Της Μαρίας Ευαγγέλου

Είναι χαρακτηριστικές καθημερινές εικόνες που σ’ όλους μας έχουν ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στα χείλη. Εικόνες που προσωπικά τρελαίνομαι να περιγράφω αργότερα -εξόχως παραστατικά- στους φίλους μου.

Δεν μπορεί να μην έχεις πετύχει πάνω από τα κασόνια των σαλατικών ένα κύριο να μονολογεί “Τωρά, εν καλές τούτες οι τομάτες;” και να ρίχνει κλεφτά βλέμματα γύρω του, σε περίπτωση που τον άκουσε κάποιος για να σταρτάρει ο διάλογος. Ή εκείνη την κυρία, που κατευθύνεται γοργά προς τα χρυσόμηλα, αρπάζει δυο-τρία στην χούφτα, τα καθαρίζει στην μπλούζα της και, ωσάν να μην υπάρχουν κάμερες, απολαμβάνει το φρούτο της.

Είναι κι άλλες, που οδηγάς στον αυτοκινητόδρομο και θες να πεις ένα “Ευχαριστώ ρε φίλε” στον άγνωστο από απέναντι που σου αναβόσβησε τα φώτα γιατί λίγο πιο κάτω έχουν στήσει καρτέρι οι μπάτσοι.

Είναι κι άλλες, πολλές, οι στιγμές που οι εικόνες και συμπεριφορές αγνώστων που επιδίδονται σε κάτι κουφό, όμορφο, χρήσιμο, αστείο, συγκινητικό, σε κρατούν.

Σε μία προσομοίωση ζωής -αν και δεν έχω κατασταλάξει με την ορολογία- και μέσα απ’ την οθόνη, οι άγνωστοι πληθαίνουν. Μαζί και οι συμπεριφορές τους.

Λόγω δουλειάς οφείλω να είμαι τις περισσότερες ώρες της ημέρας συνδεδεμένη με το διαδίκτυο. Και δυστυχώς πέφτω τις πλείστες φορές στην παγίδα, από περιέργεια βεβαίως, να διαβάζω τα σχόλια κάτω απ’ τις ειδήσεις που τρέχουν.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Αγάπα ρε, τι σου ζητάνε;

Την είδηση της δολοφονίας παιδιού στα κατεχόμενα, ακολούθησαν πολλά σχόλια από χρήστες του διαδικτύου τα οποία, κακώς, μπήκα στην διαδικασία να διαβάσω.

Και σημειώνω “κακώς” γιατί απ’ την εμπειρία μου στα μίντια, έχω πλέον μία εικόνα του γενικού προφίλ των αναγνωστών που επιλέγουν να σχολιάζουν τις ειδήσεις σε συγκεκριμένες ιστοσελίδες.

Στα πολλά, ξεχωρίζω το εξής σχόλιο: “Ένας Τούρκος λιγότερος”.

Κοιτάζω το όνομα και τη φωτογραφία της άγνωστης σε μένα σχολιάστριας.

Η είδηση εξακολουθεί να αφορά ένα παιδί και έναν ηλικιωμένο. Δυο ανθρώπους που σαν σε τραγωδία, έχασαν σε διάστημα μερικών ωρών την ζωή τους.

Η άγνωστη συνεχίζει σ’ ένα ατελείωτο thread που σκοτώνει ξανά απ’ την αρχή.

Πέφτω.

Έχω την εντύπωση πως όλοι λίγο-πολύ το περνάμε σε κάποια φάση. Να ευχόμαστε ν’ ακούγαμε και να βλέπαμε λιγότερα. Λιγότερα απ’ όλα όσα ρουφάνε τις ώρες, τις μέρες και την ζωή μας την ίδια.

Σκέφτομαι πως η ίδια άγνωστη μπορεί να είναι αύριο η χαριτωμένη κυριούλα στην φρουταρία με τα χρυσόμηλα ή η απέναντι άγνωστη οδηγός που αναβοσβήνει τα φώτα στον αυτοκινητόδρομο.

Και σταματώ, εκείνη τη στιγμή, να πιστεύω στην ομορφιά των αγνώστων.

“Χαιρέτα την Amelie Poulain που χάνεις”, θα μπορούσε να μονολογήσει ένα άγνωστος σινεφίλ και να αρπάξω την πάσα για να κάνω διάλογο.

Δεν είναι όμως η απώλεια της εν λόγω δεσποινίδος που σκοτώνει. Είναι το μαχαίρωμα κάθε ομορφιάς που μπορεί να έμεινε μέσα μας.

Λιγοστεύουν οι Τούρκοι, σύμφωνα με την σχολιάστρια, επειδή δολοφονήθηκε ένα παιδί. Αλλά μαζί, λιγοστεύουν κι άλλα. Πολλά.