Θεαματική ήταν σε μαζικότητα η χθεσινή, μεγαλειώδης κινητοποίηση των εκπαιδευτικών. Ήταν η μεγαλύτερη πορεία για εργασιακά θέματα, που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Βασικά, δεκαετίες ολόκληρες είχαμε να δούμε τόση «εργατιά» να ξεχύνεται στους δρόμους για «επανάσταση».

Μια αντίστοιχου βεληνεκούς κινητοποίηση (σε αριθμό πολιτών) είχε πραγματοποιηθεί βεβαίως το 2011 με τους αντι-αριστερούς «αγανακτισμένους», εκείνοι όμως δεν ήταν για εργασιακά ζητήματα που βγήκαν στους δρόμους. Άλλα ήταν τα δικά τους θέματα κι ας μην … τα ανασκαλίσουμε.

Η παραδοσιακά αλλόκοτή μας κοινωνία έχει τώρα διχαστεί ανάμεσα σε υπαλλήλους, δημόσιους και ιδιωτικούς. Ή μάλλον σωστότερα, σε όλους όσοι με επιχειρήματα υποστηρίζουν τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και σ’ αυτούς που, με αντεπιχειρήματα, τις επικρίνουν. Ο διχασμός αυτός, εικάζεται, είναι σκόπιμος και επιτηδευμένος. Για αποπροσανατολισμό από σκάνδαλα οικονομικά. Σκάνδαλα φοβερά, σκάνδαλα τρομερά. Έχοντας εξοικειωθεί με τις κουτοπονηριές της τέρμα διεφθαρμένης, επικοινωνιακά ωστόσο πολύ αποτελεσματικής, παρούσας κυβέρνησης, αρκετά πιθανό είναι κάτι τέτοιο να ισχύει.

εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια

Στον διχασμό αυτό, σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια.

Προσωπικά πιστεύω πως με το δίκιο τους οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν τα δίκια τους. Μετά τη δημόσια υγεία, η δημόσια παιδεία είναι σαφώς το σημαντικότερο κοινωνικό αγαθό και μπράβο τους για την κινητοποίηση! Δίπλα τους πρέπει να στεκόμαστε, όχι απέναντι. Μάχονται για κάτι ιερό. Με το δίκιο τους ενδεχομένως να δυσανασχετούν και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό, οι οποίοι συχνά λαμβάνουν το ένα δεύτερο, το ένα τρίτο ή και το ένα τέταρτο του μισθού των δημοσίων, χωρίς καμία οικονομική ασφάλεια και με αρκετά ουσιαστικότερα προβλήματα για τη μηνιαία και καθημερινή τους επιβίωση. Στα δικά τους αυτιά, τα αιτήματα των οργανωμένων εκπαιδευτικών ακούγονται πλεονεκτικά και προκλητικά. Προβοκατόρικα.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πια ακλόνητο γεγονός πως η μαζικότερη κινητοποίηση που έχει γίνει για εργασιακά δικαιώματα πραγματοποιήθηκε χθες από τους τρόπον τινά «προνομιούχους» εργαζομένους της χώρας. Μια παραδοξότητα ωστόσο που, ίσως να μην είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευθεί.

Πρώτα και κύρια, είναι μάλλον θέμα ... χρόνου. Όσο κι αν έχουν κουραστεί οι εκπαιδευτικοί ν' ακούνε ξανά και ξανά για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, που ως επιχείρημα έχει κακώς ξεχειλωθεί, ισχύει πως ο υπάλληλος των 500, 700 ή των 1000 ευρώ τον μήνα, δεν βγήκε ακόμα στους δρόμους, μάλλον γιατί … δεν έχει τον χρόνο να το πράξει. Βασικά, δεν έχει χρόνο καν να το σκεφτεί, αφού εκτός από το απαράδεκτό του εισόδημα, τις περισσότερες ώρες της ζωής του ... δουλεύει! Ωράρια εξαντλητικά, χειμώνα, καλοκαίρι.

Στα μεταμνημονιακά, αστραφτερά χρόνια του κυπριακού City Of Dreams, χιλιάδες (σίγουρα όχι όλοι, πάρα πολλοί όμως) είναι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ντόπιοι και αλλοδαποί, που πληρώνονται με μισθούς πείνας. Κι αν δεν είναι πείνας οι μισθοί, με το ζόρι πλησιάζουν το περιβόητο αξιοπρεπές εισόδημα. Όλα αυτά, την ώρα που οι τιμές για τα είδη πρώτης ανάγκης και για στέγαση, συνεχώς αυξάνονται. Πολύ απλά, ο υπάλληλος στη ξενοδοχειακή βιομηχανία και στο Starbucks, ούτε τον χρόνο έχει, ούτε τη διάθεση να διοργανώσει ή να παρευρεθεί στην οποιαδήποτε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Προτεραιότητές του είναι άλλες.

Ας προσπαθήσουν έστω να αιτιολογήσουν τις αντιδράσεις οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σίγουρα όχι ζάμπλουτοι, οι οικονομικά όμως πολύ πιο ασφαλείς. Είναι ίσως κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρείται με λαιφσταλικά, εικαστικά και άλλα ιντελεκτιουαλίστικα δρώμενα. Η συμμετοχή σ’ αυτά είναι άμεσα αλληλένδετη με την οικονομική επιφάνεια, την κοινωνική τάξη και τον ελεύθερο χρόνο που ο καθε ένας έχει.

ας μην μηδενίζεται όμως, ας μην υποτιμάται, κι ας μην χλευάζεται η «επανάσταση» των εκπαιδευτικών

ΔΙΑΒΑΣΕ EΠΙΣΗΣ: Στη χθεσινή πορεία γνωρίσαμε και αγαπήσαμε την κυρία Μαρούλα

Εξίσου σημαντικό ρόλο στο χθεσινό θεαματικό αποτέλεσμα θα διαδραμάτισε ασφαλώς και η -ωραία- συντεχνιακή, συνδικαλιστική παράδοση των εκπαιδευτικών. Ανέκαθεν ήταν δραστήριοι ως οργανωμένοι εργαζόμενοι και δεν είναι τυχαίο που στις προεκλογικές εκστρατείες οι εκάστοτε πολιτικοί ή και πολιτικάντηδες πάντοτε προσπαθούν να τους χαϊδεύουν τ’ αυτιά. Ως εκλογικό σώμα, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητοι.

Η κινηματική πρωτοπορία προνομιούχων ομάδων είναι κάτι πάντως που υποστηρίζεται και ιστορικά. Η περίφημη Ελληνική Επανάσταση, για παράδειγμα, δεν ήταν από τη φτωχολογιά των ραγιάδων υπηκόων που υποκινήθηκε. Οι επιφανείς, γαλλο-αναθρεμμένοι εύποροι αστοί της Οδησσού είναι που τη ξεκίνησαν. Από τους πλουσιότερους των ντόπιων Αμερικανών ξεκίνησε και η Αμερικανική Επανάσταση. Πρώτοι αυτοί ήταν που θέλησαν να απαλλαγούν από την ασφυκτική κηδεμονία των Άγγλων.

Επομένως, αρκετά συχνά τα προνομιούχα μέλη μιας κοινωνίας είναι αυτά που διαθέτουν τα μέσα, τον χρόνο, το γνωστικό καθώς και το πολιτισμικό υπόβαθρο να ρίξουν σπόρους.

Καταληκτικά λοιπόν, σε μια εποχή που οι φτωχοί δεν σταματούν να γίνονται φτωχότεροι και οι πολύ πλούσιοι πλουσιότεροι, ας μην μηδενίζεται, ας μην υποτιμάται, κι ας μην χλευάζεται η «επανάσταση» των εκπαιδευτικών. Σ’ ένα ολοένα πιο δυστοπικό καθεστώς, σε μια νέας μορφής φεουδαρχία, που όσο περνάει ο καιρός, θα δείχνει με μεγαλύτερη αγριάδα τα εντεπρενερίστικα, ιντιβιντζιουαλίστικα δόντια της, η διαμάχη μεταξύ των εργαζομένων, δημόσιων και ιδιωτικών, είναι το δάχτυλο.

Το φεγγάρι στο οποίο το δάχτυλο προσπαθεί τουλάχιστον να δείξει μάλλον αλλού είναι που βρίσκεται ...