Ως άλλος Δίπλαρος θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στην εκπαιδευτικό Ελένη Σιούφτα για το κείμενο που ανέγνωσε στον Ιερό Ναό της Παναγίας της Αθηένου την περασμένη Κυριακή για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ένα παραληρηματικό κράμα εθνικιστικού παροξυσμού, ναζιστικής προπαγάνδας και πομπώδους φωσκολικής σαπουνόπερας, φτιαγμένο για να τονώσει πατρωτικά φρονήματα σε κάμψη, να πωρώσει, να εξιτάρει, να καυλώσει - βασικά το προφορικό αντίστοιχο μιας χρηματοδοτούμενης από τη χούντα προπαγανδιστικού έπους του Τζέιμς Πάρις με τον Χρίστο Πολίτη ως διοικητή της Κομαντατούρ.

Μπράβο λοιπόν στη μαχητική εκπαιδευτικό που κατάφερε να συνδυάσει στο μακροσκελές πόνημά της το πολεμικό έπος του ‘40 με τους “εσωτερικούς εχθρούς της πατρίδας” (αγαπημένη ρητορική των Εθνοσοσιαλιστών του Χίτλερ btw) που δεν είναι άλλοι από τους επαναπροσεγγιστές, τους ομοφυλόφιλους και τους αλλόθρησκους (επίσης στόχοι των ναζί οι οποίοι ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ το ‘45 αλλά αυτά είναι φυσικά ψιλά γράμματα).

Μπράβο λοιπόν στην τύπισσα που κατάφερε να κάνει την κυπριακή κοινωνία αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από καταβολής της: να διχαστεί. Γιατί όταν δεν υπάρχει καθολική απόρριψη του μίσους αλλά διχασμός σε υποστηρικτές και πολέμιους, τότε συνειδητοποιείς το βάθος της σκατοθάλασσας μέσα στην οποία κολυμπάς ως κοινωνία. Και γι’ αυτό θα πω ένα στεντόρειο, διπλάρειο “μπράβο” στην κυρία Σιούφτα. Που μάς έδειξε ότι ο αγώνας δεν είναι μόνο μακροχρόνιος, είναι επίσης άνισος και ανώφελος. Αυγά στον τοίχο.

Μαζευτήκαμε στη μία πλευρά όσοι φρικάραμε από τη ρητορική μίσους που θα έκανε τον Γκέμπελς υπερήφανο, μάλιστα μέσα σε ένα υποτιθέμενο χώρο καλοσύνης και αγάπης, μια εκκλησία. Σχολιάσαμε, πατήσαμε αμέτρητα “έλεος”, γράψαμε δακρύβρεχτα, μακροσκελή κατηγορώ για τον ολοκληρωτισμό, το μίσος και το αυγό του φιδιού, την τρολάραμε, κάποιοι κάφροι πήγαν πάλι the extra mile προτάσσοντας σεξισμό και ψόφους απέναντι στον... φασισμό της (δεν δουλεύει έτσι μάγκες, σίγουρα βρίσκεστε στη σωστή πλευρά;). Κάναμε likes και shares, τον Costis Con, τον Παρρά, τον Λεόντιο, την Κούλα, τον Λούκα, τον Πίττα, τον Φωτίου, τον Χριστοδούλου, την Ανθή κ.ά. Χαρήκαμε πάλι όλοι οι αριστεροί/κεντρώοι/δημοκράτες/μετριοπαθείς/λίμπεραλς/προοδευτικοί/ανοιχτόμυαλοι/επαναπροσεγγιστές ότι καταφέραμε ακόμα μερικά καίρια χτυπήματα στον κακό φασισμό όπως ο Sly τον Dolph Lundgren στο Rocky IV πριν αποσυρθούμε πίσω στη γωνιά μας για να ουρλιάζει ο κόουτς στο αυτί μας “πρόσεχε το (ακρο)δεξί του” μέχρι να ξεκινήσει ο επόμενος γύρος. Βασικά χαιρόμαστε μόνοι μας. Κηρύττουμε στους ήδη προσηλυτισμένους και κινούμενοι στους στενούς φιλικούς κύκλους μας έχουμε την παραπλανημένη αντίληψη πως αυτή είναι και η κυρίαρχη τάση.

Δεν θα μπορούσαμε να πέσουμε περισσότερο έξω.

Γιατί αν υπάρχουμε οι εκατοντάδες, άντε μερικές χιλιάδες που αντιδράσαμε έντονα στην περίπτωση Σιούφα, υπάρχουν οι δεκάδες χιλιάδες (μπορεί και περισσότεροι) που την υποστηρίζουν/αποθεώνουν/εξιδανικεύουν με το ίδιο πάθος, παλμό κι αποφασιστικότητα και με σχεδόν παρόμοια επιχειρήματα. Κι όλοι αυτοί δεν είναι οι συνήθεις ακροδεξιοί/νεοναζί/γριβικοί/χουντικά κατάλοιπα/αμετανόητοι ΕΟΚΑβητάδες πραξικοπηματίες/κακοποιοί του κοινού ποινικού κώδικα και οι λογής ψεκασμένοι που συναντάς στα γνωστά γκρουπ εθνικού αυνανισμού στο Facebook. Αυτοί αποτελούν ένα, προς το παρόν, μικρό ποσοστό που θα αυξάνεται όσο η ρητορική μίσους γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο legit και mainstream (από Trump και Βραζιλία μέχρι ευρωπαϊκή ακροδεξιά και τη δική μας εδώ ΕΛΑΜοποίηση του μεσαίου χώρου) - όταν δηλαδή θα πάψεις να ντρέπεσαι γι’ αυτό που πραγματικά είσαι, δηλαδή ένας ρατσιστής, ομοφοβικός ΦΑΣΙΣΤΑΣ, αλλά θα μπορείς να το διατυμπανίζεις κιόλας μέσα από την κανονικοποίηση που προσφέρουν απλόχερα οι Σιούφτες αυτού του τόπου με τη σιωπηρή στήριξη του κράτους, της δημόσιας εκπαίδευσης, της Εκκλησίας, της “ιστορίας”, της “παράδοσης”, του “πολιτισμού”, του “έτσι γουστάρω σιορ”.

Με λίγα λόγια επειδή γεννήθηκες Ελληνοκύπριος σε ημικατεχόμενη πατρίδα μπορείς να μισείς Τούρκους, αλλόθρησκους, αλλοδαπούς, πούστηδες κι επαναπροσεγγιστές γιατί έτσι επιβάλλεται, έτσι σε έχουν προγραμματίσει και αυτό είναι το “σωστό”, το “νορμάλ”, το “κυρίαρχο”, το “κανονικό”.

Γι’ αυτό και κανείς από το ακροατήριο της εν λόγω κυρίας δεν αντέδρασε. Όχι γιατί είναι όλοι νεοναζί και φασίστες, αντίθετα σίγουρα θα υπήρχαν ανάμεσα και γονείς με gay παιδιά που θα ντρέπονται γι’ αυτά αφού σύμφωνα με τις Σιούφτες είναι “διαστροφή”. Δεν αντέδρασαν ή αντίθετα επικρότησαν την εν λόγω κυρία γιατί πολύ απλά όσα έβγαιναν από το χριστιανικό στόμα της είναι “κανονικά”. Είναι αυτά που λίγο-πολύ ξέρουν, εγκρίνουν και αναπαράγουν οι ίδιοι γιατί αυτά ακριβώς έμαθαν απ’ τους δικούς τους γονείς/δασκάλους/πνευματικούς. Δεν θεωρούν ότι κάνουν κάτι κακό μισώντας τους Τούρκους (είναι κατακτητές), τους gay (είναι ανώμαλοι και θα μας κάψει ο Θεός), τους αλλόθρησκους (οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό), τους ξένους (είναι βιαστές και δολοφόνοι), τους οπαδούς της λύσης (είναι προδότες και τα παίρνουν απ’ τον ΟΗΕ). Θεωρούν μέσα στη δική τους παραπλάνηση αδιανόητο να μην απεχθάνεσαι όλα αυτά που αποκλίνουν απ’ το “κανονικό” που όρισαν ο Θεός, οι πατέρες του Έθνους και οι ένδοξοι ημών πρόγονοι.

Όλοι αυτοί που έχυσαν προχθές ποτάμια από κροκοδείλια δάκρυα για τη μικρή Μαρία-Ραφαέλα, το κοριτσάκι με σύνδρομο Down που του φέρθηκαν σκατένια στη σχολική γιορτή με την ίδια ευκολία που κλαψουρίζουν και σιχτιρίζουν στο Facebook για ένα κακοποιημένο κουτάβι. Οι πάντες μπορούν να λυπηθούν ένα γλυκύτατο κοριτσάκι με αναπηρία που το πλήγωσαν οι συμμαθητές και οι δασκάλες του, σωστά; Βλέπετε, είναι πιασάρικο το στόρ: διαθέτει ένα αθώο κι ανυπεράσπιστο θύμα, ξεκάθαρους κακούς να βρίσεις και χιλιάδες αυτόκλητους ιππότες με αστραφτερή πανοπλία να σπεύδουν να το σώσουν καβάλα στο keyboard μοιράζοντας likes, shares, “έλεος” και “ντροπή!” ανέξοδα κι αβέρτα. Αλλά βλέπετε η Μαρία-Ραφαέλα γεννήθηκε με σύνδρομο Down, “ήταν θέλημα Θεού”, δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό, αφήστε που τονώνει το Σύνδρομο του Σωτήρα των λεγόμενων “φυσιολογικών” που λυπούνται στο Facebook και στον Ραδιομαραθώνιο και μετά παρκάρουν στις θέσεις των αναπήρων ή μαζεύουν υπογραφές για να διώξουν το αυτιστικό ή το “καθυστερημένο” (ναι, έτσι εκφράζονται όταν νομίζουν πως δεν τους ακούει κανείς) από την τάξη του παιδιού τους γιατί εμποδίζει το μάθημα. Τι γίνεται όμως με το ομοφυλόφιλο παιδί που υφίσταται bullying; “Καλά να πάθει το πουστράκι”. Το προσφυγόπουλο; “Να πάει από κει που’ ρθε”. Το αλλοδαπό/αλλόθρησκο; “Έτσι είναι μάνα μου τούτη η ράτσα, κλεφτρόνια και αιμοβόρικα από κούνια”.

Η Σιούφτα δεν είναι το πρόβλημα, αυτή είναι ακόμα μια γραφική περίπτωση όπως εκείνη η τύπισσα που ζήτησε να εξαιρεθεί η κόρη της από τη διδασκαλία Τ/κ συγγραφέων, έγινε για λίγες μέρες poster girl του ΕΛΑΜ και ξεχάστηκε γρηγορότερα κι απ’ το Pokemon Go. Το δικό μας, τεράστιο Huston We Have a Problem είναι η “κανονικοποίηση” των όσων πρεσβεύει η κάθε Σιούφτα.

Και μεταξύ μας, αυτή είναι που προσωπικά τρέμω.

Στη φωτογραφία το Μνημείο του Ολοκαυτώματος του Lidice, ενός μικρού χωριού της Τσεχίας όπου τον Ιούνιο του 1942 οι Ναζί εκτέλεσαν επί τόπου 192 άντρες ενώ έστειλαν στα κρεματόρια 60 γυναίκες και 88 παιδιά. Όλα τα θύματα, μερικά μόνο από τα εκατομμύρια, ήσαν εκπρόσωποι του “εσωτερικού εχθρού” που διακήρυττε ο Χίτλερ και αναπαράγουν με περισσή ευκολία οι σύγχρονοι συνεχιστές του - παραπλανημένοι και μη. Τότε ήταν οι αλλόθρησκοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι κατώτερες φυλές και οι προδότες του έθνους. 75 χρόνια μετά η ρητορική παραμένει η ίδια.