Δεκέμβριος 2011: Ο 30χρονος κομμωτής Θεόδωρος Θεοφάνους από την Πάφο έστησε καρτέρι θανάτου στην 24χρονη συμβία του Τζούλια Οπόροκ και την 3χρονη κορούλα της. Ο δράστης πυροβόλησε την τεσσάρων μηνών έγκυο κοπέλα μέσα στο αυτοκίνητό της που βρέθηκε σε παραλία της Γεροσκήπου και στη συνέχεια κακοποίησε και έπνιξε το κοριτσάκι στη θάλασσα. Δημοσιεύματα της περιόδου κάνουν λόγο για “παθολογική ζήλια” του δράστη, για “παράφορο έρωτα” και “αρρωστημένο πάθος που του όπλισε το χέρι”. Ούτε ότι ο ψυχάκιας πυροβόλησε εν ψυχρώ μια έγκυο και έπνιξε με τα ίδια του τα χέρια ένα 3χρονο μωρό.

Σεπτέμβριος 2013: Ο 32χρονος Παντελής Νικολάου μεταβαίνει στο πατρικό σπίτι της 27χρονης εν διαστάσει συζύγου του Γεωργίας Γεωργίου και την πυροβολεί τρεις φορές με το στρατιωτικό G3 μπροστά στα τρία παιδιά τους. Τα σκάγια τραυματίζουν την 10χρονη κόρη τους ενώ στη συνέχεια ο δράστης αυτοκτονεί με το ίδιο όπλο. Λεπτομέρεια: Δύο φορές το θύμα κατήγγειλε τον θύτη στην Αστυνομία για απειλές και βίαιη συμπεριφορά και τις δύο φορές του κατάσχεσαν το όπλο για να του το επιστρέψουν επειδή δεν υπήρχε... γραπτό παράπονο (φαντάζομαι ήταν ευκολότερο γι’ αυτούς να το κατάσχουν μια και καλή όταν το ξεκόλλησαν απ’ το διαλυμένο κεφάλι του). Το έγκλημα ανακίνησε για λίγο το θέμα του κάθε ψυχόπελλου έφεδρου που κατέχει G3 χωρίς έλεγχο αλλά ξεχάστηκε γρήγορα υποθέτω για εθνικούς λόγους.

Ιούνιος 2014: Στην οδό Κων/πόλεως στον Στρόβολο ο 41χρονος Ανδρέας Πίττης περιμένει να έρθουν στο πατρικό του η εν διαστάσει σύζυγός του Μαργαρίτα με τα δυο τους παιδιά. Μόλις καταφθάνουν, εκείνος ζητάει να τα ξαναβρούν, η γυναίκα αρνείται, ακολουθεί λογομαχία κι εκείνος βγάζει το G3 και σκοτώνει εν ψυχρώ πρώτα την 35χρονη γυναίκα και ακολούθως την 9χρονη κόρη τους. Ο 14χρονος γιος καταφεύγει σε άδειο οικόπεδο απέναντι απ’ το σπίτι με τον δράστη να τον καταδιώκει και να τον πυροβολεί στην πλάτη τραυματίζοντάς τον. Πιστεύοντας ότι τον έχει σκοτώσει κι εκείνον στρέφει το όπλο πάνω του και αυτοκτονεί. Σημειώστε πως συγγενείς του δράστη έβρισκαν συχνά βήμα σε πρόθυμα δελτία και εκπομπές ώστε να ρίξουν το φταίξιμο στη νεκρή γυναίκα και να ξεπλύνουν τον δράστη που “θόλωσε”, “ένιωσε πίεση” και “ντρεπόταν να κυκλοφορήσει έξω μετά τον χωρισμό” ενώ “ξεχείλισε η οργή που δεν τον άφηνε να δει τα παιδιά του που τα υπεραγαπούσε”. Φάνηκε άλλωστε πόσο.

Το περασμένο Σάββατο στη Λεμεσό, ακόμα ένας τύπος με ψυχολογικά, που κατείχε όμως κυνηγετικό, πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι την πρώην σύντροφό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Ο λόγος; Εξαρτάται ποιον ρωτάς. Για το SigmaLive ας πούμε είναι το θύμα που του όπλισε το χέρι.

Ενώ γι’ αυτόν εδώ τον... ακρογωνιαίο λίθο της κυπριακής δημοσιογραφίας φταίει ο γαμημένος ο Σαίξπηρ

Τα στατιστικά στην Κύπρο είναι αποκαρδιωτικά: 37 γυναίκες δολοφονήθηκαν από νυν ή πρώην συντρόφους από το 2000 μέχρι σήμερα. 39 κλήσεις την ημέρα δέχονται οι υπηρεσίες στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας του νησιού ενώ μία στις πέντε γυναίκες άνω των 15 ετών θα υποστεί βιασμό, ξυλοδαρμό ή άλλης μορφής σωματική βία κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής της.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: (link: https://avant-garde.com.cy/kosmos/kokkina-papoutsia-opos-to-aima-dolofonimenon-ginaikon text: Με κόκκινα παπούτσια η διαμαρτυρία έξω από το Αρχηγείο / Όπως το αίμα των δολοφονημένων γυναίκων popup:yes)

Χωνέψτε το επιτέλους, τα θύματα δεν ήταν ούτε “άτυχα”, ούτε “μοιραία”, δεν σκοτώθηκαν από “έρωτα”, “πάθος”, “ζήλια” ή “αγάπη υπερβολική ”, εννοείται πως δεν το “προκάλεσαν”, ούτε φυσικά “όπλισαν το χέρι του δράστη”. Δολοφονήθηκαν ακριβώς επειδή είναι γυναίκες, θύματα μιας κοινωνίας που μεγαλώνει ακόμα άνδρες που δεν δέχονται το όχι ως απάντηση, που τις θεωρούν κτήμα τους και σηκώνουν με περισσή ευκολία το χέρι ή το όπλο όταν δήθεν προσβάλλεται ο ανδρισμός τους. Μια κοινωνία που τους βρίσκει διαρκώς ελαφρυντικά, σκέφτεται ενδόμυχα “ποιος ξέρει τι του’ κανε κι αυτή” ρίχνοντας ακούσια το φταίξιμο στο θύμα, που ρομαντικοποιεί -μέσω των media- τις δολοφονίες ως “οικογενειακές τραγωδίες” κι **“εγκλήματα πάθους”.** Βλέπετε ο άνδρας σκοτώνει γιατί “τυφλώθηκε απ’ το πάθος” ή “δεν άντεξε την πίεση” ενώ αν το έγκλημα το διαπράξει γυναίκα (ακόμα κι όταν βρίσκεται σε άμυνα) τότε έχουμε να κάνουμε με “ύαινα”, “μέγαιρα”, μια “διαβολική χήρα” που “έβαλε σε εφαρμογή το σατανικό της σχέδιο”.

Βέβαια δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, ούτε φυσικά όλοι οι άντρες γεννιόμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Σχηματίζεται όμως ένα μοτίβο, ένας τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς που πηγάζει από την ανατροφή μας. Από το “χτυπάς σαν κορίτσι” και το “κλαις σαν γυναικούλα” μέχρι το θέσφατο “ο άντρας είναι άντρας” και την “προσβολή του ανδρισμού” σε περίπτωση απιστίας ή απόρριψης από γυναίκα, διαιωνίζεται, πολλές φορές υποσυνείδητα, η τελείως λανθασμένη κι επικίνδυνη αντίληψη ότι η γυναίκα είναι υποδεέστερος άνθρωπος. Αντί να μαθαίνουμε τ’ αγόρια να σέβονται, να δέχονται το όχι ως απάντηση και να μη βλέπουν το πουλί τους ως κάποιο θεόσταλτο δώρο στον γυναικείο πληθυσμό, μεγαλώνουμε τα κορίτσια να είναι υπάκουες, να ντύνονται σεμνά, να μην προκαλούν, να ανέχονται και καμιά κουβέντα παραπάνω από τον άντρα (που είπαμε είναι άντρας) και γενικά να προσαρμόζουν τη ζωή και τη συμπεριφορά τους ώστε να μην τσαντίσουν κάποιον οξύθυμο άντρακλα με κυνηγετικό. Βασικά αντί να ανατρέφουμε τους άντρες να μην γίνονται θύτες, καταπιέζουμε τις γυναίκες ώστε να μην γίνουν πιθανά θύματα. Και βλέπουμε πόσο καλά πήγε αυτό.

Πόσες από τις νεκρές γυναίκες που αναφέρονται πιο πάνω άκουσαν το περίφημο “γύρνα στον άντρα σου και δεν θα το ξανακάνει, σ’ αγαπάει” από γονείς, συγγενείς, γείτονες, φίλους, ακόμα και τους αστυνομικούς που υποτίθεται ότι θα τις προστάτευαν; Πόσες καταγγελίες για βάναυσους συζύγους αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία, ειρωνεία, αδιαφορία ή κάποιο συγκαταβατικό “πήαινε έσσω σου τζαι εν οκέι” μέχρι που η επόμενη κλήση δεν γίνεται από την ίδια αλλά από κάποιο γείτονα που άκουσε πυροβολισμούς; Είναι νομίζετε τυχαίο ότι ο άλλος σκότωσε πέντε γυναίκες και δύο κοριτσάκια κάτω από τη μύτη αστυνομικών που ορκίζονταν ότι τα θύματα ζούσαν ζωή χαρισάμενη στα κατεχόμενα; Ή ότι για το τριπλό φονικό της Λεμεσού η κοπέλα του Χριστάκη Θωμά άκουσε περισσότερους ψόφους και καρκίνους ως “πέτρα του σκανδάλου” και “αιτία του φονικού” (όπως τη βάφτισαν τα πάντα πρόθυμα για κανιβαλισμό media) κι από τον ίδιο τον δράστη που έσφαξε στην ψύχρα τρεις ανθρώπους;

Σήμερα, Τρίτη 2 Ιουλίου στις 6 το απόγευμα διοργανώνεται, αυθόρμητα και μέσω Facebook όπως τα περισσότερα πλέον, εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Αρχηγείο της Αστυνομίας με κεντρικό σύνθημα “Ούτε μία λιγότερη” και βασικό αίτημα τη “λήψη μέτρων και επίδειξη της απαραίτητης πολιτικής βούλησης σε όλα τα επίπεδα για τερματισμό της έμφυλης βίας, μηδενική ανοχή απέναντι στους βιασμούς, τις δολοφονίες, τον εκφοβισμό, την κακοποίηση και τις διακρίσεις κατά των γυναικών και επίσπευση των διαδικασιών για εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης” όπως τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση. Για να τονίσουμε δηλαδή για πολλοστή φορά τα αυτονόητα, να λάβουμε για πολλοστή φορά τα ίδια ευχολόγια και αόριστες διαβεβαιώσεις για αυστηρότερους ελέγχους της οπλοκατοχής από διαταραγμένους, τα ίδια κι απαράλλαχτα λογύδρια ότι είμαστε στο πλευρό των γυναικών, το άλλο μισό του ουρανού, τις γνωστές μαλακίες.

Μέχρι την επόμενη που θα διαφωνήσει με το G3 του πρώην της και θα καταλήξει να χάσει πολλά περισσότερα από μια λογομαχία.

Για όλες αυτές λοιπόν που σήμερα δεν θα είναι εκεί γιατί τόλμησαν να αντιμιλήσουν, να μην υπακούσουν, να ξενοκοιτάξουν, να αρνηθούν σεξ, να γνωρίσουν ή να χωρίσουν τον λάθος άνθρωπο. Για τη Σοφία αλλά και τη Γεωργία, τη Μαργαρίτα, την Τζούλια και τα υπόλοιπα θύματα μιας λίστας που μεγαλώνει δυσανάλογα με τον προβληματισμό μας...

Όλα τα κείμενα του Μαρίνου Νομικού για την Avant Garde μπορείς να τα βρεις εδώ