Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, πλέον όλα παίζονται με κανόνες Facebook. Αυτό το ύπουλο, αμφιλεγόμενο και γελοιωδώς μαζικό social media που άλλαξε άρδην τον τρόπο που ζούμε, που εκφραζόμαστε, που μοιραζόμαστε, που φλερτάρουμε, που διαφωνούμε. Το εργαλείο που σύμφωνα με τα σοφά λόγια του Ουμπέρτο Έκο έδωσε βήμα και λόγο στη στρατιά των ηλιθίων που μέχρι πρότινος αγνοούσαμε την ύπαρξή τους γιατί στην πραγματική ζωή οι λογικοί άνθρωποι κάνουν αυτό ακριβώς: αποφεύγουν τους ηλίθιους σαν να είναι επιδημία βουβωνικής πανώλης.

Όχι όμως πια. Τώρα οπλισμένοι με ένα πρωτόγνωρο θάρρος που τους δίνει η τελείως παραπλανημένη αντίληψη ότι δίνουμε έστω κι ένα ποντικοκούραδο για τη γνώμη τους οι απανταχού ηλίθιοι και ψεκασμένοι (αν και τελευταία η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο κατηγορίες γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτη) επεκτείνονται εκτός Facebook με τους ίδιους ακριβώς κανόνες: φωνάζοντας, βρίζοντας, κατηγορώντας, συκοφαντώντας, διαδίδοντας φήμες και fake news, κάνοντας γενικά θόρυβο που συνήθως καλύπτει κάθε άλλη φωνή - ειδικά της λογικής. Βέβαια οι ίδιοι θρασύδειλοι τραμπούκοι ήταν πάντα, απλά προ-Facebook τους συναντούσες συνήθως στη γωνιά ενός πάρτι να κοιτάζουν αμήχανα τριγύρω ή συγκεντρωμένους σε clusters ηλιθίων που ξεχώριζαν από μακριά σαν σήμανση ναρκοπεδίου και μπορούσες πάρα πολύ εύκολα να αποφύγεις. Τώρα παραμένουν μεν οι ίδιοι ηλίθιοι αλλά οπλισμένοι με το θράσος που τους δίνει ένα “είμαστε φίλοι στο Facebook” ή “σε έκανα add αλλά δεν με έκανες ακόμα accept” θα παραβιάσουν τον προσωπικό σου χώρο για να σου ξεδιπλώσουν τη βαθυστόχαστη ανάλυσή τους για τις προφητείες του Παΐσιου, τη σύνδεση εμβολίων και αυτισμού ή τους αεροψεκασμούς και μάλιστα με την συγκαταβατική είναι-αλήθεια-μην-κοροϊδεύεις-ό,τι-δεν-κατανοείς attitude του δήθεν πανέξυπνου που απορρίπτει την επιστήμη ή τους New York Times ως συστημικά αλλά καταπίνει αμάσητη ό,τι μαλακία του κάνει share ο κουμπάρος απ’ το pentapostagma.

Μου έτυχε μια μέρα που καθόμουν σε καφέ και δούλευα να μη πλησιάσει ένα βλαμμένο και χωρίς να ρωτήσει καν κάθισε στο τραπέζι μου κι άρχισε να μου εξηγεί(!) γιατί οι ομοφυλόφιλοι/τρανς είναι στην πραγματικότητα... ψυχικά διαταραγμένοι κι ότι η ομοφυλοφιλία βρίσκεται στο μυαλό τους συνεπώς μπορούν να γιατρευτούν με ψυχοφάρμακα και άλλες τέτοιες μαλακίες που ειλικρινά νόμιζα πως ξεστόμιζαν τρελαμένοι ιεροκήρυκες σε εκκλησίες Βαπτιστών του αμερικάνικου Νότου λίγο πριν τυλιχτούν με δηλητηριώδη φίδια ή κάτι τέτοιο. Όπως τελικά αποδείχθηκε, δεν έδωσα στο βλαμμένο την απαιτούμενη σημασία στο Facebook (και πιθανότατα ούτε η μαμά του όταν ήταν μωρό) με συνέπεια όταν με είδε στο καφέ υπέθεσε πως είχε κάθε δικαίωμα να έρθει να πει τη μαλακία του με την ίδια ευκολία που την ποστάρει online. Εννοείται πως τον άκουσα υπομονετικά για περίπου πέντε λεπτά (τον ψεκασμένο τον καταλαβαίνεις περίπου στα 15 δευτερόλεπτα αλλά είπα να εξαντλήσω το τυπικό πεντάλεπτο μη με πει και αγενή) πριν του εξηγήσω όσο πιο ευγενικά μπορούσα ότι, ξέρεις, εδώ δεν είναι Facebook κι ότι απλά δεν μπορείς να ενοχλείς τον κόσμο φωνάζοντας και χειρονομώντας σαν μαλακισμένη ανθρώπινη εκδοχή του θυμωμένου emoji.

Οι εκλογές είναι ακόμα ένα πεδίο δόξας λαμπρό για όλους αυτούς, εκεί όπου η ψήφος τους έχει ακριβώς την ίδια αξία με των υπολοίπων συνεπώς αποκτούν υπόσταση και απολαμβάνουν τη σημασία που τους δίνουν οι (απελπισμένοι κυρίως) υποψήφιοι που δεν τους ενδιαφέρει εάν προσελκύουν με τις μαλακίες τους το λάθος πλήθος αρκεί να είναι σε ηλικία ψήφου. Αυτός που απέχει από τις εκλογές συνήθως είναι ο ίδιος που αποφεύγει το διάλογο με ψεκασμένους, που δεν αναλώνεται σε φωνές, βρισίδια και ατέρμονα threads με οργισμένα κεφαλαία greeklish στη Δημοκρατική Παρέμβαση, ούτε ξεκινάει μια συζήτηση για γαμημένα cupcakes και να καταλήξει (με γεωμετρική πρόοδο) στον Γρίβα και το Μαρί. Αυτοί όμως πάνε σούμπιτοι και ψηφίζουν εκμεταλλευόμενοι αφενός το κενό κι αφετέρου γιατί έτσι αποκτά νόημα η μίζερη ύπαρξή τους - γι’ αυτό άλλωστε τα ακραία/ψεκασμένα κόμματα παρουσιάζουν πάντα υψηλότερη συσπείρωση από τα mainstream δημοκρατικά.

Οι φετινές ευρωεκλογές παίχτηκαν με όρους Facebook. Κι εδώ τα ουρλιαχτά, τα αναχρονιστικά συνθήματα και οι θεωρίες συνωμοσίας σκέπασαν κάθε ψύχραιμη, ρεαλιστική και λογική φωνή. Όσοι επιστράτευσαν ακροδεξιά/ρατσιστική/διχαστική/εθνικιστική ρητορική βγήκαν κερδισμένοι: ο ΔΗΣΥ παρά τις απώλειες πανηγυρίζει για την πρωτιά, το ΔΗΚΟ ανέβηκε χάρη (και) στις ψήφους της Θεοχάρους, η ΕΔΕΚ πήρε την πολυπόθητη έδρα και το ΕΛΑΜ εκτοξεύτηκε στο 8,2%. Ειλικρινά έμοιαζε σαν να ποστάρει ο μέσος ψεκασμένος την ανοησία του (όπως πχ οι υποψήφιοι του ΔΗΣΥ που δήλωσαν αντίθετοι στον... υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών) κι από κάτω έπεφταν βροχή τα likes, οι καρδούλες και τα “αυτό ακριβώς!!!” αλλά με τη μορφή ψήφων.

Δεν ξέρω ποιο μήνυμα ακριβώς έλαβαν και μελετάνε τα κόμματα αλλά μπορώ να πω με σιγουριά αυτό που λάβαμε εμείς:

Τη γαμήσαμε