Πιστεύω και είμαι σίγουρος πως η κυρίαρχη φρασεολογία που διαχρονικά χρησιμοποιούν οι περισσότεροι ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι όποτε αναφέρονται στα του κυπριακού και της Τουρκίας δεν προσθέτει στην ειρήνη. Όχι μόνο αυτό αλλά βασίζεται σε στερεότυπα, είναι μεροληπτική, δεν είναι δεοντολογικά διασταυρωμένη και το βασικότερο, τις περισσότερες φορές διατυπώνεται ακούσια και μηχανικά.

Πιστεύω και είμαι σίγουρος πως η ίδια νοσηρή κατάσταση, αν όχι και χειρότερη, παρατηρείται και στον τουρκοκυπριακό Τύπο.

Ό,τι κι αν έγινε ή δεν έγινε σαράντα και πενήντα χρόνια πριν, οι δημοσιογράφοι στην Κύπρο εξακολουθούν να κάνουν χρήση μιας φρασεολογίας μονόπλευρης, που συντηρεί και διαιωνίζει ρητορική πολέμου και σύγκρουσης.

Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε παραχάραξη ιστορικών γεγονότων, όπως πολλοί με ειλικρίνεια πιστεύω, αντιδρούν. Μιλάω για στερεότυπες φράσεις και προσεγγίσεις των δύο εθνικών αφηγημάτων, οι οποίες, όπως συμβαίνει στα σχολεία και στην πολιτική ζωή, δεν αντιμετωπίζουν τα γεγονότα με νηφαλιότητα, αμεροληψία και αντικειμενικότητα. Έννοιες ιερές, που δεοντολογικά είναι υποτίθεται ταυτόσημες με το λειτούργημα και τον ρόλο της δημοσιογραφίας.

Όταν συνεπώς έμαθα πως λήφθηκε πρωτοβουλία να γίνει μια προσπάθεια όπως συμφωνηθούν, σε συμβουλευτική μορφή, αμοιβαία αποδεκτές λέξεις με σκοπό την καλλιέργεια ειρηνικής κουλτούρας σε επίπεδο πολιτών, το εξέλαβα προσωπικά ως κάτι θετικό.

Δυστυχώς και για την ώρα, μάλλον περισσότερο αρνητισμό κατά που φαίνεται πυροδοτεί στα μυαλά των ανθρώπων. Περισσότερο μίσος, έχθρα, κακία, εμμονή και εμπάθεια. Σε πολλαπλά επίπεδα.

Αντιλαμβάνομαι, κατανοώ πλήρως και συμμερίζομαι με πάθος την αγωνία να μη θεσμοθετηθεί οποιαδήποτε υπόδειξη που θα ποδηγετεί την έκφραση. Αρκετοί συνάδελφοι και όχι μόνο, δικαίως θέτουν το σωστότατο επιχείρημα πως ό,τι κι αν πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθένας, πρέπει να είναι ελεύθερος να το εκφράσει χωρίς περιορισμούς και υποδείξεις. Δυστυχώς, κι αυτό είναι μια προσωπική άποψη που στο πλαίσιο της όλης συζήτησης για την ελευθεροτυπία, δικαιούμαι να την εκφράσω, το πρόβλημα στα μυαλά των περισσοτέρων δεν είναι η φίμωση. Είναι οι εμμονές. Εμμονές με τους απέναντι, εμμονές που έχουμε εμείς μεταξύ μας. Με το να εξακολουθούμε να αυτοχαρακτηριζόμαστε ενδοτικοί και απορριπτικοί.

Το χθεσινό και σημερινό προσωπικό μου timeline είναι μια σκέτη κατάθλιψη. Καταθλιψάρα. Όχι για τους μονίμως αρνητικούς που ηδονίζονται κάθε φορά που βγάζουν τον αντιτουρκισμό τους. Αυτοί είναι συνεπείς με τις ξεκάθαρα ρατσιστικές τους απόψεις. Κατάθλιψη είναι κυρίως για τη σιωπηρή πλειοψηφία. Τα μετριοπαθή τυπάκια με τις ήπιες και δεκτικές, σε πρώτη ανάγνωση, απόψεις, που σε αφορμές όμως όπως αυτή, αποδεικνύουν πως πλειοψηφική διάθεση για ουσιαστική συνύπαρξη δεν υπάρχει. Μάλλον μόνο ένα τυπικό και πολιτικά ορθώς διατυπωμένο ευχολόγιο εκφράζουν.

Κατάθλιψη, και για τους χαρακτηρισμούς στους οποίους προβαίνουμε από οποιαδήποτε σχολή σκέψης κι αν προερχόμαστε. Απέναντι στον οποιοδήποτε άλλον.

Ο κλάδος μας αντιμετωπίζει χίλιες και δυό κακουχίες. Τόσο σε θέματα ελευθεροτυπίας όσο και πολύ περισσότερο σε θέματα εργασιακών δικαιωμάτων και εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν θυμάμαι στα τελευταία ειδικά χρόνια που έχουν κατακρεουργηθεί τα εργασιακά μας δικαιωμάτα, να υπήρξε ξανά τόσο εκκωφαντική, συλλογική αντίδραση για κάτι.

Κατάθλιψη.