1. Είναι ο Κύπριος ιστιοπλόος που έδωσε το σκάφος του στον Τούρκο συναθλητή του Αλίσιαν Καϊνάρ ώστε ο τελευταίος να μπορέσει να διεκδικήσει μετάλλιο

Και μαντέψτε, κέρδισε το χάλκινο. Κι επειδή μάλλον η πληροφορία δεν καταγράφηκε καλά στον εγκέφαλο πάμε πάλι: Κύπριος ιστιοπλόος έδωσε το σκάφος του σε Τούρκο (όχι Τουρκοκύπριο) στον ίδιο αγώνα ώστε ο τελευταίος που είχε ακόμα ελπίδα για μετάλλιο να μπορέσει να συνεχίσει αφού είχε σπάσει το κατάρτι του δικού του. Κύπριος. Σε Τούρκο. Και πολύ καλό του φίλο μάλιστα. Όταν συνειδητοποιήσετε το μέγεθος της έχθρας, της καχυποψίας και της προκατάληψης ανάμεσα στους δύο λαούς, θα καταλάβετε και το μεγαλείο της συγκεκριμένης κίνησης.

2. Θέλει μεγάλη καρδιά (για να μην πω κάποιο άλλο, λιγότερο κόσμιο, όργανο) να κάνεις κάτι τέτοιο και μάλιστα δημόσια

Σε έναν τόπο όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού επιδίδεται σε pissing contest για το ποιος αγαπάει περισσότερο την πατρίδα του... μισώντας τους Τούρκους, ο Παναγιώτης κινήθηκε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση ρισκάροντας έτσι να χαρακτηριστεί “προδότης”, “τουρκοπροσκυνημένος”, “λινομπάμπακος” ή με κάποιον άλλο καμμένο χαρακτηρισμό από τους γνωστούς ψεκασμένους του διαδικτύου με δυσανάλογα δυνατό γάβγισμα σε σχέση με τα μικροσκοπικά κότσια τους. Συνεπώς εκτός από μεγάλη καρδιά το παραπάνω απαιτεί και κάποια άλλα... μεγάλα. Και ο Παναγιώτης απέδειξε ότι τα έχει και τα δύο (ή μήπως τρία;)

3. Είναι αληθινός πατριώτης, το ιδανικό αντίδοτο στην τοξικότητα της κάθε Σιούφτα

Ποιος αγαπάει περισσότερο την πατρίδα του; Αυτός που την κάνει ν’ ακούγεται στο παγκόσμιο για κάτι τόσο όμορφο, ρομαντικό, ανθρώπινο και αλτρουιστικό όπως το fair play ή εκείνος που τη δηλητηριάζει με μίσος, φοβίες, προκαταλήψεις, διχασμό και κηρύγματα περί πλασματικής ανωτερότητας; Η απάντηση μοιάζει με no brainer δυστυχώς όμως το ίδιο και μια σεβαστή μερίδα του πληθυσμού, οπότε...

4. Δεν θα γίνει ποτέ viral γιατί πολύ απλά δεν πούλησε μίσος, τσαμπουκά και ανέξοδο πατριωτισμό

Η είδηση με την κίνηση του Παναγιώτη έσκασε το περασμένο Σάββατο όμως μόλις τις τελευταίες 2-3 μέρες άρχισε να εμφανίζεται δειλά-δειλά στα mainstream ΜΜΕ του νησιού. Βλέπετε αν ο νεαρός ιστιοπλόος αντί να δώσει το σκάφος του, βύθιζε το τουρκικό μαζί με τον Καϊνάρ τα media θα παραληρούσαν για τον “σύγχρονο Μιαούλη”, ο Συλλούρης θα του απένειμε όσα βραβεία δεν μπορούσε να κουβαλήσει ο Ντάνος, ο Σφακιανάκης θα του έστηνε άγαλμα ενώ η Σιούφτα θα παράφραζε για χάρη του και τους 15.693 στίχους της Ιλιάδας.

5. Oύτε που κατάλαβε ότι έγραψε ιστορία, θεώρησε απλά ότι έκανε το φυσιολογικότερο πράγμα του κόσμου

Με τα δικά του λόγια: «Τελειώσαμε την 5η ιστιοδρομία και πηγαίναμε για την 6η, την τελευταία της ημέρας και βλέπω τον Αλικάν να έχει πρόβλημα με το κατάρτι του, να είναι σπασμένο και να είναι γενικότερα προβληματισμένος. Ήταν μέσα στα μετάλλια και δεν θα μπορούσε να συνεχίσει. Σκέφτηκα επειδή ήμουν και λίγο πίσω στη διοργάνωση να του δώσω το σκάφος μου για να μπορέσει να διεκδικήσει το μετάλλιο». Πιο matter-of-fact πεθαίνεις. Ούτε κούνημα δαχτύλου, ούτε διδασκαλικό ύφος, ούτε αντιφά κήρυγμα από αριστερού άμβωνος, ούτε κάποιο υστερικό politically correct παραλήρημα. Ο μικρός όχι μόνο ξεγύμνωσε ολόκληρη την ακροδεξιά ιδεολογία αλλά έδωσε μαθήματα νηφαλιότητας και ψυχραιμίας στην ενίοτε εξίσου ενοχλητική αντίπερα όχθη που ουρλιάζει “φασισμός” με την παραμικρή διαφωνία (με τον γράφοντα να μην αποτελεί εξαίρεση - το δουλεύω πάντως μάγκες).

6. Εβαλε τον άνθρωπο στη σωστή θέση, δηλαδή πάνω από απρόσωπες κι αόριστες έννοιες όπως “κράτος”, “έθνος” και "θρησκεία"

“Ο Αλίσιαν (είναι συναθλητής μου και πολύ καλός μου φίλος. Δεν σκέφτηκα ότι είναι Τούρκος. Είναι φίλος μου, μπορεί μάλιστα να μην έχω τόσο καλούς Κύπριους φίλους». Λογικό. Η εθνικότητα δεν μπορεί ν’ αποτελεί κριτήριο για το ποιον θα βάλεις στη ζωή σου. Κι εγώ θα ένιωθα πιο κοντά έναν δημοκρατικό, ευχάριστο, προοδευτικό, ανοιχτόμυαλο και καλόψυχο άνθρωπο οποιασδήποτε φυλής ή χώρας παρά έναν σκατόψυχο Έλληνα ή Κύπριο νεοναζί. Τι δηλαδή; Επειδή με τον τελευταίο μιλάμε την ίδια γλώσσα; Αφήστε που με τους τελευταίους δεν θεωρώ ότι ανήκουμε καν στο ίδιο έθνος. Απ’ όσο ξέρω οι αληθινοί Έλληνες πατριώτες πάτησαν τον φασισμό, δεν τον ασπάζονται.

7. Για τη φράση του “όταν είπα στον Αλίσιαν ότι θα του δώσω το σκάφος με κοίταξε έκπληκτος, σαν να μην με πίστευε”

Μόνο γι’ αυτό τον αγαπάω λίγο περισσότερο. Πειράζει;