Φαντάζει η συγγνώμη το δυσκολότερο πράγμα που καλούνται να ψελίσουν. Ενώ έχουν αραδιάσει όλα τα ψέματα του κόσμου για να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, δυσκολεύονται να εκφράσουν μια έστω ανειλικρινή μεταμέλεια - έτσι για τα μάτια του κόσμου.

Συνέβη κατα την αλησμόνητη προεδρία Δημήτρη Χριστόφια, τότε που ξημέρωσε και για’ μας άλλο ένα μαύρο καλοκαίρι με την τραγωδία στο Μαρί. Δεν ήξερε, δεν άκουσε δεν είδε ο αδαής που δυστυχήσαμε να εκλέξουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ακόμα κι όταν το πόρισμα του Πολυβίου κατέδειξε ξεκάθαρα τις ευθύνες του, εκείνος πάλι συνέχισε να προκαλεί, να εξοργίζει και φυσικά, ν’ αρνείται πεισματικά να ζητήσει μια συγγνώμη για να κατευνάσει τα πνεύματα. ‘Ενα «λυπάμαι, σας συμπονώ, παραιτούμαι» από αξιοπρέπεια και μόνο. Μάταια ο κόσμος σηκώθηκε απ’τον καναπέ και βγήκε στους δρόμους. Παρόλο που η λαϊκή οργή ξεχείλισε καλώντας τον να παραιτηθεί, ο Χριστόφιας θα ολοκλήρωνε δεσποτικά τη θητεία του κόντρα σε θεούς και δαίμονες, συνεχίζοντας να εξυμνύει εαυτόν χρονια αργότερα - ακόμα και τώρα- ως μια περιφρονημένη γραφική φιγούρα που έχει απομονωθεί από τους πάντες.

Με το ίδιο απύθμενο θράσος της σχολής Χριστόφια πορεύεται και η κυβέρνηση Τσίπρα από τότε που αναρριχήθηκε στην εξουσία. Ίσως αυτό για την ακρίβεια να είναι και το πιο συνεπές της γνώρισμα μέσα στην πάροδο των τελευταίων χρόνων. Το γεγονός ότι επιδεικνύει το ίδιο θράσος ακόμα και τώρα, με πρωτοφανείς πολιτικές συμπεριφορές και επικοινωνιακές μεθοδεύσεις που ξεσκεπάζουν τις εμμονικές ιδεοληψίες ενός κόμματος που εκμεταλλεύομενο τις συγκυρίες βρέθηκε από το περιθώριο στο τιμόνι της χώρας, προκαλεί τρόμο.

Το θέαμα του Καμμένου να περιοδεύει στο Μάτι ζητώντας απο τους πληγέντες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους ήταν η πιο φρικτή έκφραση πολιτικής αλητείας που έχω δει στη ζωή μου

Ακριβώς όπως και η θητεία Χριστόφια, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση εμμένει τυφλά στο ετσιθελικό της αφήγημα με οδηγό την απόλυτη ανικανότητα, τη βαθιά άγνοια και την αλαζονεία που διαπνέει κάθε της δήλωση. Αφου είδαν και απόειδαν να κατηγορούν την Ευρώπη, το ΔΝΤ, τα μνημόνια, τη Μέρκελ και τον νεοφιλελυθερισμό, τώρα που δεν έμεινε άλλος θύτης να κατηγορήσουν - εκτός από τις ασσύμετρες απειλές, την κλιματική αλλαγή και τα αυθαίρετα- είπαν να ρίξουν τις ευθύνες στα θύματα. Το θέαμα του Καμμένου να περιοδεύει στο Μάτι ζητώντας απο τους πληγέντες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους ήταν η πιο φρικτή έκφραση πολιτικής αλητείας που έχω δει στη ζωή μου.

Χωρίς καμία συναίσθηση του μεγέθους της τραγωδίας, το μόνο που νοιάζει τον Τσίπρα και τον σοβιετικό εσμό που τον περιτρυγυρίζει, είναι η πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας προκειμένου να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα με όποιο κόστος. Το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσες μέρες για να αποφασίσει να εμφανιστεί - εν κρυπτώ- ο Πρωθυπουργός της χώρας στις πληγείσες περιοχές της Αττικής, διαμηνύοντας την πολιτική ανάληψη ευθυνών στη σφαίρα της θεωρίας και μόνο, επιβεβαιώνει την αντιστοιχία της σύγκρισης. Το δόγμα Χριστόφια ζει, βασιλεύει και αποθρασύνεται. Η ιστορία θα είναι αμείλικτη με όσους το ασπάζονται. Το ίδιο και το εκλογικό σώμα.

ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε

για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο·

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

Κ.Π. Καβάφης