Θα επιχειρήσω ένα από τα σπάνια μου “ναι μεν αλλά...” τα οποία προσωπικά απεχθάνομαι. Και θα το συνδυάσω με μία άλλη προσφιλή μου αποστροφή, τα στερεότυπα. Δείξτε λίγη κατανόηση, δεν τα συνηθίζω αμφότερα όμως ενίοτε έχουν το κακό συνήθειο να ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Ειδικά τα αρνητικά. Βλέπεις ας πούμε τον κλασικό ζοππόβορτο, δεν νομίζω να υπάρχει στην ελληνική γλώσσα 'άλλη λέξη που να περιγράφει τόσο εύστοχα το συγκεκριμέμο είδος. Και δεν αναφέρομαι στο παρουσιαστικό. Υπάρχουν ογκώδεις, με φαινομενικά άγριο ύφος άντρες και κάπως αδέξια συμπεριφορά που όμως είναι ψυχούλες. Όχι. Αναφέρομαι καθαρά στους τρόπους και τη νοοτροπία. Τον ζοππόβορτο τον καταλαβαίνεις από μακριά και πέφτεις αμέσως μέσα στην αρχική σου εκτίμηση. Είναι αυτός που νομίζει πως του ανήκει όλος ο κόσμος: το πάρκινγκ ΑμΕΑ που πιάνει, η παραλία που βρωμίζει, ο δρόμος που κινείται όπως γουστάρει, η ουρά που παραβιάζει, το γκαρσόνι που υποτιμάει, η γυναίκα που προσβάλλει, το μωρό που μπατσαρκάζει δημόσια. Κι έτσι και κάνεις το λάθος να του επισημάνεις ότι κάποιο απ’ αυτά είναι λάθος θα σε σκυλοβρίσει, στην καλύτερη περίπτωση βέβαια γιατί συνήθως ο ζοππόβορτος θα κινηθεί απειλητικά εναντίον σου γιατί, όπως τον έμαθε ο μπαμπάς του, οι αληθινοί άντρες λύνουν τις διαφορές τους με τις γροθιές - τα λόγια είναι για τις γυναικούλες.

Σε έναν τέτοιο ζοππόβορτο είχαν την ατυχία να πέσουν οι δύο Βρετανοί τα ξημερώματα της Κυριακής στην Πάφο. Πλάκωνε τη φίλη του στο ξύλο γιατί άλλωστε κάτι τέτοιο είναι “πολύ αντρικό” κι εκείνοι παρενέβησαν γιατί, ξέρετε, κάτι τέτοιο είναι το λογικό, το φυσιολογικό, το ανθρώπινο. Κι εκείνος “ένιωσε προσβεβλημένος” όπως έγραψαν και μετέδωσαν τα media που τα αρέσει να εκλογικεύουν ακόμα και τα πιο παράλογα εγκλήματα. Ένιωσε προσβεβλημένος ο ζοππόβορτος άρα λογικό να αντιδράσει πέφτοντας με το αυτοκίνητο πάνω τους και να σκοτώσει τον έναν. ΟΚ, ο τύπος πήγαινε γυρεύοντας χώνοντας τη μύτη του σε μια ιδιωτική υπόθεση, άρα όσο δεν ανακατευόμαστε δεν κινδυνεύουμε, ωραία το εκλογικεύσαμε κι αυτό προχωράμε άμεσα στην επώνυμη Κύπρια τούμπανο που κολάζει με το μικροσκοπικό μπικίνι. Δεν θα κάνω μαθήματα δημοσιογραφίας στο κάθε ημιμαθές νιάνιαρο του copy paste, αλλά σχόλια τύπου “θόλωσε”, “προσβλήθηκε”, “τυφλώθηκε από το πάθος”, “δεν άντεξε την ντροπή”, “θίχτηκε η τιμή του” και άλλα τέτοια συμπεράσματα-λευκαντικά που δήθεν δικαιολογούν αναίτια εγκλήματα και ξεπλένουν φονικούς ζοππόβορτους (γιατί αυτό είναι, τίποτα πιο περίπλοκο κρατήστε τα για την πάρτη σας - είδαμε άλλωστε και με το διπλό φονικό του Στροβόλου πόσο μέσα πέφτετε σε όλα.

Δεν ξέρω αν στο συμβάν ήταν παρόντες τίποτα γηγενείς. Και να ήταν όμως, υποψιάζομαι ότι μόνο οι δύο Βρετανοί αντέδρασαν στη θέα μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας που γινόταν σάκος του μποξ μπροστά στα μάτια τους, ίσως γιατί η αδιαφορία και το κρύψε-να-περάσουμε ήταν ξένα προς την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν πριν από μια δεκαετία είχα μία λογομαχία με τη σύζυγό μου σε δημόσιο χώρο. Θύμωσα πολύ με κάτι, της μίλησα σε έντονο ύφος κι έφυγα κατακόκκινος από θυμό για να μην κάνω σκηνή. Αργότερα μου είπε ότι όσο έλειπα την πλησίασε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που είχε δει τη φάση και τη ρώτησε εάν είμαι βάναυσος και χρειάζεται βοήθεια ενώ προσφέρθηκαν μάλιστα να παραστούν ως μάρτυρες σε περίπτωση που ήθελε να κάνει καταγγελία. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου - η συνειδητοποίηση με χτύπησε σαν το δεξί κροσέ του Άδωνη Κριντ. Εγώ ήξερα πως δεν είμαι βίαιος, η οικογένειά μου επίσης, όμως στα μάτια εκείνων των ανθρώπων έμοιαζα με το poster boy της ενδοοικογενειακής βίας. Και με το δίκιο τους. Δεν θυμάμαι να έχω ντραπεί περισσότερο στη ζωή μου πέρα από εκείνη τη μέρα - την ίδια μέρα που ορκίστηκα ότι δεν θα επέτρεπα να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Και ναι, το ζευγάρι ήταν ξένοι, Βρετανοί κι αυτοί. Όχι πως δεν τα έχουν αυτά στη Βρετανία. Εκεί όμως ίσως έμαθαν να μιλάνε, να επεμβαίνουν, να βοηθούν. Εδώ το τι κάνει ο Κυπραίος-αφέντης στο σπίτι του με την οικογένεια-κτήμα είναι δουλειά του, συνήθως γίνεται και δική μας μόνο όταν αυτό που κάνει τελικά είναι ν’ αδειάσει την κυνηγετική καραμπίνα πάνω στη γυναίκα του. Και τότε η πολυκατοικία, η γειτονιά, το χωριό που “ήξεραν ότι ήταν βίαιος αλλά δεν πίστευαν ότι θα έφτανε μέχρι εκεί” πέφτει απ’ τα σύννεφα, συγκλονίζεται, αποτροπιάζεται.

Charlie Birch. 39 ετών, κάτοικος Ουαλίας και πατέρας τριών παιδιών. Σημειώστε το όνομα γιατί θα περάσει σύντομα στη λήθη. Βλέπετε αν ο θάνατός του εξυπηρετούσε κάποιο πολιτικό/κομματικό συμφέρον ή ικανοποιούσε έστω το πατριωτικό αίσθημα, θα είχε κάποια αξία, θα τον έλεγαν “ήρωα”. Όμως ο Charlie πήγε και σκοτώθηκε προστατεύοντας κάποια που όφειλε να κάθεται ήσυχη και να μην εκνευρίζει τον άντρα-αφέντη της - αν το έκανε αυτό ο τύπος θα ζούσε σήμερα, σωστά; Κανείς δεν θα δώσει το όνομά του σε δρόμο ή πλατεία, ούτε θα στήσει κάποιο μνημείο στη μνήμη κάποιου που πήγε κι ανακατεύτηκε, που δεν κοίταζε τη δουλειά του, που δεν έκρυψε να πάει παρακάτω.

Σε κάποιον που χαλάει την πιάτσα.

(για την ιστορία , η πινακίδα με τα “εγκαίνια από τον Έντιμο κ. Χριστόδουλο Χριστοδούλου” υπάρχει ακόμα στην είσοδο του Πάρκου Ακροπόλεως)

Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο “Charlie Birch” θα ονομάζονταν ο νέος, αυστηρότερος νόμος του κυπριακού κράτους που θα προέβλεπε βαριές, πολυετείς, ποινές στους δράστες περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας ώστε να απαλλαγόμασταν σταδιακά από τους ψυχάκηδες πριν σκοτώσουν (γιατί θα σκοτώσουν). “Charlie Birch” θα ήταν η επωνυμία ενός ιδρύματος που θα πρόσφερε στέγη και βοήθεια στα θύματα ενδοικογενειακής βίας, στις κακοποιημένες γυναίκες και τα εξαρτόμενα από αυτές μέλη. “Charlie Birch” θα ήταν το όνομα ενός μικρού δρόμου κάπου εκεί στον Κόλπο των Κοραλλίων, μαζί με ένα γλυπτό ή έστω μια πλάκα που να δηλώνει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ήρωας όχι επειδή έκανε τη δουλειά του αλλά επειδή ακριβώς δεν την κοιτούσε.

Δυστυχώς όμως, ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου άνθρωποι σαν τον Charlie φεύγουν νωρίς. Κι εμείς μένουμε πίσω παρέα με τους ζοππόβορτους.