Γράφει η Ελένη Κωνσταντίνου

Να συζητήσουμε ξανά-μανά τα ίδια; Ας τα ξανασυζητήσουμε. Για τη νευραλγική σημασία του δημόσιου χώρου, για την ευθύνη του Κράτους, των “αρχόντων” του και του κάθε κυριούλη που λησμονεί επιμελώς ότι η δουλειά του είναι να υπηρετεί και να εξυπηρετεί -με την καλή έννοια- τον πολίτη και όχι vice versa.

Το στόρι με την Πλατεία Ελευθερίας έχει ξεχειλωθεί παραπάνω κι από ταινία του Αγγελόπουλου. Μόνο που στη θέση κάθε άρτια τραβηγμένης και χρονικά παρατραβηγμένης κινηματογραφικής σκηνής, έχουμε -χρόνια τώρα- κουγκρί και μπάζα στο καρέ.

Αυτή τη φορά το νέο, και αμφιβόλου αποτελέσματος avaaz που μας ζητείτε να υπογράψουμε είναι εάν ο δήμος Λευκωσίας θα δώσει πρόσβαση στα μηχανοκίνητα στην οδό Κωστάκη Παντελίδη. Αμφιβόλου αποτελέσματος γιατί, αλήθεια, τελικά μετράει η ηλεκτρονική σου υπογραφή περισσότερο απ’ το Χ που έβαλες ή δεν έβαλες στις περασμένες δημαρχιακές;

Πάμε ξανά. Η Κωστάκη Παντελίδη (που περνάει μπροστά από μανιχά που το πατάρι, γουρουνάκια, Αλέξανδρος και δεν συμμαζεύεται) κουκλίτσα και μες τα τέτοια της πλατείας, στα σχέδια τουλάχιστον φαίνεται ότι έπρεπε να πεζοδρομηθεί. Παρόλα αυτά σήμερα συζητάμε, ξανά-μανά, αν θα αποτελεί λωρίδα διέλευσης αυτοκινήτων.

Κατανοητά τα θεματάκια των καταστηματαρχών, όπως και τότε με την Λήδρας και Ονασαγόρου, αλλά εξ όσων φάνηκε, τα θεματάκια αυτά λύνονται.

Και αυτά λύνονται με σωστές ρυθμίσεις εκ μέρους των “αρχόντων” που λέγαμε και απ’ τον κόσμο που θα σεβαστεί τις ρυθμίσεις αυτές. Δημιούργημα της κοινωνίας που τον απολαμβάνει είναι ο δημόσιος αστικός χώρος και είμαστε σίγουροι ότι, όπως και σε άλλες περιπτώσεις όπου πεζόδρομοι αντικατέστησαν δρόμους, έτσι και τώρα, ο καθένας μπορεί να πάρει τα ποδαράκια του και να κάνει την δουλειά του.

Πιο ξεχειλωμένη κι απ’ την ιστορία της Πλατείας Ελευθερίας στη Λευκωσία είναι η κλασσική κυπριακή ατάκα: “Ρε κουμπάρε, στο εξωτερικό περπατούμε χιλιόμετρα, ε δαμαί αφού εν έχει τόπο μπλα μπλα μπλα”.

Δώστε στον κόσμο τόπο να περπατήσει και θα βρει την άκρη. Περπάτημα μας τάξατε, όχι ακόμα μια πίστα για το κάρο μας.

Υπογράφουμε εδώ (με την ελπίδα πως αλλάζουν κάτι τα avaaz) και περπατάμε για να στρώσουμε ωραίο κώλο αντί να τον οδηγάμε μες την πόλη.