Δε μπορεί να με βρίσκει στο ίδιο στρατόπεδο, οτιδήποτε ανοίγει κερκόπορτες στοχοποίησης, ή δημιουργεί κριτήρια ομαδοποίησης, με το τσουβάλιασμα των ανθρώπων.

Γράφει η Ανθή Ερμογένους

Η κυβέρνηση κι ο ΚΟΑ/ΚΟΠ, δεν προικοδοτήθηκαν με εξουσία χωρίς περιορισμούς. Και δεν χρειάζονται άλλα προβλήματα στις σχέσεις πολίτη-εξουσίας. Το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα είναι κατοχυρωμένο. Μην το φτύνετε. Η ελαχιστοποίηση στη συνταγματική ελευθερία που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πολύ πιο επικίνδυνη κι αδόκιμη για τις κοινωνίες.

Δεν αφορά κανένα η διαδρομή που κάνω κάθε μέρα, ούτε είναι υγιής η σαλαμοποίηση όλων. Ούτε αποτελεί ωδή στη δημοκρατία. Οδηγούμαστε σε πολίτες που δεν νιώθουν ασφαλείς από την αδιακρισία. Πως δόθηκε η ασυλία στην απονομιμοποίηση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων; Πίσω από τον κάθε άνθρωπο που πάει στο γήπεδο –ή οπουδήποτε(!)- δεν πρέπει να υπάρχει κανένα Μυστικό Τμήμα Εγκληματικών Πράξεων. Η καταγραφή όσων μέσα στη μάζα θα παρανομούν είναι ελλιποβαρές επιχείρημα και εκτρέπει τον ρόλο της όποιας εξουσίας.

Η εισχώρηση στις πληροφορίες σε φύση η οποία καθίσταται παντοδύναμη και εισπράττεται ως απειλητική, είναι στυγνά, μια πιθανή βάση πηγής εκβιασμού και είναι άγνωστο τι εμπεριέχει. Και συνιστά ένα εν δυνάμει διαρκή κίνδυνο δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Με μια οργανωμένης μορφής «έλλογου» έλεγχου, που μας παραβιάζει πρώτα από όλα τους «κανόνες» της ζωής κι έπειτα του δικαίου. Δε διαφέρει με το ότι δεν μπορεί κανείς να εισβάλει στις οικίες και τους χώρους εργασίας μας όποτε αυθαίρετα επιθυμεί, (ούτε καν η αστυνομία) ούτε μπορεί να μας υποκλέψει κάποια υπηρεσία ασφαλείας τα τηλεφωνήματα, τις επιστολές ή τα e-mail μας, ούτε μπορεί να καταγράφει τις σχέσεις μας κ.ο.κ. με την ανάπτυξη μιας άλλης παράλληλης δικαιοσύνης.

Οι συνταγματικές κατοχυρώσεις για την απαγόρευση της παρακολούθησης της ζωής μας είναι σαφείς και μόνο σε ενδεχόμενα τα οποία οι Αρχές κρίνουν πως υπάρχουν σοβαρότατοι λόγοι, σαφείς υπόνοιες ενοχής για να παραβιαστεί η ιδιωτική μας σφαίρα και να καταλυθούν γίνεται –και πάλι- πρέπει να υπάρχει και μια σειρά διαδικαστικών και διαχειριστικών εγγυήσεων για την άρση του ιδιωτικού μας απορρήτου (βλέπε ένταλμα έρευνας).

Αυτά τα πράγματα δεν είναι απλά ντροπή. Είναι δεσποτισμοί, εξίσου απειλητικοί για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και της δημοκρατίας, αρχές που στέλνουμε περίπατο στο φεουδαρχικό πυρ το ανώτερο

Δεν μπορώ να στηρίξω αυτό τον εξουσιαστικό ορυμαγδό. Δε μπορώ να νιώθω σαν σφραγισμένο σκυλί με μικροτσίπ, δεν μπορώ να κυκλοφορώ με βραχιολάκια όπως αυτά των φυλακισμένων σε άδεια για να εντοπίζονται ανά πάσα στιγμή, δε μπορώ να κυκλοφορώ με ενσωματωμένο location GPS, ούτε να αποδεχτώ με ελαφρότητα τις επεμβάσεις στην καθημερινότητα μου.

Ανεξάρτητα από τα σχήματα αλλά και τα θύματα τα οποία θα προκύψουν, πρέπει οι ρόλοι να ξεχωρίσουν και να ξεκαθαριστούν ώστε να τραπούν σε απόλυτα διακριτούς.

To φακέλωμα που θα κουβαλήσουν οι κάρτες «ξεγυμνώματος» είναι μόνιμο, για να μπορούν οι πολίτες να πουν αργότερα, «Ήταν λάθος που το αφήσαμε, αλλά αλλάξτε το τώρα»

Ο κάθε εμπνευστής πρέπει να επανακάμψει αυτή την ιδέα, σε πλαίσια σωστά. Οτιδήποτε άλλο, θα ανάψει φωτιά στα κεκτημένα της δημοκρατίας, θα εξευτελίσει τους προστατευτικούς θεσμούς , τη συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με μια βαλλόμενη ιδιωτικότητα.

Η νέα τάξη πραγμάτων που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα και θυμίζει εποχές αστυνομικών κρατών εξοργίζει. Η ιδιωτική ζωή δεν είναι διαπραγματεύσιμη με κανένα πρόσωπο η θεσμό και δεν επιτρέπεται να υποκύπτει σε κανένα από τα δύο.

Το φαεινό χωρίς διαδικαστικές εγγυήσεις φακέλωμα του ανθρώπου δε μπορεί να καταργεί ό,τι ισχύει σε κάθε νομική πραγματικότητα μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Ποιος βρίσκει εξάλλου υγιές να αποκλείονται άτομα ως σεσημασμένα επειδή αποκτήθηκε πρόσβαση στο ποινικό τους μητρώο; Το πρόσχημα της εξασφάλισης ενόχων δεν υπηρετεί αρκετά την ηθική αποκατάσταση του ξερατού στα ατομικά δικαιώματα των υπολοίπων.

Μη βιαστείτε να πείτε: Μα τα στοιχεία μας τα δίνουμε στα μέσα δικτύωσης, διαγωνισμούς, υπεραγορές

Αν θέλουμε τα δίνουμε. Και δεν ορίζουν την ανά λεπτό τοπογράφιση μας. Ούτε να το ταυτίσετε με τα στοιχεία στην τράπεζα τα οποία έχουν εντελώς διαφορετική καθαρή αξιοποίηση. Ούτε με τα στοιχεία που δίνονται στο ΦΒ. Έτσι κι αλλιώς θυμίζουμε πως πρόσφατα ο φορέας αυτός καταδικάστηκε για την χρήση στοιχείων και του τέθηκε νέο σχήμα στην επιτήρηση προστασίας. Ούτε τα στοιχεία σε κτηματολόγιο κι Αρχή Αδειών Μηχανοκίνητων. Αυτά καθορίζουν την ιδιοκτησία.

Συνειδητοποιείτε ότι βάζετε κοριούς στα σωθικά των δημοκρατικών θεσμών;

Δεν μπορώ να στηρίξω το γενικότερο δίκτυο παρακολούθησης σε μια προληπτική ομηρία των πολιτών. Μια συσσώρευση πληροφοριών που δημιουργεί σε όλους μας ταμπέλα, «Όλοι δικτυωμένοι, όλοι διωκόμενοι»!

Κύπρος και ΚΟΑ VS Ευρωπαϊκών κανονισμών.

Α) Ο ΚΟΑ πρέπει πρώτα να αναγγείλει και να αναπτύξει επακριβώς τις επαρκείς διασφαλίσεις και το πλαίσιο επεξεργασίας των στοιχείων.

Β) Επιπρόσθετα πρέπει να επεξηγήσει ακριβώς πως η κάρτα έχει τον τρόπο να απασφαλίσει από τη βία (πως δηλαδή δεν στερείται πρακτικής αποτελεσματικότητας) καθώς και τον κώδικα τηρητέων πρακτικών, την μεθοδολογία που θα φέρει τα ποθούμενα αποτελέσματα (πως δηλαδή δεν μπορούσε να γίνει προηγουμένως ή με άλλους τρόπους που έχουν εξαντληθεί).

Γ) Ακόμα πρέπει να υπομνησθεί πως διασφαλίζει, με κατάλληλα τεχνικά και οργανωτικά μέσα, ότι μόνον το ειδικά εξουσιοδοτημένο προσωπικό ειδικής επαγγελματικής ομάδας, μπορεί να έχει πρόσβαση στα δεδομένα αυτά, και έχει υψηλό επίπεδο προστασίας, με κατάλληλα τεχνικά και οργανωτικά μέσα, τα δεδομένα από παράνομη καταστροφή, τυχαία απώλεια ή αλλοίωση, καθώς και από μη εγκεκριμένη ή παράνομη αποθήκευση, επεξεργασία, πρόσβαση ή δημοσιοποίηση (Άρθρο 8 Χάρτη).

Δ) Και να ξεκαθαριστεί πως για την άρση του απόρρητου, και χρήση τους, χρειάζεται δικαστική έγκριση κάθε φορά (δηλαδή σε κάθε περιστατικό βίας που πρέπει να διερευνηθεί) και η εν λόγω άρση να μην επηρεάζει ανθρώπους που έτυχε να βρίσκονται στον χώρο, ωστόσο δεν σχετίζονται με το περιστατικό. Το κάθε μέτρο, επιτρέπεται να επιβάλλεται μόνον εφόσον ανταποκρίνεται πραγματικά και ουσιαστικά στον κίνδυνο κι ορίζει ότι τα κράτη μέλη δύνανται να λαμβάνουν μέτρο το οποίο εισάγει παρέκκλιση από την αρχή του απορρήτου των επικοινωνιών και των συναφών δεδομένων, εφόσον αποτελεί «αναγκαίο, κατάλληλο και ανάλογο μέτρο σε μια δημοκρατική κοινωνία», σύμφωνα με τον Δίκαιο. Τηρώντας την αρχή της αναλογικότητας. Δεν μπορεί δηλαδή η αστυνομία να εισέλθει στο σπίτι κάποιου ανθρώπου απλά και μόνο γιατί ήταν στο γήπεδο, σύμφωνα με την κάρτα, και να εμφανιστεί μπροστά στην οικογένεια του για να εξασφαλίσει κατάθεση, όσο η μετακίνηση και η κοινωνική του ζωή παραμένει ιδιωτική (Άρθρο 7 του Χάρτη,) και μπορεί η οικογένεια του να μη γνώριζε που βρισκόταν. Χωρίς το άτομο να αισθάνεται πως η ιδιωτική του ζωή αποτελεί αντικείμενο διαρκούς παρακολούθησης.

ΣΤ) Πρέπει δηλαδή να γίνου ξεκάθαρα οι εξουσίες και τα καθήκοντα που προκύπτουν, επεξηγώντας το όριο του επεμβατικού χαρακτήρα στην ιδιωτική ζωή που προκύπτει. Ο φορέας ακόμα πρέπει να θεσπίσει σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες, διατάξεις προκειμένου η διαγραφή των δεδομένων να πραγματοποιείται σε μηνιαία βάση ή ανά συντομότερα χρονικά διαστήματα ανάλογα με τις δυνατότητες του φορέα στην πράξη. Στην πορεία πρέπει να διασφαλιστεί πως ο αρμόδιος για τις πληροφορίες επίτροπος (Επίτροπος Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων στην Κύπρο) έχει το καθήκον να εξακριβώνει την τήρηση των υποχρεώσεων. Πράγματα τα οποία ο ΚΟΑ, η Βουλή, ο Υπουργός Εσωτερικών και η Επίτροπος, δεν έχουν κάνει. Και κάνουν το μέτρο, κενό περιεχομένου.

Κι αφού θέλουμε Ευρωπαϊκά κράτη και γήπεδα, ας τηρούμε πρώτα από όλα το Κοινοτικό δίκαιο και η τοπική νομοθεσία να είναι συμβατή και εναρμονισμένη με το δίκαιο της Ένωσης και τα μέτρα να ερμηνεύονται υπό το φως των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Και να δίνουμε σημασία και συνέπεια στην ανάγκη θεσμοθέτησης και προστασίας της ιδιωτικής μας ζωής ως έστω ισοδύναμη ανάγκη (αν όχι μεγαλύτερη) των υπολοίπων.

Ζ) Το άρθρο 1 της οδηγίας 2002/58 της ΕΕ ξεκαθαρίζει πως πρέπει να διασφαλίζεται ισοδύναμο επίπεδο προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ιδίως το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Με την ελευθερία ως θέμα ιδιαίτερης σημασίας στις δημοκρατικές κοινωνίες. Διευκρινίζει μάλιστα ότι δεν μπορούν να υποδεικνύουν τη γεωγραφική θέση του χρήστη. Η) Ξεκαθαρίζει ακόμα πως τα δεδομένα δεν μπορούν να αποθηκεύονται για μεγάλο διάστημα. Ως εκ τούτου: Ακόμα κι αν βαφτίσουμε την κάρτα «δημόσιο συμφέρον», ο τρόπος που λειτουργεί (από τη στιγμή που την κάνεις μία φορά και τα δεδομένα φυλάσσονται για όλη τη σεζόν, δεν δίνεις δηλαδή τα στοιχεία σου κάθε φορά που θες να εκδόσεις εισιτήριο και στη συνέχεια να απαλείφονται) δεν τηρεί τις προϋποθέσεις νομιμοποίησης.

Ρεαλισμός

Προσποιούμαστε πως η κάρτα θα εξαγνίσει τα γήπεδα;

Είμαι φίλαθλος από μωρό. Ξέρετε, ξέρουνε, ξέρουμε όλοι(!) πως κι από ποιους μπαίνουν τα επικίνδυνα αντικείμενα και πως μπορούσε αν ήθελε και δρούσε πιο αποτελεσματικά, μια σωστή αστυνομία να το καταστείλει. Η αδυναμία καταστολής δεν έχει όνομα κι αιτιολογία «ανωνυμία». Να δώσουμε ονόματα στην μη καταστολή βίας.

Ένα από αυτά: Αστυνομία. Αντί να γεννά αίσθημα ασφάλειας στα γήπεδα, είναι βιωματικά αντιληπτό πως τέτοιο κλίμα ποτέ δεν μετέφερε (μην πάρετε θέση όσοι σπάνια πήγατε σε γήπεδο). Αγνοούμε δε το ότι, εάν ως σήμερα, αστυνομία και αρμόδιοι έκαναν μεθοδική οργανωμένη δουλειά, θα επικρατούσε ασφαλής λειτουργία. Δεν εξαντλήσαμε την απλούστερη των διασφαλίσεων ασφάλειας.

Ανθρώπινα

Τι σημαίνει να μην κόψω εισιτήριο όποτε θέλω και να κάτσω όπου θέλω ή να μετακινηθώ με τους φίλους μου; Που πήγε το ανθρώπινο και το κοινωνικό κομμάτι των γηπέδων; Γιατί μετατρεπόμαστε σε προελεγχόμενα ρομπότς;

Ποτέ δεν έχω κάνει βανδαλισμούς στα γήπεδα και ποτέ δεν έχω σκοπό να κάνω ζημιές, να ασκήσω βία, να θέλω να κάνω κακό στην εξέδρα και την ομάδα μου. Πώς να μην αρνούμαι να αντιμετωπιστώ σαν το εγκληματικό μικρόβιο που φέρει χουλιγκανισμό; Όσοι λένε ότι αυτοί που δεν έχουν σκοπό να κάνουν εγκλήματα δεν φέρουν ένσταση για την κάρτα οπαδού, αδικούν.

Αντί να ψάχνουμε λύσεις στην καλύτερη εκπαίδευση της αστυνομίας, στην ασφαλή λειτουργία των γηπέδων, σε ασφαλή στη διαμόρφωση και αρχιτεκτονική γήπεδα, και σε φιλόξενες εξέδρες, παρακάμπτουμε συνοπτικά αυτή την οδό, με τους εμπνευστές να στρέφονται σε λύσεις που γεννούν αίσθημα αδικίας και καταπιεσμένα άτομα, κάμπτοντας «προοδευτικά» κάθε «λαική» προσέγγιση οδηγώντας τα όλα σε μια εξισωτική φιλοσοφία μαζικοποιημένης παρακολούθησης.

Δημόσια αντίληψη

Ο ΚΟΑ πρέπει επιτέλους να σταματήσει να κοιτάζει απλά πως να βγάλει κι άλλα λεφτά από τη βιομηχανία του ποδοσφαίρου. Φτάνει η νοσηρότητα του αθλήματος όπως την έχουμε στην δημόσια αντίληψη. Στημένοι αγώνες, στοιχηματική δραστηριότητα με στελέχη ομάδων και ΚΟΠ, συμπράξεις κέρδους, ευρύτερη εμπορευματοποίηση κοκ. Αντιλήψεις κόσμου που φαίνεται να μην αφορούν ΚΟΑ και ΚΟΠ καθώς η σίγαση των γηπέδων τους είναι αδιάφορη. Έτσι κι αλλιώς τα «χρήματα» τα έχουν εξασφαλίσει με τα τηλεοπτικά δικαιώματα και την υπόλοιπη δραστηριότητα που προαναφέρθηκε.

Κοινωνιολογικά

Μια προνοούσα κοινωνία κοιτάζει να κτυπήσει το πρόβλημα στη ρίζα, να δει την ουσία όχι δίνοντας παναντόλ για περιπτώσεις καρκίνου και να προσποιείται ότι κάτι έκανε. Παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές είναι παιδιά άνεργα, με ζωές χωρίς ουσία, με προβληματικά backgrounds, με λάθος παιδεία, απουσία ορθής εκπαίδευσης ή που δεν έχουν που να διοχετεύσουν ενέργεια, παιδιά σε εφηβείες, σε επαναστατικές φάσεις, που ανταγωνίζονται στη μαγκιά, που δεν έχουν αναπτύξει σωστά ένστικτα.

Ας ψάξουμε ΠΡΩΤΑ αυτά. Υπάρχουν δεκάδες μελέτες. (για αυτό εκνευρίζομαι για την ποταπή προσέγγιση και τις υποκριτικές επιφάσεις της δήθεν ασφάλειας στο πρόσωπο της κάρτας οπαδού- που ακόμα δεν εξηγήθηκε το πως μαγικά θα εξασφαλίσει καταστολή βίας, ούτε πως θα την αποτρέψει εκτός γηπέδου όπου είναι κι η συχνότερη – εκτός αν η επιδίωξη είναι απλά να την μεταφέρει εκτός γηπέδου, αδιαφορώντας για την κοινωνική αυτή μεταμόρφωση της πχ περίπτωση Αγγλίας).

Η λύση η αληθινή, το μαχαίρι στο κόκαλο, είναι η επένδυση στη παιδεία, την μόρφωση, την αξιοποίηση τους, την αξιολόγηση τους, τις σωστές προσεγγίσεις, της εύρεσης δουλειάς, χόμπι, διοχέτευσης αυτής της ενέργειας, ανάπτυξης δεξιοτήτων, ενημέρωσης, κοινωνικής συνείδησης, κοινωνικής ένταξης, κοινωνικής κουλτούρας. Προς αυτά τα άτομα. Της εξυγίανσης δηλαδή της ρίζας που δημιουργεί και κρίνει συμπεριφορές.

Ο φίλαθλος έχει να πάρει πολλά από την επίσκεψη του στο γήπεδο ακόμα κι αν την αποφασίσει τελευταία στιγμή χωρίς να χρειάζεται προηγούμενες διαπιστεύσεις και ταλαιπωρία. Είναι η έξοδος του από το σπίτι, η διαφυγή του από την ρουτίνα, η εβδομαδιαία του ψυχαγωγία. Δεν «κτυπά κάρτα» κάθε φορά που πάει παραλία, κατάστημα, σινεμά, θέατρο, βιβλιοθήκη. Έχει το δικαίωμα της ελευθερίας του. Η ασφάλεια είναι σαφώς πιο σημαντικό κριτήριο αλλά τουλάχιστον ας είμαστε πιο ειλικρινείς μεταξύ μας για το πως μπορεί να εξασφαλίζεται. Να παραδεχθούμε χωρίς να κομπάζουμε, ότι καμιά κάρτα μικροτσίπ δε θα φέρει τη λύση όσων μπορούσαν με δεκάδες τρόπους να εξασφαλιστούν. Κι ότι δε χρειάζεται κάρτα εισόδου για να αποκατασταθεί η βία.

Γαρνιτούρα

Στο τέλος της μέρας, οι κάμερες είναι εκεί. Κι εδώ και τόσα χρόνια ουδέποτε τιμωρήθηκαν οπαδοί για τα σημαντικά για την κοινωνία επικίνδυνα. Ναζί σύμβολα, φασιστικούς χαιρετισμούς, ρατσιστικά πανό, ούτε ακόμα και προς καταστολή της ίδιας της βίας και της ευρείας παραβατικότητας. Η συμμετοχή μας στο «The Truman show» κι η μαζική επιτήρηση των ζωών μας με όλες τις ανθρώπινες επικοινωνίες σε στόχευση, με τρομοκρατεί και χρειάζεται να πάρουμε λίγες επιστημονικές γνώμες για αυτό το μοντέλο ζωής και ανθρώπων. Αν και το πιο προβληματικό είναι που ακόμα και κάποιοι τοπικοί νομικοί, κοινωνικοί λειτουργοί ακαδημαϊκοί και ψυχολόγοι, στηρίζουν δημόσια αυτή την παραβίαση ζωής και συνταγματικής ελευθερίας άρα πρέπει να κοιτάξουμε ακόμα πιο καλά το θέμα στο ψαχνό του. Μπορεί να κουβαλούμε ακόμα σύνδρομα με τόσους κατακτητές που πέρασαν από τον τόπο, να θέλουμε πάντα κατά βάθος νταβαντζήδες κι εξουσιαστές της ζωής και των ελευθεριών μας...

Βγάλε τη σούμα

Αυτός ο γενικευμένος κανιβαλισμός κάνει τα πράγματα να γίνονται λιγάκι πιο σκοτεινά και τον κόσμο που ζούμε πιο ζοφερό. Μια συνωμοσία που παρεμβαίνει στις προσωπικές ζωές των ανθρώπων. Από τη μια υπάρχει η υποχρέωση της πολιτείας να κατοχυρώσει τη συνταγματικά προστατευόμενη ελευθέρια και από την άλλη η ανάγκη δημόσιας ασφάλειας.

Δε συζητούμε -και εννοείται αυτό- για καθηγεσία σε άναρχα καθεστώτα αλλά πρέπει να μην περάσουμε στο άκρο της διαρκούς αστυνόμευσης της προσωπικής μας ζωής που προσφέρει η νέα τάξη πραγμάτων την οποία προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα.

Η ευρύτερη νομιμοποίηση που τελειώνει με ιδιωτικές παραβιάσεις, παραστρατίζει και ενοχοποιείται

Μεταξύ των δύο υπάρχουν διάφορα κοινωνικά μοντέλα που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και πρέπει το κράτος κι ο ΚΟΑ να βρουν τις ρυθμίσεις για τα σωστά.

Όπως στην έννομη τάξη ο ιδιωτικός βίος προστατεύεται αυστηρά από την κρατική αυθαιρεσία κατόπιν ετών κρατικού και παγκόσμιου αυταρχισμού, κρίνεται ως αναμενόμενο, και σε θεσμικό επίπεδο να αποτυπωθεί με ευαισθησία η προστασία των βασικών ατομικών δικαιωμάτων. Το περιεχόμενο των επίμαχων δικαιωμάτων δεν πρέπει να θίγεται. Ανεξάρτητα από την ήδη χρησιμοποιούμενη τεχνοκρατία. Κι αυτό είναι θέμα σοβαρό. Η υπεροχή της ελευθερίας.

Και πρέπει να μην φοβόμαστε να συγκρουστούμε, να αμφισβητήσουν τους (βαλλόμενους) θεσμούς. Και να είμαστε πιο υποψιασμένοι στα προσχήματα επιβολής ηθικό/τεχνοπλαστων προτύπων ασφάλειας, την παραπλανητική σεναριολογία και τις αποφάσεις χωρίς επεξεργασία, τα οποία βαφτίζουμε «σωτηρία». Να πάρουμε θέση ανάμεσα στην απαραβίαστη πλευρά της ζωής που επιλέγουμε να μένει έτσι, χωρίς απροθυμία να εμβαθύνουμε στην άλλη πλευρά, δηλαδή σε όσα εξωθούν το κράτος σε παραβιάσεις κανόνων δικαίου. Η κρίση στην νομιμοποίηση αποδεικνύεται πολύ πιο δομική από όσο την υπολογίζουν οι συντελεστές της. Ό,τι έχει την επίσημη ευλογία της κυβέρνησης, δεν έχει το ακαταλόγιστο. Ούτε συνιστά αλήθεια, ειλικρίνεια κι έντιμες προθέσεις.

Είναι ένας κόσμος που τα πάντα που κάνουμε καταγράφονται και δεν μπορώ να ζήσω με αυτό. Πάντως το θέμα προβλέπεται να έχει υψηλή θεαματικότητα. Και πριν το κρίνουμε ως τόσο απλό, καλό είναι να κάνουμε upgrade τον συλλογισμό μας.