Η κυπριακή επαρχία δεν είναι μόνο γραφικά χωριουδάκια, λευκαρίτικα ή φεστιβάλ φρούτων και ζαρζαβατικών, είναι και κάτι μουχτάρηδες που την έχουν δει φεουδάρχες και πιστεύουν ότι είναι υπεράνω νόμων και δημοσίου συμφέροντος.

Πλατανίστεια: Το θράσος που χαράχτηκε στη μνήμη μας

Στην Πλατανίστεια, ένα μικροσκοπικό πρώην τουρκοκυπριακό χωριό 45 ψυχών της επαρχίας Λεμεσού, ο κοινοτάρχης (γιατί μπορεί να μην έχει κατοίκους αλλά έχει κοινοτάρχη) θυμήθηκε μετά από 20 χρόνια ότι ο δρόμος που οδηγεί στη Σχολή και το Μουσείο Χαρακτικής του παγκοσμίου φήμης χαράκτη Χαμπή Τσαγγάρη είναι μέρος του οικοπέδου που θα αφήσει προίκα στον γιο(!) του, συνεπώς περιέφραξε το τεμάχιο αποκόπτοντας την πρόσβαση στη Σχολή γιατί θα χτίσει εκεί το βλαστάρι του και δεν θέλει να περνούν οχήματα και να τον ενοχλούν. Χωρίς την απαιτούμενη πρόσβαση ο Χαμπής αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο στη Σχολή στην οποία για 23 χρόνια παρέδιδε δωρεάν μαθήματα χαρακτικής σε μικρούς και μεγάλους ενώ αποτελούσε και μόνιμο χώρο πολιτισμού με τη φιλοξενία εκεί εκθέσεων, εκδηλώσεων και του γνωστού φεστιβάλ animation Animafest, πνευματικό παιδί του γιου του Χαμπή, Γιώργου. Σημειώστε πως ο πλακόστρωτος δρόμος, 60 περίπου μέτρων, δημιουργήθηκε πριν 20 χρόνια με κονδύλι και κατασκευή της Επαρχιακής Διοίκησης Λεμεσού ειδικά για πρόσβαση στη Σχολή Χαρακτικής Χαμπή, με πρωτοβουλία του τότε κοινοτάρχη.

Η θρασύτατη αυτή κίνηση του κοινοτάρχη προκάλεσε την οργίλη αντίδραση όχι μόνο του πνευματικού κόσμου του νησιού αλλά και απλών πολιτών, ενώ στην υπόθεση ενεπλάκησαν η Επαρχιακή Διοίκηση που πήρε το μέρος του κοινοτάρχη αλλά και η αστυνομία που συνέστησε [!] στον Χαμπή και τους υποστηρικτές του να μην διαμαρτύρονται στα σόσιαλ μίντια. Εννοείται πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο (το Facebook πλημμύρισε με μηνύματα συμπαράστασης στο πρόσωπο του χαράκτη γιατί προφανώς η Αστυνομία δεν έχει ιδέα πως λειτουργούν τα σόσιαλ.

Σε μια πιο πρόσφατη εξέλιξη, παρενέβη ο διευθυντής Υπηρεσίας Τ/κ Περιουσίων κ. Μάκης Οικονομίδης γιατί το κερασάκι στην τούρτα είναι πως το οικόπεδο του γιου του μουχτάρη είναι τουρκοκυπριακή γη όπου υπάρχει και εξοχική κατοικία για την οποία πληρώνει το αστρονομικό ενοίκιο των 25 ευρώ το μήνα (ναι, σωστά διαβάσατε). Ο κ. Οικονομίδης μιλώντας στον “Φιλελεύθερο” είπε πως συναντήθηκε και με τις δύο πλευρές κι ότι είναι αισιόδοξος ότι σύντομα θα βρεθεί μία συμβιβαστική λύση ώστε να συνεχιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία της Σχολής (η οποία σημειώστε θα ξεκινούσε κανονικά χθες τα δωρεάν μαθήματα χαρακτικής για 23η χρονιά.

Δυο μέτρα και δυο σταθμά στο Ζύγι

Κι ενώ η διαμάχη στην Πλατανίστεια δείχνει να οδηγείται σε εκτόνωση στην επίσημη σελίδα του Κοινοτικού Συμβουλίου Ζυγίου στο Facebook εμφανίστηκε χθες η ακόλουθη ανάρτηση της κοινοτάρχισσας κ. Γεωργίας Μιχαήλ (η οποία στη συνέχεια διεγράφη, όχι όμως πριν προλάβουμε να βγάλουμε screenshot)

Δηλαδή, έρχεται το κράτος σε μια σπάνια αναλαμπή του να κάνει κάτι σωστά και σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες και υποχρεώσεις -όπως η δημιουργία ενός Κέντρου Φιλοξενίας ειδικά για ασυνόδευτα παιδιά προσφύγων ώστε να μην τσουβαλιάζονται μαζί με άγνωστους ενήλικες για ευνόητους λόγους- και συναντά τη σθεναρή αντίδραση της μουχτάρισσας Ζυγίου (με 589 κατοίκους και σχεδόν ισάριθμες ψαροταβέρνες) Γεωργίας Μιχαήλ η οποία θέλει το χώρο του εγκαταλελειμμένου στρατοπέδου για... κατασκήνωση και αθλοπαιδιές -και μάλιστα επιτακτικά γιατί τον είχε ζητήσει από πέρσι και δεν της απάντησαν.

Κι επειδή σ’ αυτόν τον τόπο έχουμε μάθει να εξηγούμε τ’ αυτονόητα (που δεν είναι ποτέ αυτονόητα γιατί πέφτουν σχεδόν πάντα στο ντουβάρι της παράλογης σκέψης κάποιου φωστήρα), έχουμε από τη μια την επιτακτική ανάγκη να βρεθεί χώρος για τη φιλοξενία ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, δηλαδή παιδιών που έχουν χάσει γονείς, αδέλφια, συγγενείς, σπίτια, ΤΑ ΠΑΝΤΑ που γλίτωσαν από βομβαρδισμούς, μαζικές σφαγές, χημικά όπλα, επίδοξους βιαστές αλλά και τα μανιασμένα κύματα της Μεσογείου για να φτάσουν εδώ μόνα τους, πληγωμένα, τρομοκρατημένα κι έχοντας αντικρίσει την ίδια την κόλαση. Κι από την άλλη, έχουμε μία εκλεγμένη τοπική αρχόντισσα που κλαίγεται ότι έτσι και ο χώρος γίνει Κέντρο Φιλοξενίας αυτών των παιδιών οι κάτοικοι του Ζυγίου θα στερηθούν... την κατασκήνωση και το φούτσαλ. Μάλιστα απειλεί(!) με “δρακόντεια μέτρα” (τι θα κάνει; θα κλείσει τις ψαροταβέρνες;) κι ότι δεν θα αφήσει κανένα να περάσει στον χώρο του στρατοπέδου “με ότι αυτό εξυπακούεται” αφήνοντας να εννοηθεί τι; Ότι θα ασκηθεί βία; Για έναν χώρο που ούτε καν της ανήκει, απλά έτυχε και τον ζήτησε πρώτη;

Φαίνεται πως τα υποννοούμενα της κας Μιχαήλ "με ό,τι αυτό εξυπακούεται" έπιασαν τόπο καθώς δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους σχόλια, ενδεικτικά της κατάντιάς μας ως κοινωνία, όπως αυτό κάποιου trigger-happy ττόπουζου που νομίζει πως ζει στο Μιζούρι... Αλλά και αυτό που χαρακτηρίζει τα παιδιά πρόσφυγες... σκουπίδια. Φαντάζομαι πως η κα Μιχαήλ θα αισθάνεται κάτι σαν Μαντώ Μαυρογένους (άσχετα εάν φέρνει περισσότερο στη Μαρί Λε Πεν) όμως επειδή οι αντιδράσεις της παραείναι υπερβολικές για ένα χώρο αθλοπαιδιών που δεν είναι ακριβώς και το... ΟΑΚΑ σε μέγεθος και σημασία (και είμαι σίγουρος ότι μπορεί να υλοποιηθεί σε άλλο σημείο εντός των ορίων της κοινότητας) μήπως, λέμε μήπως, θα ήταν περισσότερο ειλικρινής εάν έλεγε ότι δεν θέλει γενικά πρόσφυγες στο χωριό της; Γιατί αυτά τα χρυσαυγίτικα πλαγιομετωπικά τύπου "δεν έχουμε κάτι με τους ανθρώπους αλλά να πάνε αλλού" έχουμε μάθει πλέον και τα εντοπίζουμε από χιλιόμετρα μακριά (εύκολο: βρωμάνε έντονα ρατσισμό)

Κι επιτέλους, μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε σοβαρά για την υποχρεωτική συνένωση δήμων και κοινοτήτων;