούσε ο ψυχίατρος με 25 χρόνια κλινικής εμπειρίας την ειδικευόμενη τι έπρεπε να είχε κάνει. Ο Μ. έπρεπε να καταπιεί τον πόνο του, να ξαναμπεί στο πετσί του γιατρού για να δώσει απαντήσεις στην οικογένεια αλλά και παρηγοριά σε όλο το προσωπικό του τμήματος του οποίου ηγείτο. Τουλάχιστον μέχρι να ενεργοποιηθεί η ομάδα άμεσης παρέμβασης της κλινικής, η ομάδα δηλαδη που ενεργοποιείται σε καταστάσεις «κρίσεως». Ο Μ. έπρεπε να καταπιεί τον πόνο του, να ξαναμπεί στο πετσί του γιατρού και να κάνει ψυχρά το καθήκον του μέχρι να έρθει ο συγκέκριμένος ψυχολόγος και ο συγκεκριμένος κοινωνικός λειτουργός. Και φυσικά, ο αντικαταστάτης ψυχίατρος. Προφανέστατα ο Μ. δεν ένιωθε καλά...

Δύο μήνες αργότερα, σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο για ειδικευόμενους, με θέμα την Αυτοκτονία και την Αυτοκτονική Συμπεριφορά, άκουσα τον καθηγητή να λέει οτι η Αυτοκτονία είναι ύπουλη. Ύπουλη γιατί δεν την βλέπεις να έρχεται τις πλείστες φορές. Έρχεται σε φάσεις σχετικής ηρεμίας. Έρχεται σε δευτερόλεπτα και άφηνει έναν όλεθρο πίσω της. Έναν όλεθρο που αποτελείται απο ανθρώπους. Ανθρώπους που αγάπησαν τον θύτη και που θα παραμείνουν για πάντα με την ερώτηση γιατί;

Το βλέμμα του Μ. όταν μου φώναζε «πες μου!!» θα συνοδεύει για πάντα την φράση του καθηγητή.

Το 2003, τρείς οργανισμοί συναποφάσισαν όπως δημιουργήσουν την Παγκόσμια Μέρα κατά της Αυτοκτονίας. Σκοπός των τριών αυτών οργανισμών οι οποίοι είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), η Διεθνής Συνεργασία για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας (International Association for Suicide Prevention - IASP) και η Παγκόσμια Ομοσπονδία για την Ψυχική Υγεία, ήταν και είναι η παγκόσμια ευαισθητοποίηση όσον αφορά στην αυτοκτονία.

Περισσότερα για την Δρ. Κλεάνθους εδώ