Μια χούφτα βιβλία να διαβάσεις πριν τα κακαρώσεις

Μια χούφτα βιβλία να διαβάσεις πριν τα κακαρώσεις

Μια χούφτα βιβλία να διαβάσεις πριν τα κακαρώσεις
Καλό και το Sapiens αλλά…

Ωραία τα best sellers τύπου "Sapiens: A Brief History of Humankind", ωραία και τα δηλωμένα ως βιβλία παραλίας τύπου ποιοί-αγαπήθηκαν-και-έπειτα-μαμήθηκαν αλλά εκεί έξω κυκλοφορούν über βιβλία που τα ρουφά η ψυχή κι ανοίγει πόρτες.

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω μία χούφτα απ’ αυτά, επιδίωξα να μην πέσω στην παγίδα των 'αγαπημένων' -οι λίστες μου προκαλούν χασμουρητό- αλλά να καταγράψω μία πεντάδα που υπόσχεται συνέχεια.

Μία μικρή γεύση απ’ τα κλασικά κι αγαπημένα, όπως τα καλοκαίρια της ζωής μας.

"Ασκητική (Salvatores dei)", Νίκου Καζαντζάκη

Στις εκατοντάδες φορές που είδα αναρτημένη σε Facebook και Pinterest τη πασίγνωστη "Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος", εκατοντάδες ήταν κι οι φορές που αναρωτήθηκα αν ο… χρήστης υπήρξε και αναγνώστης του επικού βιβλίου όπου και φιλοξενείται η φράση.

Άποψή μου πως, το λιλιπούτειο συγκεκριμένο, αφορά σε ένα ογκόλιθο της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Θεωρώ πως αν κάποιος κλείνοντάς το δεν πλημμυρίσει από μία ανεξήγητη ενέργεια, κάτι πρέπει να πηγαίνει Χ μαζί του και θα τον συμβούλευα να το κοιτάξει.

Ο Καζαντζάκης που υποστήριξε σε επιστολή του (τις επιστολές του θα τις απολαύσεις στο βιβλίο "Νίκος Καζαντζάκης, Ο ασυμβίβαστος" της Ελένης Καζαντζάκη) πως το συγκεκριμένο βιβλίο ολοκληρώθηκε "...χωρίς ποίηση, με στεγνή, επιταχτική φόρμα" μάλλον περνούσε επίσης μία Χ φάση γιατί αν δεν είναι αυτό ποίηση, τότε τί είναι;

Εξαιρετικό δώρο να κάνεις στον εαυτό σου κι όσους αντέχουν στην τόση αλήθεια και ομορφιά. Αξίζει πρώτα να το διαβάσεις προσεκτικά κι ύστερα, αν καίγεσαι, κάνε και share την φράση στα σόσιαλ σου με background τα πουλάκια, τις θάλασσες και τα λοιπά.

"Η Δίκη", Φραντς Κάφκα

Κάθε φορά που προσπαθώ να σκεφτώ τους λόγους γιατί κάποιος να μην έχει ανακαλύψει ακόμα τον Τσεχοεβραίο Φραντς Κάφκα σ’ αυτή τη ζωή, συγχίζομαι.

Τόσο μπροστά, τόσο επίκαιρος και τόσο 2018 και 2025 και 2080, που το θεωρώ πραγματικά κρίμα να μην έχεις αναγνώσει -έστω- ένα hint απ’ το έργο του.

Απ’ όλα τα υπέροχα που έχει αφήσει, τα οποία αξίζει να ξεκοκαλίσεις και με λίγη φαντασία να παίξεις το παιχνίδι βρες-τις διαφορές-με-το-σήμερα, απ’ τα κλασικά αγαπημένα είναι "Η Δίκη". Αν αντικαταστήσεις τον boring τραπεζικό υπάλληλο Γιόζεφ Κ. με οποιονδήποτε έχει σήμερα στα χέρια του μια οθόνηκαι το συνδυάσεις με κάνα σκανδαλάκι τύπου Cambridge Analytica και τον νέο κανονισμό GDPR, θα την εντοπίσεις την διαχρονικότητα. Στη σημερινή εποχή, που δεν συνηθίζεται να σου χτυπούν την πόρτα δυο άγνωστοι για να σε αρπάξουν και να σε ανακρίνουν αλλά σε ακολουθούν μέσω του GPS κανονικά και με τον νόμο, νιώσε κι εσύ τραπεζικός υπάλληλος έστω κι αν δεν είσαι.

Αν το καλοσκεφτείς, ο λαβύρινθος της fusional ζωής που ζούμε δεν απέχει κατά πολύ απ’ την ανικανότητα του ήρωα του Κάφκα να αντιδράσει στην αόριστη εξουσία. Όταν το κλείσεις, στρίμαρε και τις ομώνυμες δυο ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει ως "The Trial". Απ’ τον Orson Welles με πρωταγωνιστή τον Anthony Perkins του 1962 η μία κι απ’ τον David Hugh Jones με πρωταγωνιστή τον άλλο θρυλικό Anthony του κινηματογράφου, (link η άλλη.

"Η Συβαρίτισσα", Λιλή Ζωγράφου

Γυναίκα που έκανε έναρξη στη συγγραφική της πορεία με βιβλίο που τιτλοφορείτο “Αγάπη” και την ολοκλήρωσε με το -υπέροχο- “Παλαιοπώλης Αναμνήσεων” να την σέβεσαι.

Απ’ την αξιόλογη λίστα έργων που φέρει την υπογραφή της Ζωγράφου θα πρότεινα το βιβλίο "Η Συβαρίτισσα", παρόλο που εξακολουθώ να θεωρώ το "Επάγγελμα πόρνη" ως ένα απ’ τα must-read του αιώνα που μας πέρασε: "Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας". Ατακάρα.

Πίσω στην Συβαρίτισσα, πιθανότατα να έχεις ακούσει το ομώνυμο -λατρεμένο- τραγούδι απ’ τον Μίλτο Πασχαλίδη αφού κουβαλά κι αυτό αντίστοιχη ομορφιά και ιστορία που με ένα μοναδικό τρόπο συνδέεται με το βιβλίο και την συγγραφέα του.

Στο συγκεκριμένο έργο η Ζωγράφου ξεδιπλώνει όλη της την συγγγραφική μαεστρία σ' ένα πλήρες μυθιστόρημα μέσα από σχόλια και αναφορές που αφορούν στην κοινωνία, πάντοτε με τραγικότητα και χιούμορ.

Ζωή, πόνος, επανάσταση, θάνατος και κρατάμε αυτό: "Όχι όχι, εγώ δεν θέλω ν’ αλλάξει ο κόσμος αυτός. Να χαλάσει θέλω, να τον χαλάσω, να τον γκρεμίσω, αυτό θέλω, να τον δω σωριασμένο, να δρασκελίσω τα χαλάσματα τρέχοντας με τα χέρια ανοιχτά στον άνεμο, στη λευτεριά, ν’ αγκαλιάσω τους ανθρώπους, πόσοι ωραίοι άνθρωποι θα υπάρχουν στον κόσμο, όλοι θα ’ναι ωραίοι και αληθινοί, και θα γελούν, θα μιλούν καλοσυνάτα χωρίς να ταπεινώνουν ο ένας τον άλλον…".

"1984 Ο μεγάλος αδελφός", Τζωρτζ Όργουελ

Αν δεν αναπνέεις το οργουελικό παρόν της ζωής ολονών μας, μάλλον κάτι ανεξήγητα καλό ρουφάς σ’ αυτή τη ζωή και δεν μπόρεσεις να χαμπαριάσεις πόσο μεγάλος προφήτης ήταν ο Τζόρτζ Όργουελ.

Το "1984", που γράφτηκε το 1948, αφορά σ' ένα ολοκληρωτικό καθεστώς -εκεί όπου οδεύουμε γοργά και σταθερά- το οποίο παρακολουθεί τα πάντα και τους πάντες μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες.

Δεν χρειάζεται να διαβάζεις ολημερίς και οληνυχτίς τεχνολογικά νέα (αν θέλεις όμως, πάτα εδώ για να πειστείς πως έχουμε υποδεκτεί -70 χρόνια μετά- στην κυριολεξία την προφητεία του Όργουελ. Όσο κουλ και να 'μαστε, το "έγκλημα της σκέψης" πολύ σύντομα, όπως δείχνουν τα πράματα, ενδέχεται να μετατραπεί σε θανάσιμο αμάρτημα.

Αν, μελλοντικά, θα κάνουμε τις πάπιες μπροστά στον Μεγάλο Αδελφό -όπως εξάλλου συμβαίνει σήμερα- είναι δουλειά στο χέρι μας. Βεβαίως, καλό είναι να ξέρουμε πως αν τον αφήσει να εξελιχθεί σε ψυχάκια-ματάκια της ζωής μας, είναι σαν να καλωσορίζουμε με ανοιχτές αγκάλες το νέο τεχνο-φασισμό.

Όπως και να 'χει, το "1984" θεωρείται ένα απ’ τα μεγαλύτερα βιβλία του περασμένου αιώνα -κι ετούτου θα πρόσθετα- και οι αυτοκρατορίες στις οποίες πατάει για έμπνευση, θυμίζουν κάτι απ' τις 'αυτοκρατορίες' του σήμερα.

"Φωνές", Αντόνιο Πόρτσια

Σχεδόν άγνωστο και σίγουρα όχι διαφημιζόμενο, το ένα και μοναδικό βιβλίο που φέρει την υπογραφή του πολύ-μεγάλου-για-να-είναι-άγνωστος ιταλού Αντόνιο Πόρτσια.

Ο συγγραφέας των Φωνών μετανάστευσε σε νεαρή ηλικία στην Αργεντινή και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Buenos Aires, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή το 1968.

Τα χειρόγραφα του "Voces", αν δεν τα ανακάλυπτε ο Γάλλος συγγραφέας Roger Caillois, κάποιοι που έχουμε λατρέψει τον Πόρτσια δεν θα τον ανακαλύπταμε ποτέ. Το βιβλίο που εκδόθηκε στο Παρίσι του 1949 είναι σχετικά μικρό σε έκταση αλλά πολύ μεγάλο σε όλα όσα έχουν νόημα και σημασία.

Κάθε δίστιχο και κεφάλαιο, κάθε τετράστιχο και τόμος. Οι 1.082 ρήσεις που φιλοξενούνται στις σελίδες του θα σε σπρώξουν να βουτήξεις απότομα μες την ζωή σου, επιτρέποντας εκ νέου συστάσεις με τον... εαυτό σου.

"Ο χρόνος που με καθυστέρησε στο να ζω είναι ακριβώς ο χρόνος που με καθυστέρησε στο να πεθάνω". Αυτό και καλή ανάγνωση.

Loader