Γιατί ο αγώνας Κύπρου - Ελλάδας είναι το απόλυτο κάψιμο για τον μέσο Κυπραίο Ελληναρά
Η Εθνική ποδοσφαίρου της Κύπρου υποδέχεται αύριο 7/10 το αντίστοιχο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2018 κι εμείς θα προσπαθήσουμε να μπούμε στο μυαλό του μέσου Κύπριου εθνικιστή που όπως συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις... καίγεται από την υπερπροσπάθεια να επιλέξει ποιον να υποστηρίξει.
Επιλογή πρώτη: Υποστηρίζεις την Εθνική Κύπρου Ναι μεν: Που είναι και το πιο λογικό σωστά; Γεννήθηκες, μεγάλωσες, ζεις, εργάζεσαι και αναπαράγεσαι στην Κύπρο, κάνεις σούβλα, λες τζιαμέ αντί για εκεί και τραπεζώνεις κάθε Κυριακή 35 άτομα σόι. Που σημαίνει πως είσαι γνήσιος Κυπραίος, αγαπάς την πατρίδα σου, άρα υποστηρίζεις παντού και πάντα οτιδήποτε Κυπριακό, είτε αυτό είναι ο δίκαιος αγώνας του νησιού για απελευθέρωση, είτε παίκτης σε ελλαδικό ριάλιτι.
Αλλά: Άρα με την ίδια λογική το να υποστηρίξει ένας Κύπριος την Εθνική Κύπρου είναι no brainer, δυστυχώς όμως το ίδιο ακριβώς κι ο μέσος εθνικιστής/τραμπούκος οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Γιατί αν και το παραπάνω είναι κάτι που το υπαγορεύει η λογική, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα του έχουν παραχώσει στο μυαλουδάκι του από την εποχή που φορούσε κοντά παντελονάκια και τραγουδούσε “έχω μια αδελφή, έχω μια αδελφή τη λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ” στις σχολικές γιορτές. Ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι η μαμά πατρίδα (άσχετα εάν τον Ιούλιο του ‘74 κόντραρε στα ίσα τη Μήδεια για τον τίτλο της shittier mother της ιστορίας) κι εσύ είσαι πάνω απ’ όλα Έλλην, διαθέτεις ελληνική ψυχή, είσαι κατευθείαν απόγονος του Σωκράτη και του Λεωνίδα και γενικά θεωρείς τον εαυτό σου ως το δώρο του (Ορθόδοξου) Θεού στην ανθρωπότητα.
Η σχιζοφρένεια: Και φτάνει ο καημένος ο εθνικιστής στο ΓΣΠ για να υποστηρίξει την Εθνική Κύπρου τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, με την ίδια λογική φαντάζομαι που γιορτάζουμε την Ανεξαρτησία(;) παρουσία του Έλληνα Υπουργού Άμυνας και με (δανεικά) ελληνικά F16 να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας.
Επιλογή δεύτερη: Υποστηρίζω την Εθνική Ελλάδας
Ναι μεν: Γιατί όπως προαναφέραμε το να είσαι -και να νιώθεις- Έλληνας είναι προνόμια ανάλογα με εκείνα των καρτών με δωρεάν μίλια: Όσο περισσότερο το χρησιμοποιείς (διατυμπανίζεις) τόσο περισσότερους πόντους (εκτίμησης) κερδίζεις. Φωνάζεις ότι είσαι Έλληνας χωρίς κανένα προφανή λόγο πέρα ίσως από το να νιώσεις ανώτερος από κάποιους άλλους ανθρώπους (hint: δεν είσαι, ούτε κατά διάνοια) ενώ επιπρόσθετα ανήκεις στον επιούσιο λαό του Θεού αφού ως γνωστόν Ελληνισμός και Ορθοδοξία πάνε πακέτο πολύ πριν τη Βίκυ Χατζηβασιλείου - κaι η τύπισσα είναι στον αέρα like forever!
Μεγάλωσες άλλωστε με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη που σου έμαθαν πως αληθινή σου πατρίδα είναι η Ελλάδα κι ότι το ελληνοτουρκικό μόρφωμα του ‘60 ήταν ένας επώδυνος συμβιβασμός του Μακάριου, προσωρινός βέβαια μέχρι να επιτευχθεί η πολυπόθητη Ένωση για την οποία αγωνίστηκαν (και θυσιάστηκαν) οι ήρωες της ΕΟΚΑ, σωστά;
Αλλά: Κι αφού είσαι πάνω απ’ όλα Ελληναράς με μία και αδιαίρετη πατρίδα την Ελλάδα, τότε γιατί όλοι αυτοί που γαλούχησαν μ’ αυτά τα ιδεώδη και διαλαλούν με κάθε ευκαιρία τον ελληνοκεντρικό πατριωτισμό τους, σου πρήζουν τα ούμπαλα με τη “διαφύλαξη, διασφάλιση, εξέλιξη και ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας” κάθε φορά που έχουμε συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού ή προεδρικές εκλογές ή -το υγρό όνειρο κάθε πατριώτη υποψήφιου προέδρου που σέβεται τον εαυτό του αλλά ποτέ τη νοημοσύνη μας- και τα δύο σε μια μόλις χρονιά; WTF κύριοι;
Η σχιζοφρένεια: Πηγαίνει ο εθνικιστής Κύπριος στο ΓΣΠ ντυμένος με τη γαλανόλευκη να υποστηρίξει την Εθνική Ελλάδας ενώ γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Κύπρο που είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1960 κι έχει τη ΔΙΚΗ της Εθνική, επίσημα από το 1960 κι ανεπίσημα από το 1949. Με την ίδια λογική φαντάζομαι που εθνικόφρωνες διαφόρων κομμάτων διαμαρτύρονταν πέρσι έξω από την ελληνική πρεσβεία στη Λευκωσία για το ανέβασμα της “Αντιγόνης” από το Εθνικό Θέατρο στην κατεχόμενη Σαλαμίνα, κατηγορώντας το ελληνικό κράτος ότι “αποαναγνώρισε τις αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας”. Με τους διαμαρτυρόμενους να ανεμίζουν ελληνικές σημαίες.
Μην το πολυζορίζετε παιδιά. Υπάρχει και τρίτη λύση: Πηγαίνεις στο ΓΣΠ για να απολαύσεις πρωτίστως καλό ποδόσφαιρο μακριά από κόμπλεξ, σύνδρομα πλασματικής ανωτερότητας και ανόητες εθνικιστικές ιδεοληψίες κι έχοντας κατά νου το αγνό, πολιτισμένο και φίλαθλο “ας κερδίσει ο καλύτερος”. Αλλά ξέρω τι θα πείτε. Where’s the fun in that?