Διαβάζεις ή ακούς την είδηση για μια μάνα που σκότωσε το παιδί της, ποια είναι η πρώτη σου αντίδραση; Θυμός φαντάζομαι. Οργή. Αποστροφή. Λύπη για την τραγωδία που είχε τελικά περισσότερα θύματα (ο παππούς του θύματος έπεσε νεκρός μόλις αντίκρισε το άψυχο σώμα του). Νιώθεις αμέσως την παρόρμηση ν’ αρπάξεις το πληκτρολόγιο και να ευχηθείς ψόφους, καρκίνους, αργούς και βασανιστικούς θανάτους, να-της-κάνουν-το-ίδιο-και-χειρότερα, τέτοια πράγματα, σωστά; Τέτοιου είδους πράξεις ξυπνούν ακόμα και στον πιο φιλήσυχο άνθρωπο τα πιο ταπεινά, πρωτόγονα ένστικτα. Θέλει να το εκλογικεύσει αλλά δεν μπορεί κι ό,τι δεν βγάζει νόημα προκαλεί φόβο. Γι’ αυτό και οι ακραίες αντιδράσεις.

Όμως μην ανησυχείτε, ακόμα κι εγώ που δεν εκφράζομαι ποτέ έτσι και για κανέναν (ποτέ δεν κατάλαβα τη λογική πίσω από ένα φεϊσμπουκικό “ψόφο”, το βρίσκω παντελώς άχρηστο κι ανούσιο, ούτε καν ως εκτόνωση) η πρώτη, ενστικτώδης, αντίδραση μου απέναντι σε τέτοια συμβάντα είναι έντονη οργή, αποστροφή και στιγμιαίο μίσος για τον δράστη. Φευγαλέα όλα μεν και περαστικά αλλά έστω και για λίγα λεπτά όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι ανθρώπινη φύση. Μετά εναπόκειται στον χαρακτήρα και την πνευματική κατάσταση του καθενός για το πως θα τα διαχειριστεί. Ωραία, τώρα που το βγάλαμε αυτό από τη μέση, πείτε μου ποια λογική υπαγορεύει αυτή την αντίδραση στην ίδια είδηση

Για κάποιους (και είναι πολλοί περισσότεροι απ’ όσο η προστατευτική φούσκα που ζούμε μάς αφήνει να πιστέψουμε - αυτά τα σχόλια είναι ένα πολύ μικρό δείγμα απ’ το χάλι που κυκλοφορεί εκεί έξω) το έγκλημα όχι μόνο έχει εθνικότητα αλλά και την εθνικότητα που λατρεύουν να μισούν: την τουρκική. Πείτε μου τώρα, αλήθεια, πόσο υγιές μπορεί να είναι αυτό; Έχουν αντίληψη όλοι αυτοί ότι το μίσος που εμπότισε την ψυχή τους από τις διηγήσεις γονέων ή παππούδων (πολλοί απ’ αυτούς παραείναι νέοι για να έχουν ζήσει τα γεγονότα του ‘74 από πρώτο χέρι) τους έχει διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό που προκειμένου απλά να προσάψουν ακόμα ένα (γενικευμένο) αρνητικό στον “εχθρό” διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και καταργούν κάθε κανόνα στοιχειώδους λογικής;

Καθόλου αν με ρωτάτε. Είναι άρρωστο, εμμονικό, ψυχαναγκαστικό, ανησυχητικό και μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνο. Δεν θα μπω καν σε συζήτηση τύπου “αυτό μπορεί να συμβεί οπουδήποτε” ή “το “έγκλημα δεν έχει εθνικότητα”, αυτά τα καταλαβαίνει κι ένα 10χρονο αν του το εξηγήσεις μία φορά. Άλλωστε με τους λογής ψεκασμένους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας δεν θα βγάλεις ποτέ άκρη, απεναντίας όταν κοιτάς για πολλή ώρα μέσα στην άβυσσο τότε και η άβυσσος θα κοιτάξει μέσα σου, σύμφωνα με τον αγαπημένο νιχιλιστή (και δεύτερο πιο misquoted μετά τον Paulo Coelho) Friedrich Nietzsche.

Ότι στην Κύπρο υπάρχει κόσμος που μισεί τους Τούρκους δεν είναι κάτι καινούργιο, όμως δεν το κάνουν όλοι για τον ίδιο λόγο. Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που έχουν ακόμα ανοιχτά τραύματα από το ‘74, που τραυματίστηκαν, επέζησαν από αιχμαλωσία ή μαζικές εκτελέσεις, που είδαν αγαπημένα τους πρόσωπα να σφαγιάζονται μπροστά στα μάτια τους. Εναπόκειται στην ευχέρειά τους εάν θα συγχωρήσουν και προχωρήσουν με τη ζωή τους ή θα συνεχίσουν να μισούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Κι αν επιλέξουν το δεύτερο, γούστο τους και καπέλο τους, δεν έχω κανένα δικαίωμα να τους κρίνω. Μπορεί να μην μου αρέσει αλλά θα σεβαστώ την απόφασή τους για τον απλούστατο λόγο ότι -αν και θεωρώ τον εαυτό μου ανοιχτόμυαλο και προοδευτικό- ούτε εγώ ξέρω ακριβώς τι θα έκανα αν περνούσα τα ίδια.

Διαφωνώ όμως κάθετα με τη μεταλαμπάδευση αυτού του μίσους στις επόμενες γενιές. Μισείς όχι μόνο εκείνον που σου έκανε το κακό αλλά κι ολόκληρο το έθνος του, ΟΚ είπαμε δικαίωμά σου, όμως το να μαθαίνεις το παιδί σου να μισεί είναι ό,τι χειρότερο. Δεν θα του αποκρύψεις την αλήθεια, εννοείται πως η μνήμη πρέπει να διατηρείται ζωντανή, το έγκλημα δεν παραγράφεται, όμως είναι χρέος σου να το σταματήσεις εκεί ώστε να μην διαιωνίζεται. Γιατί κοιτάξτε μέχρι που μπορεί να φτάσει.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που μισούν απλά για να μισούν. Για να νιώσουν πιο Ελληναράδες, πολιτισμικά και πνευματικά ανώτεροι, γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Μεγαλέξανδρου. Βάζουν μια περικεφαλαία, την Ακρόπολη ή τον χάρτη της Ελλάδας για φώτο προφίλ και περνούν τις παραγωγικές τους ώρες ποστάροντας ψόφους στους Τούρκους μέχρι και κάτω από συνταγές για μπακλαβά χωρίς βέβαια να αντιλαμβάνονται πως κάτι τέτοιο ισούται με πατριωτισμό όσο κι η μαλακία με κανονικό σεξ (για να μιλήσω με όρους που αντιλαμβάνονται ευκολότερα ενώ ταυτόχρονα εξηγούν και το πώς κατέληξαν έτσι).

Να μπεις σε διαλογική συζήτηση με κάποιον που πιστεύει ότι η μάνα που σκότωσε το παιδί της το έκανε επειδή είναι Τουρκοκύπρια; Να αναπτύξεις λογικά επιχειρήματα απέναντι σε κάποιον που αποδέχεται έναν Έλληνα δολοφόνο/παιδεραστή/πρεζέμπορα αλλά όχι τον αντίστοιχο Τούρκο επειδή προφανώς οι δικοί μας γαμάνε ή σκοτώνουν καλύτερα; Θα έρθεις σε αντιπαράθεση με τον ηλίθιο που επιμένει ότι υπάρχουν λαοί με το “δολοφονικό γονίδιο” (και ω τι σύμπτωση, πάντα είναι όλοι οι άλλοι) και ως τεκμηρίωση σου παραθέτει τις μαλακίες που διάβασε σε κάποιο καμένο σάιτ τύπου Μεγαλόχαρη και Παρλαπίπας; Προσωπικά προτιμώ να βάψω έναν μαντρότοιχο και μετά να κάτσω να παρακολουθώ τη μπογιά να στεγνώνει - είναι πολύ πιο παραγωγικό απ’ το να μπω σε έναν ατέρμονο διάλογο με έναν ψεκασμένο.

Ο μόνος λόγος που μπαίνω στη διαδικασία να ασχοληθώ είναι γιατί πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει. Και δυστυχώς το χάλι μας φαίνεται να είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε...