Για θυμηθείτε, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε μια πραγματικά καλή αστυνομική σειρά που να μιλάει ελληνικά; Το “Φόνος χωρίς ταυτότητα” το βλέπεις σήμερα ως αθέλητα σπαρταριστά αστεία καλτιά, τα vintage του Γιάννη Μαρή στην ΕΡΤ (Εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη, Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα) δεν άντεξαν στον χρόνο, το “Με θέα στο πέλαγο” ήταν ξεχειλωμένο και ανιαρό (και περισσότερο σαπούνι παρά μυστήριο), το “Τμήμα ηθών” ήταν ένα καθαρά στιλ-σε-βάρος-της-πλοκής procedural, οι “Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα” μάλλον υποτονικές, ενώ όσα λιγότερα πούμε για τα φτωχομπινέδικα κακέκτυπα του “CSI” (Ίχνη, Πάνω απ’ τον Νόμο) με τρεις δοκιμαστικούς σωλήνες και πέντε (σβηστά) πανάρχαια κομπιούτερ για εγκληματολογικά εργαστήρια, τόσο το καλύτερο για τους άμοιρους συντελεστές τους. Όχι λοιπόν μια απλά συμπαθητική ή για το είδος της βλέπεται ή εντάξει μωρέ με τα περιορισμένα μπάτζετ τι να σου κάνουν κι αυτοί (όπως συνήθως αντιμετωπίζουμε, με συμπάθεια και οίκτο, την ελληνική μυθοπλασία του είδους), αλλά μια αληθινά binge-worthy με ατμόσφαιρα, πυκνό μυστήριο, gore και διαλόγους που δεν προκαλούν άθελά τους το γέλιο;

Το “Έτερος εγώ: Χαμένες ψυχές”, η πρώτη παραγωγή μυθοπλασίας της COSMOTE TV, είναι αυτή ακριβώς η ελληνική αστυνομική σειρά επειδή ακριβώς δεν θυμίζει σε ΤΙΠΟΤΑ ελληνική αστυνομική σειρά ή τουλάχιστον με την σαπουνοπερική, φλύαρη και ξεχειλωμένη εκδοχή της που μάς είχε συνηθίσει η εγχώρια μυθοπλασία όπου το όποιο αστυνομικό μυστήριο χρησίμευε ως background για ακόμα ένα ανιαρό love story ή ερωτικό τρίγωνο. Η δημιουργία του σεναριογράφου/σκηνοθέτη Σωτήρη Τσαφούλια είναι κάτι που θα έβλεπες στο Netflix και η αλήθεια είναι πως αποτελεί την αντίδραση της COSMOTE στην έλευση του streaming κολοσσού στην ελληνική αγορά.

Η σειρά είναι στην ουσία sequel του “Έτερος εγώ”, του ατμοσφαιρικού νεονουάρ του Τσαφούλια από το 2016 γύρω από έναν serial killer που αφήνει αρχαία ρητά του Πυθαγόρα στον τόπο του εγκλήματος, το οποίο προβλήθηκε ελάχιστα στις ελληνικές αίθουσες (στην Κύπρο δεν προβλήθηκε ποτέ) πριν ο σκηνοθέτης αναγκαστεί να την αποσύρει επειδή συνέπεσε με μια σειρά επιθέσεων σε οδηγούς ταξί στην Αθήνα, ενώ πέρσι το ανέβασε ολόκληρο και δωρεάν στο YouTube με στόχο να βρει ένα μεγαλύτερο κοινό. Όχι μόνο τα κατάφερε αλλά το φιλμ στην πορεία απέκτησε cult status ενώ αποτέλεσε στην ουσία τον πιλότο για να ανάψει το συνδρομητικό κανάλι το πράσινο φως για την παραγωγή των “Χαμένων ψυχών”. Δείτε την ταινία εδώ πριν τη σειρά αν και οι δύο υποθέσεις δεν συνδέονται πέρα από μερικούς κοινούς χαρακτήρες και καναδυό (ανώδυνες αναφορές στη σειρά στην πρώτη υπόθεση.

Το στόρι ξεκινά με την άγρια δολοφονία ενός τροφίμου ψυχιατρικής κλινικής ο οποίος κείτεται στο κρεβάτι του με πολτοποιημένο το κεφάλι. Στο δωμάτιο βρίσκονται επίσης ένας άλλος τρόφιμος σε κατάσταση σοκ και βουτηγμένος στο αίμα του θύματος και στο πάτωμα ένα ματωμένο ρόπαλο του μπέιζμπολ. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο προϊστάμενος του τμήματος ανθρωποκτονιών Απόστολος Μπαρασόπουλος (ένας άπαιχτος Μάνος Βακούσης με ίσες δόσεις ευαισθησίας και κυνισμού), ο οποίος βρίσκεται λίγους μήνες πριν την σύνταξή του και ο βοηθός του αστυνόμος Παντελής Σκλαβής (Πέτρος Λαγούτης). Αυτό που μοιάζει αρχικά με την αιματηρή συμπλοκή δύο τροφίμων εξελίσσεται σε ένα θεοσκότεινο, λαβυρινθώδες γαϊτανάκι αποτρόπαιων φόνων με θύματα σεσημασμένους κακοποιούς και συνδετικό κρίκο που χάνεται στα βάθη της μυθολογίας (άλλα σημειώματα για τη σειρά αναφέρουν ποια ακριβώς είναι η σύνδεση, κακώς για μένα, γιατί η αποκάλυψή της είναι ένα απ' τα ωραία παιχνίδια της πλοκής). Ένα κομμένο δάχτυλο σε πακέτο εμπλέκει στην υπόθεση και τον μοναχικό, εσωστρεφή, με σύνδρομο Άσπεργκερ αλλά εξαιρετικά ευφυή και οξυδερκή εγκληματολόγο Δημήτρη Λαΐνη (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) με τον οποίο ο Μπαρασόπουλος είχε συνεργαστεί στην πρώτη υπόθεση (κάποια στιγμή μάλιστα ο χαρακτήρας του τονίζει το παράδοξο όχι μόνο να εμφανίζεται και δεύτερος serial killer στην Αθήνα αλλά να πέφτουν και οι δύο υποθέσεις σ' αυτούς). Ύποπτοι πάρα πολλοί, σχεδόν κάθε περιφερειακός χαρακτήρας που όσο προχωράει η πλοκή δείχνει ή κάτι να κρύβει ή να συνδέεται με την υπόθεση. Όμως μην ανησυχείτε, η σειρά κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της και την ταυτότητα του δολοφόνου τη λες και απρόσμενη (ίσως να την ψυλλιαστείτε αλλά δεν νομίζω νωρίτερα απ’ το 7ο επεισόδιο).

Από τα πρώτα κιόλας πλάνα καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της ελληνικής μυθοπλασίας: Πυκνή ατμόσφαιρα, ληθαργικοί, σχεδόν υπνωτιστικοί ρυθμοί αλλά όχι αργόσυρτοι, εμπνευσμένα κάδρα, σφιχτοδεμένη πλοκή που ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά σε οκτώ επεισόδια 40-45 λεπτών, πειστικές, προσγειωμένες ερμηνείες όχι τα πομπώδη, βαρύγδουπα, εξωπραγματικά λογύδρια τύπου Ευλογητός (ανέλπιστα απολαυστικός ο Άκης Σακελλαρίου ως διευθυντής της κλινικής όπου διαπράττεται ο πρώτος φόνος) κι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο (των Τσαφούλια και της Κατερίνας Φιλιώτου από μια ιδέα του πρώτου και του Παναγιώτη Ιωσηφέλη) που κρύβει επιμελώς τις εκπλήξεις και τις ανατροπές ενώ διανθίζει τους διαλόγους με σποραδικές πινελιές κυνικού χιούμορ. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα επιβλητικά locations που μοιάζουν να έχουν τη δική τους οντότητα, σαν ξεχωριστοί χαρακτήρες: το τελείως απόκοσμο ψυχιατρείο με τους αχανείς διαδρόμους και τα σουρεάλ δωμάτια, τα ντιζαϊνάτα, hi-tech εργαστήρια και γραφεία καμία σχέση με τα μουντά δημοσιοϋπαλληλίστικα που είχαμε συνηθίσει, το άντρο του δολοφόνου, ένας γοτθικο-μηχανικός εφιάλτης που μοιάζει να σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Jigsaw. Kαι κάποιο φόνοι επίσης είναι λες και ξεπήδησαν απ’ τα Saw και Seven, με ρεαλιστικά εφέ που επιμελήθηκαν τ' αδέλφια Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος, περισσότερο γνωστοί για τα ζουμερά αιματοκυλίσματα της θρυλικής “Ανατομίας ενός εγκλήματος” (1992-95) του ΑΝΤ1, που εδώ του δίνουν και καταλαβαίνει.

Το “Έτερος εγώ: Χαμένες ψυχές” δεν είναι απλά μια αμερικανιά που μιλάει ελληνικά αλλά μία ελληνική παραγωγή που σπάει τα εγχώρια καλούπια, τολμάει το διαφορετικό και απευθύνεται στο παγκόσμιο κοινό με οικουμενικές θεματικές και τεχνικές. Τώρα, αν το έπαιρνε το Netflix ώστε να του δώσει ακόμα καναδυό κύκλους...