Γιατί τα πανηγύρια για την καταδίκη της ρατσίστριας είναι η μεγαλύτερη υποκρισία όλων

Γιατί τα πανηγύρια για την καταδίκη της ρατσίστριας είναι η μεγαλύτερη υποκρισία όλων

Γιατί τα πανηγύρια για την καταδίκη της ρατσίστριας είναι η μεγαλύτερη υποκρισία όλων
Κόβουμε φλέβες για κουτάβια, ΑμΕΑ και ελληνόπουλα αλλά όταν πρόκειται για εγκλήματα μίσους η ευαισθησία μας σκοντάφτει σε «ιδεολογίες»

Tο ότι ως έθνος είμαστε των άκρων δεν είναι κάτι που λέγεται για πρώτη φορά. Το ότι πέφτουμε με τα μούτρα σε ένα θέμα ενώ μπορούμε να δείχνουμε πρωτοφανή αδιαφορία για ένα άλλο, εξίσου σημαντικό αλλά όχι τόσο “πουληστερό”, επίσης χαρακτηριστικό μας. Όπως και το να δείχνουμε υπερευαισθησία για ευκολάκια ενώ σφυρίζουμε αδιάφορα ή κάνουμε πως δεν βλέπουμε εάν το θεματάκι μας έχει λίγα περισσότερα αγκαθάκια.

Για παράδειγμα, σε μια χώρα όπου η υπερευαισθησία για το παράνομο παρκάρισμα σε θέσεις αναπήρων περισσεύει το βρίσκετε λογικό μόνο στο πρώτο 9μηνο του 2018 να κόπηκαν 1.282 εξώδικα γι’ αυτήν ακριβώς την παρανομία; Αλλά βλέπετε το πέσιμο σε κάποιον που το κάνει είναι τόσο μαζικό και καθολικό, στα social media άλλωστε λειτουργούμε με την ψυχολογία αγέλης, που πιθανότατα συμμετέχουν στον δημόσιο λιθοβολισμό ακόμα και άτομα που έχουν παρκάρει σε θέση ΑμΕΑ τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.

Το ίδιο ισχύει για τα άλλα δύο σκέλη του τρίπτυχου “ανάπηροι-παιδιά-κουτάβια” που ενεργοποιούν τις Μητέρες Τερέζες του διαδικτύου: Με τόση ξέχειλη αγάπη για τα ζώα, τους αναρίθμητους ψόφους και τις κατάρες για ευφάνταστα μαρτυρικούς θανάτους σε όποιον στραβοκοιτάξει έστω κάποιο κουτάβι θα περίμενε κανείς μια νήσο με άδεια καταφύγια αδέσποτων (αφού θα έχουν υιοθετηθεί όλα) και... μηδέν κυνηγούς (για κάποιο λόγο μία νεκρή και ποσταρισμένη στο Facebook πέρδικα δεν προκαλεί την ίδια κατακραυγή με ένα βασανισμένο κουτάβι προφανώς γιατί η πέρδικα δεν σου φέρνει τις παντόφλες μόλις μπαίνεις στο σπίτι).

Το ίδιο συμβαίνει και με τα μωρά. Και λέω πάνω-κάτω γιατί αν στα (οικόσιτα) ζώα η ευαισθησία και υποστήριξη είναι μαζική, καθολική και αδιαμφισβήτητη, σε ότι αφορά τα παιδιά χμμ όχι και τόσο. Τα παιδιά βλέπετε είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι φέρουν μπαγκάζια. Ιδιότητες. Ταμπέλες.

Και οι ταμπέλες (δια)χωρίζουν. Αν και στις πλείστες περιπτώσεις θυματοποίησης ενός παιδιού άνθρωποι όλων των σχολών σκέψης και ιδεολογιών ενώνουν δυνάμεις για να μοιράσουν ψόφους και ευνουχισμούς, υπάρχουν και οι “γκρίζες” ζώνες όπου η ευημερία ενός παιδιού έρχεται σε αντίθεση με τα βασικά πιστεύω κάποιων ή fuck it ας μην κρυβόμαστε, με τη ναζιστική ιδεολογία κάποιων σκατόψυχων χαμένων κρίκων της εξέλιξης.

Από τη μία απειλείται σύρραξη στα social media έτσι κι ένα κυπριόπουλο σπάσει το νύχι του από την άλλη μπορεί κάποιος να προστάζει να πετάξουμε στη θάλασσα γυναικόπαιδα πρόσφυγες, κάποια σκατοκέφαλη να ποστάρει “Γύφτος ρομά μαχαίρωσε την αδελφή του, λουθείτε τους”, το ΕΛΑΜ να διαδίδει (ψευδώς) ότι μοίρασε μπουφάν “μόνο σε Ελληνόπουλα”, ένα ολόκληρο χωριό να διώχνει ασυνόδευτα παιδιά από την περιοχή λες και είναι πυρηνικά απόβλητα ή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αποφυλακίζει με χάρη όχι έναν, ούτε δύο αλλά επτά(!) παιδεραστές χωρίς ν’ ανοίξει μισό γαμημένο ρουθούνι. Και δεν εννοώ να ξεσηκωθούμε πάλι οι πέντε, δέκα, πενήντα γραφικοί που μας ειρωνεύονται κιόλας ως “αστυνομία PC” (ναι, τόσο ηλίθιοι είναι) αλλά να αντιμετωπιστούν με την ίδια μαζική, παθιασμένη, καθολική και συντριπτική υποστήριξη του θύματος και αποδοκιμασία του δράστη που απολαμβάνει το μέσο κακοποιημένο κουτάβι.

Αλλά όχι βέβαια. Το κουτάβι είναι no brainer από πολλές απόψεις. Εύκολο, ανέξοδο, πιασάρικο, ευρείας αποδοχής και οικουμενικά χαριτωμένο, όλοι αγαπάνε τα κουτάβια σωστά; Ποστάρεις έναν ξεγυρισμένο καρκίνο στον δράστη, λαμβάνεις 2,5 χιλιάδες likes και 750 “ακριβώς αυτό” από κάτω. Αλλά το προσφυγόπουλο, το Ρομά, το ομοφυλόφιλο παιδί που τρώει bullying, η βιασμένη έφηβη που δεν πιστεύει κανείς ότι δεν είναι τσουλάκι, η τυπική γυναικοκτονία, οοοοοοόχι καριολάκι, αυτά προϋποθέτουν σύνθετη σκέψη, γνώσεις, άποψη και φυσικά ανάλογη ιδεολογία. “Αυτούς όλους τους υποστηρίζουν οι πούστηδες, οι άθεοι και οι κομμουνιστές” και προς Θεού δεν θέλουμε να μας κρεμάσουν τίποτα κουδούνια, σωστά; Οπότε μούγκα στη στρούγκα και πάμε πάλι πίσω στα κουτάβια, το παρκάρισμα στις θέσεις ΑμΕΑ, άντε και κανένα “μάνα μου ρε” σε κάποιο (πιστοποιημένο) κυπριόπουλο με σύνδρομο Down. Σιγουράκια.

Η πρόσφατη καταδίκη της ηλίθιας που ξέρασε χολή κάτω από τη φωτογραφία του ασιατικής καταγωγής υιοθετημένου παιδιού Κυπρίων πολιτών (μη φανταστείτε κι ότι την έστειλαν και στα κάτεργα, 800 ευρώ πρόστιμο έφαγε) είναι μεν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά δεν είναι αρκετό. Βλέπετε, ένας άλλος χρήστης φίλος του πατέρα (που είναι και γνωστή φυσιογνωμία του νησιού) έστειλε screenshots στην Επίτροπο για τα Δικαιώματα του Παιδιού που με τη σειρά της ενημέρωσε την Εισαγγελία η οποία κινήθηκε αυτεπάγγελτα εναντίον της συγκεκριμένης. Την ίδια στιγμή ρατσιστικά, σεξιστικά και ομοφοβικά παραληρήματα βουλευτών, κομματόσκυλων, του ίδιου του Αρχιεπισκόπου και χιλιάδων ομοϊδεατών τους περνούν στο ντούκου είτε γιατί οι Αρχές δεν ξέρουν πως να τα χειριστούν, είτε φοβούνται, είτε χέστηκαν “για μερικούς βρωμισμένους πρόσφυγες”, είτε -ακόμα χειρότερα- τα βαφτίζουν “ιδεολογία” και “αντίθετη άποψη” και εμμέσως μας συνιστούν να τα σεβαστούμε.

Μέχρι λοιπόν να δούμε να εφαρμόζεται ο αντιρατσιστικός νόμος για ΟΛΟΥΣ και με την ΙΔΙΑ ακριβώς ευαισθησία που επιδείχθηκε στην προαναφερθείσα περίπτωση ας μου επιτραπεί να απέχω από τα πανηγύρια, τους διθυράμβους και τα ευχολόγια με αφορμή την ιστορική, δε λέω, απόφαση.

ΥΓ Αλήθεια, αυτή εδώ η τύπισσα δεν πληροί τα κριτήρια για αυτεπάγγελτη δίωξη; Ή μήπως, ξέρετε, Ρομά;

Loader