Εκπαιδευτικό σύστημα: Εκσκαφέας βαθμών και τίτλων

Εκπαιδευτικό σύστημα: Εκσκαφέας βαθμών και τίτλων

Εκπαιδευτικό σύστημα: Εκσκαφέας βαθμών και τίτλων
Άνθρωποι, ρομπότ και άλλες ιστορίες

Δεν ξέρω πόσο σοβαρά πρέπει να λαμβάνει κάποιος υπόψη αυτές τις λίστες με τους επιτυχημένους college dropouts, ιδρυτές τεχνολογικών και άλλων κολοσσών.

Σίγουρα η ιστορία των Jobs, Gates και Zuckerberg ακούγεται ελκυστική αλλά είναι να αναρωτιέσαι αν αυτό το αμερικάνικο όνειρο -που λίγοι είχαν και θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν- μπορεί να αποτελεί την λύση στο πρόβλημα που ενδεχομένως δημιουργούν συστήματα παιδείας-σκοτώστρες της φαντασίας, της λογικής και της δημιουργικότητας.

Αν βασιστούμε στις βαφτιστικές περιγραφές που ο δυτικός κόσμος χαρίζει στις εκάστοτε γενιές, η υφιστάμενη Generation Z αφορά στα παιδιά που γεννήθηκαν με το μπάσιμο του περιβόητου millenium και είναι σήμερα έτοιμα να ενηλικιωθούν. Παιδιά που ζουν το ίντερνετ και τα μίντια απ’ τα γεννοφάσκια τους, υποψήφια μέλη της λεγόμενης γενιάς των 700 ευρώ. Παιδιά που το “χάσμα γενεών” που θα έχουν να διαπραγματευτούν με τα δικά τους παιδιά, πιθανότατα να είναι οι -συνεχώς εξελισσόμενοι- τομείς της τεχνητής νοημοσύνης απ’ την μια και η -συνεχώς εξελισσόμενη- παγκόσμια οικονομική και ανθρωπιστική κρίση από την άλλη. Και θα χρειαστούν πολλά επεισόδια, σεζόν ολόκληρες απ’ την σειρά “Black Mirror” για να τους προετοιμάσουν για αυτά που έπονται.

Σ’ αυτή τη νέα σελίδα της Ιστορίας που ακροβατεί μεταξύ τεχνολογικού παροξυσμού, επιστημονικών αποκαλύψεων, ανθρωπιστικών και ιδεολογικών κρίσεων, στον μακρύ δρόμο που έχουμε μπροστά μας, δεν φαίνεται να έχουμε διανύσει ούτε δυο βήματα. Κι εκεί που η πάντοτε καλοδεχούμενη τεχνολογία έχει ανοίξει την πόρτα της τεχνητής νοημοσύνης σε όλα τα επίπεδα, η πολιτική δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να ανοίξει καν το παράθυρο, για να πάρει ανάσα η νοημοσύνη των ανθρώπων.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι πολύ πιο εύκολο να προγραμματίζεις ρομπότ παρά να εκπαιδεύεις ανθρώπους.

Η υποκρισία πίσω από τα εκπαιδευτικά συστήματα κτυπάει κόκκινο. Την στιγμή που οι αρμόδιοι δεν λησμονούν να αναφέρουν, σε κάθε ευκαιρία, πως επιθυμούν πολίτες με βούληση και παράλληλα τάσσονται υπέρ της καλλιέργειας κριτικής σκέψης, στους μελλοντικούς ενήλικες που θα αποτελέσουν το εργατικό δυναμικό και τους “σκεπτόμενους πολίτες”, προτείνεται μία παρατεταμένη σιέστα.

Την καραμέλα της κριτικής σκέψης γλείφουν όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης. Απ’ τα δημοτικά σχολεία της στρατιωτικής πειθαρχίας και της στρατευμένης μάθησης, στα λύκεια της βαθμοθηρίας. Στην πραγματική ζωή όμως, στην πράξη, αδυνατείς να εντοπίσεις τα παραδείγματα εκείνα που όντως καλλιεργούν την νοητική και συναισθηματική λειτουργία και που επιτρέπουν στο άτομο να αξιολογήσει την αξιοπιστία των πληροφοριών που φτάνουν κοντά του ή τον προετοιμάζουν να διαχειριστεί με σύνεση και λογική αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Όσο για την σύνθεση γνώσεων και συλλογισμών, έτσι ώστε να καταλήξουμε στην περιβόητη κριτική σκέψη, ο εκκωφαντικός θόρυβος της ανυπαρξίας της είναι αισθητός στις πανεπιστημιακές αίθουσες όπου φιλοξενούνται υποψήφιοι πτυχιούχοι.

“Ανάλυση”, “σύγκριση”, “σύνθεση” μοιάζουν λέξεις και έννοιες βγαλμένες από άλλο παραμύθι αλλά ποιος νοιάζεται. Ο στόχος είναι τα χαρτιά. Αυτά που θα ανοίξουν τις πόρτες της οικονομικής επιτυχίας.

Κανείς, εξάλλου, δεν θα επιδιώξει να μάθει πριν σε προσλάβει αν διαθέτεις ευρυχωρία πνεύματος, αν έχεις ερμηνευτικές ικανότητες ή αν εναντιώνεσαι στην χειραγώγηση. Του αρκούν ένα Proficiency και ένα επώνυμο -κατά προτίμηση- πτυχίο. Αν τα πήρες παπαγαλίζοντας ή πληρώνοντας κατιτί έξτρα, δεν έχει σημασία. Οι παθητικοί παίχτες με τα καδρωμένα χαρτιά χλαπακιάζουν και χωνεύουν με ευκολία οτιδήποτε τους προσφερθεί, αρά είναι παίχτες εύκολοι. Παίχτες που αρκούνται σε ένα τελευταίας τεχνολογίας αυτοκίνητο, σε ένα home automated σπίτι, σε μία ιδιωτικότητα μακριά απ’ όλους όσοι δεν είχαν την ευκαιρία ή την ευχέρεια να την αποκτήσουν.

Οπότε, στρατιωτική πειθαρχία, λειψά αναλυτικά προγράμματα, παπαγαλία, παραπαιδεία, βαθμοθηρία, ένας ανελέητος δεκαπεντάχρονος και βάλε αγώνας δρόμου για το ποιος θα φτάσει πρώτος σ’ αυτό που τα σημερινά ανθρωποειδή ρομπότ ήδη επιτυγχάνουν μέσω της τεχνητής νοημοσύνης.

Τουλάχιστον ας μην είμαστε υποκριτές. Το σύστημα αυτό δεν προσανατολίζεται για να καλλιεργήσει και να αναδείξει καμία κριτική σκέψη. Απλά αφορά σε ένα εκσκαφέα βαθμών και τίτλων που, στην τελική, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να δημιουργεί ανθρώπους-ρομπότ. Και δεν μόνο η λεγόμενη Generation Z που έχει να διαχειριστεί την κατάσταση αυτή, είμαστε όλοι σε αυτό το λούκι.

Άνθρωποι που στην τελική προγραμματιστήκαμε και προγραμματιζόμαστε για τόσα όσα. Για να υπηρετήσουμε τον τομέα που ανταποκρίνεται στο χαρτί μας, να πληρωνόμαστε, να συμφωνούμε, να προσπερνούμε και να κοιμόμαστε.

Loader