Νομοτελειακό αξίωμα: οι εθνικές τραγωδίες πέφτουν πάντοτε στα πιο ακατάλληλα χέρια. Έλλειψη συντονισμού, ανεπαρκή μέσα διάσωσης και φυσικά, ελλειπή αν όχι ανύπαρκτα μέτρα πρόληψης. Η 23η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού με αυξημένο τον κίνδυνο για πυρκαγίες και ιδού.

Οι πυροσβεστικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τη φωτιά και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τόσοι και τόσοι άνθρωποι έμειναν να παλεύουν να σωσούν τον εαυτό και τα παιδιά τους, ή εγκλωβίστηκαν περιμένοντας το τέλος, αγκαλιασμένοι μα προδωμένοι από ένα κράτος που σε κάθε εθνική ανάγκη, ανημπορεί να κάνει αυτό που οφείλει. Ξυπνάς μια Δευτέρα και η ζωή σου όπως την ήξερες, απλά δεν υπάρχει πια.

Στις περσινές φωνικές φωτιές της Πορτογαλίας, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους οργισμένοι για την αποτυχία του κρατικού μηχανισμού να αντιδράσει. Πέθαναν 108 άνθρωποι και στην Ελλάδα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται κάθε ώρα.

Αυτό που εξοργίζει με τους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης είναι η είκονα που δίνει προς τα έξω. Ότι δηλαδή, ο επικοινωνιακός χειρισμός της τραγωδίας, είναι σημαντικότερος απ’ ότιδηποτε άλλο - και σίγουρα σημαντικότερος από το να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει τα θύματα. Πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν οι πρώτες αμήχανες δηλώσεις για ‘υπερβολές’ του τηλεοπτικού καναλιού Σκαϊ (μέχρι που έσκασαν οι πρώτες επιβεβαιωμένες πληροφορίες για νεκρούς και μετά τα μάζεψαν) ή η τηλεοπτική μετάδοση της ‘σύσκεψης’ Τσίπρα με τους υπουργούς του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσει την εικόνα ενός ηγέτη;

Ξυπνάς μια Δευτέρα και η ζωή σου όπως την ήξερες, απλά δεν υπάρχει πια

Σε ασόβαρες χώρες όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος, πάντοτε θα αναζητούνται εσαεί οι ευθύνες και τα αίτια με πομπώδεις εξαγγελίες κατόπιν τραγωδίας μέχρι αυτή να ξεχαστεί. Τίποτα δεν αλλάζει μέχρι τα πράγματα να γίνουν απείρως χειρότερα, μέχρι να φτάσουμε στο ‘και μη παρέκει’. Θαρρω πώς ήρθε αυτή η στιγμή, φτάσαμε;

Σ’αυτές τις ασόβαρες χώρες που έχουμε γεννηθεί και υπάρχουμε, αυτό που σώζει την ελπίδα μέσα στη λίγη έστω ζωή μας και για όσο αυτή θα συνεχίζει να ξημερώνει τις Δευτέρες, είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η συγκινητική και τόσο βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να κάνεις κάτι, ό,τι μπορείς.

Ελλείψει κρατικής στήριξης, αυτή είναι και η πιο σοβαρή πολιτική μας πράξη.