Αυτό είναι το πιο οργισμένο, σκληρό, αγενές, προσβλητικό, χυδαίο, πολιτικά μη ορθό, στα-όρια-του-λιβέλου κείμενό μου, γι’ αυτό κινηθείτε προσεκτικά μετά από αυτό το σημείο. Σεμνότυφοι, ζοππόβορτοι, παπαγαλάκια του προεδρικού, κομματόσκυλα όλων των αποχρώσεων, νοικοκυραίοι που ζουν μέσα στη φούσκα του κρύψε να περάσουμε, ψεκασμένοι, ηλίθιοι άνθρωποι γενικότερα καλύτερα να προσπεράσετε. Το ίδιο κι όσοι προσβάλλονται εύκολα, καθείς για τους δικούς του λόγους, καθώς στις επόμενες αράδες τα πράγματα θα γίνουν άσχημα. Πολύ άσχημα.

Επειδή όμως πριν ξεσπάσει η σκατοθύελλα επικρατεί σχεδόν πάντα μία σχετική ηρεμία, ας ξεκινήσουμε με κάτι όμορφο: Ο γράφων έχει την τιμή να περιλαμβάνεται στους 40 Συμμάχους της Επιτρόπου για τα Δικαιώματα του Παιδιού που επιλέχθηκαν για να βοηθήσουν στο τρέξιμο της καμπάνιας “Συμμετέχω ενεργά στην Προστασία των Δικαιωμάτων του Παιδιού”. Για τους επόμενους μήνες εγώ και πολλά αγαπημένα πρόσωπα από τους χώρους των media, των τεχνών, του αθλητισμού, των γραμμάτων και του πολιτισμού θα προσπαθήσουμε, ο καθένας μέσα από το μετερίζι του αλλά και τα social media, να εξηγήσουμε αυτό που στις πιο προηγμένες κοινωνίες από τη δική μας θεωρείται εδώ και δεκαετίες αυτονόητο όσο και η αναπνοή, πρέπει να εξηγούμε αυτονόητα όπως πχ ένα παιδί έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να έχει μια οικογένεια, να μην πεινάει, να απολαμβάνει όχι μόνο δωρεάν αλλά ουσιαστική παιδεία, να προσδιορίζει εκείνο το φύλο του, να πιστεύει όπου θέλει και ΑΝ θέλει και φυσικά να φτάνει στην ενηλικίωση ζωντανό, αρτιμελές και χωρίς σωματικά ή ψυχικά τραύματα.

Εκεί καταντήσαμε λοιπόν, εν έτει 2018 να χρειαζόμαστε καμπάνιες με την Αριστοτέλους, τον Πατσαλίδη ή εμένα (ΕΜΕΝΑ μαλάκα μου) για όλα αυτά.

Η επίσημη παρουσίαση της καμπάνιας έγινε την Τετάρτη τη μέρα δηλαδή που, εκτός αν ζούσατε σε κάποια σπηλιά την τελευταία βδομάδα, θα πήρατε πρέφα ότι ο τόπος έβραζε από την αποκάλυψη της Αναστασίας Παπαδοπούλου για την αποφυλάκιση ενός καταδικασθέντα για σεξουαλική κακοποίηση ανήλικης με προεδρική χάρη. Ω ναι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας υπό την αιγίδα του οποίου τελούσε η καμπάνια για τα δικαιώματα των παιδιών μόλις είχε αφήσει ελεύθερο έναν παιδεραστή. Πόσο fucked up σάς ακούγεται αυτό;

Κι όμως, αυτή η άνευ παγκοσμίου προηγουμένου πράξη δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί και τόσο μεγάλη έκπληξη, μιλάμε άλλωστε για μία χώρα η Βουλή της οποίας τροποποίησε νόμο ώστε να αποφυλακιστεί νωρίτερα ένας επώνυμος εγκληματίας (άσχετα αν μαζί του βγήκε η σάρα και η μάρα) και ο Υπουργός Δικαιοσύνης εφευρίσκει τεχνάσματα με τις ηλικίες των θυμάτων βιασμού προκειμένου να δικαιολογηθούν οι χάρες σε παιδεραστές. Γιατί σύμφωνα με την παρούσα κυβέρνηση αν βιάσεις παιδί από 13 έως 17 ετών δικαιούσαι να υποβάλλεις αίτημα πρόωρης αποφυλάκισης σύμφωνα με τον νέο -φωτογραφικό- νόμο ή και απευθείας για προεδρική χάρη. Την τελευταία δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν θα την πάρετε από δω και πέρα μετά το χεσίδι που έπεσε, άλλωστε υποτίθεται πως ο νόμος “θα γίνει αυστηρότερος ώστε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα” όπως τόνισε στη δακρύβρεχτη απάντησή του ο Πρόεδρος, οπότε προς το παρόν κρατήστε τα πουλιά σας μακριά από παιδιά (εκτός κι αν είστε γελοιωδώς πλούσιοι με μεγάλη επιρροή και γενναιόδωρες συνεισφορές σε κόμματα, εσείς μπορείτε να συνεχίσετε να γαμάτε όποιον και ό,τι θέλετε.

Η εξουσία, είτε νομοθετική είτε εκτελεστική, είναι η φυσική προέκταση μιας κοινωνίας και αναπόσπαστο κομμάτι της. Δεν αποτελεί ξεχωριστή οντότητα, ούτε είναι κάτι αόριστο και αόρατο. Απαρτίζεται και εφαρμόζεται από ανθρώπους με πάθη, εμμονές και αδυναμίες. Όταν λοιπόν μια κοινωνία στην πλειοψηφία της θεωρεί τον βιασμό ένα όχι και τόσο τρομερό έγκλημα, όταν η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος (άνδρας ή γυναίκα) μόλις μαθαίνει βιασμό είναι ότι “τα’ θελε κι αυτηνής ο κώλος της”, όταν ο τρόπος που μια γυναίκα βάφεται, ντύνεται, συμπεριφέρεται, διασκεδάζει ή φλερτάρει καθορίζει τον βαθμό που θα δικαιολογηθεί ο βιασμός της (είτε λίγο είτε πολύ σχεδόν πάντα δικαιολογείται, ενδόμυχα τουλάχιστον), όταν η ίδια η κοινωνία σοκάρεται αν το θύμα βιασμού είναι κάτω των 12 ετών και με την ίδια ευκολία χαρακτηρίζει τσουλάκι μία 14χρονη με παρόμοια μοίρα, στ’ αλήθεια περιμένετε βουλευτές, υπουργούς και δικαστήρια να συμπεριφερθούν διαφορετικά; Αν και οι νόμοι για τους βιασμούς ανηλίκων έγιναν αυστηρότεροι και ποινές βαρύτερες από το 2014 (σκεφτείτε, έπρεπε να βρεθούμε 14 ολόκληρα χρόνια μέσα στον 21ο αιώνα για να συμβεί αυτό) γιατί εξακολουθούν να μοιράζουν ποινές χάδια οι οποίες στην πορεία μειώνονται ακόμα περισσότερο με συνέπεια οι παιδεραστές να κυκλοφορούν κύριοι ανάμεσά μας;

Γιατί πολύ απλά όσα δημοσιονομικά success stories κι αν παρουσιάσει ο Χάρης, όσοι ουρανοξύστες, καζίνο και μαρίνες χτιστούν, όσα τρισ. κυβικά αέριο περιέχουν τα σπλάχνα της ΑΟΖ, όσα SUV, εξοχικά και status κινητά αποκτήσουμε δεν θα αποβάλλουμε ποτέ την “τα ήθελε το τσουλάκι” νοοτροπία. Ακόμα κι αν το “τσουλάκι”, το “πουτανάκι”, το “γαμιολάκι”, η “βρωμισμένη” είναι ένα 13χρονο κορίτσι, θύμα βιασμού και καταδικασμένο να κουβαλάει το στίγμα μέχρι να πεθάνει.

Δικαιώματα των παιδιών; Γιατί δεν ξεκινάμε από το βασικότερο, ας πούμε, να πάψουμε επιτέλους να τους γαμάμε τη ζωή;