Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Η στιγμή που το αυτομαστίγωμα λαμβάνει τέλος κι αρχίζει η καλύτερη άμυνα, δηλαδή η επίθεση. Όσο κλάψαμε για τις μαυρούες κλάψαμε, χτυπηθήκαμε, φωνάξαμε, σκίσαμε τα ρούχα μας, τα καλσόν, τα πτυχία ψυχολογίας, ουρλιάξαμε “παραιτηθείτε”, αυτομαστιγωθήκαμε για τον θεσμικό και κοινωνικό ρατσισμό που γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά ότι ευθύνεται εξίσου για τις επτά δολοφονίες όσο και ο 35χρονος δράστης, όμως για πόσο; Κάποια στιγμή θα επέλθει ο κορεσμός. Και θα πρέπει να αναζητηθούν άλλοι κακοί. Ευτυχώς βρέθηκαν. Χρειάστηκε ένα σχετικά απλό ρεπορτάζ του BBC για τις κακές συνθήκες διαβίωσης και εργασίας των γυναικών από ΝΑ Ασία στην Κύπρο για να μετατραπει η παλίρροια των αντιδράσεων από πλημμυρίδα σε άμπωτη.

Χρειάστηκε ένα ρεπορτάζ βρετανικού δικτύου (που μεταξύ μας δεν λέει ουσιαστικά κάτι διαφορετικό απ’ όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν στο εσωτερικό από τη μέρα που βρέθηκε το πτώμα της Marie Rose), για να τραβήξουμε πίσω ως λαός και να οχυρωθούμε πίσω από το ευπώλητο αντιβρετανικό κόμπλεξ και την ψευδαίσθηση της προοδευτικής/ανεκτικής κοινωνίας. “Δεν είμαστε ρατσιστές”, “οι Άγγλοι να κοιτάνε τα δικά τους χάλια και ύστερα να μιλούν για τους άλλους”, “κι οι Κύπριοι όταν πήγαν πρόσφυγες στην Αγγλία τα μισά λεφτά έπαιρναν”, “μια χαρά περνούν οι αλλοδαπές εδώ αν δεν τους αρέσει να πάνε έσσω τους” μερικά από τα πιο συνηθισμένα σχόλια (υπήρχαν και άλλα πολύ χειρότερα) που κατέκλυσαν το διαδίκτυο, ειδικά κάτω από την είδηση για το ρεπορτάζ του BBC, λες και το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι ο θεσμικός ρατσισμός που σκότωσε πέντε γυναίκες και δύο μωρά αλλά γιατί μας έπιασαν στο κρεβάτι μαζί του και με τι μούτρα θα εμφανιστούμε στην κενωνία.

Το ρεπορτάζ του BBC αποδείχθηκε βάλσαμο για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη που χρειαζόταν επειγόντως έναν εξωτερικό εχθρό να τον βγάλει απ’ τα φρεάτια και τις κόκκινες λίμνες αφού αυτή η μαλακισμένη η Τουρκία ούτε ένα θερμό επεισόδιο με σωστό timing στην ΑΟΖ δεν είναι άξια να κάνει. Και χρησιμοποίησε τον από μηχανής δαίμονα BBC για να εμπλουτίσει την παθιασμένη ομιλία του σε προεκλογική φιέστα του ΔΗΣΥ όπου για μια ακόμα φορά -μετά το διεθνές ξεφτιλίκι με τα χρυσά διαβατήρια- κλάφτηκε ότι οι ξένοι διασύρουν άδικα τη χώρα μας στο εξωτερικό. Κι επειδή γνωρίζει πολύ καλά το κοινό του -και με τον κίνδυνο της διαρροής ψήφων προς το ΕΛΑΜ- έριξε στο μείγμα μια κουταλιά της σούπας θεσμικό ρατσισμό και μία πρέσα Μαρί ώστε να το καταβροχθίσει αμάσητο η ακροδεξιά πτέρυγα της Πινδάρου, να ερωτευτεί ξανά την κόρη του Σύρου και να πάψει να λοξοκοιτά προς τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια και τις κρυστάλλινες θέσεις.

“Εμείς τολμήσαμε να ζητήσουμε συγγνώμη ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ αν τα θύματα ήσαν αλλοδαπές, ενώ εκείνοι δεν θέλησαν και ζήτησαν όταν θάψαμε τους 13 ήρωες του Μαρί”. Αν η απελπιστικά άστοχη και ατυχής φράση-σύγκριση του Προέδρου ήταν απόρροια του ποτού ή ενός έμφυτου ρατσισμού, θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε (αλλά ποτέ να δικαιολογήσουμε γιατί sorry guys αλλά είναι από τα ασυγχώρητα) στην πρώτη περίπτωση σε ανθρώπινη αδυναμία και στη δεύτερη σε κάποια μορφή ιδεολογίας, έστω αναχρονιστικής, ξεπερασμένης και εμετικής, τουλάχιστον ιδεολογία. Όμως δεν είμαστε τόσο τυχεροί. Τα κίνητρα πίσω απ’ αυτό το καλά μελετημένο και συνειδητό ρατσιστικό ξέσπασμα, τη ξεδιάντροπη διαβάθμιση ανθρώπινων ζωών σε γηγενείς “ήρωες” και “ανεξάρτητα αν ήσαν αλλοδαπές” ήταν πολύ πιο ποταπά: οι έδρες του ΔΗΣΥ στην Ευρωβουλή, μια χούφτα ψήφοι που δεν πρέπει να φύγουν απ’ το μαντρί. Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι ο Αναστασιάδης είναι ρατσιστής. Όμως είναι μια σεβαστή μερίδα του κοινού του. Και ως καλός performer θα του δώσει αυτό που θέλει ν’ ακούσει ακόμα κι αν στην πορεία χρειαστεί να ρίξει πέντε νεκρές γυναίκες και δύο μωρά πίσω στο φρεάτιο. Στο κάτω-κάτω δεν ήσαν και τίποτα ηρωίδες του Μαρί. Ήσαν αλλοδαπές.